160Έπειτα στην αρχαία Κω, του Μέροπα τη νήσο
έφτασε, στον ιερό μυχό της ηρωίδας Χαλκιόπης.
Μα του παιδιού ακούστηκεν ο λόγος τούτος: «Μάνα
εδώ μη με γεννάς. Δε μέμφομαι ούτε θέλω το κακό
ετούτου του νησιού, αφού και πλούσιο είναι, και βοσκή έχει καλύτερη από τ᾽ άλλα,
165όμως σε κάποιον άλλονε θεό οι μοίρες το ᾽χουν τάξει
απ᾽ των Σωτήρων τη λαμπρότατη γενιά. Κάτω απ᾽ το στέμμα του
θα έρθουνε, όχι χωρίς τη θέλησή τους, να κυβερνιούνται από Μακεδόνα
οι ήπειροι κι οι δυο και όσες χώρες περιβάλλονται από θάλασσα,
μέχρι τα πέρατα της γης απ᾽ όπου γρήγορ᾽ άλογα
170τον ήλιο σέρνουνε. Και θα ᾽χει του πατέρα του τους τρόπους.
Και θα ᾽ρθει ώρα που κοινόν θα ᾽χουμε αγώνα
όταν σηκώσουνε μαχαίρι κατά των Ελλήνων
βαρβαρικό, τον Κελτικόν τον Άρη ξεσηκώνοντας,
οι τελευταίοι Τιτάνες απ᾽ την εσχατιά της Δύσης
175με τις νιφάδες όμοιοι του χιονιού και ισάριθμοι
με τ᾽ άστρα, που είναι πάμπολλα μες στο λιβάδι τ᾽ ουρανού,
φρούρια και . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
και το Κρισαίο πεδίο και χώρες . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
και θα χτυπιούνται από παντού, κοιτώντας τον πηχτό καπνό
180από το σπίτι που θα καίγεται του γείτονα, κι όχι σαν φήμη μοναχά,
μα δίπλα στο ναό μου πια θ᾽ αστράφτουνε οι φάλαγγες
οι εχθρικές, ήδη πολύ κοντά στον τρίποδά μου,
ακόμη και σπαθιά και ζώνες ξεδιάντροπες και μισητές
ασπίδες, που θα πούνε στους Γαλάτες, τον άφρονα τούτο λαό, κακό πως πήραν δρόμο.
185Άλλες θα είναι απ᾽ αυτές βραβείο μου, άλλες στο Νείλο θα σταλούν
όπου θα ιδούνε απάνω στην πυρά αυτούς που τις φορούσαν
και θα ᾽ναι λάφυρα του πολυνίκη βασιλιά.
Πτολεμαίε, τούτη είναι η προφητεία που σου δίνω.
Πολύ θα υμνήσεις τον μάντη που είναι ακόμα στην κοιλιά της μάνας του,
190στα χρόνια που θα ᾽ρθουν. Κι εσύ μητέρα μου βάλε καλά στο νου σου αυτό που θα σου πω:
Υπάρχει ένα μικρό νησί, όπου κανείς το βλέπει
να περιπλανιέται στα πελάγη, χωρίς θεμέλια σ᾽ ένα χώρο,
και να επιπλέει στα ρεύματα ωσάν ασφόδελος,
κατά νοτιά, κατά βοριά, όπου το σπρώχνει η θάλασσα.
195Φέρε με εκεί, εκεί θα σε δεχτούνε».
Και τούτα καθώς έλεγε τ᾽ άλλα νησιά στη θάλασσα απομακρύνονταν από κοντά του.
Κι εσύ, Αστερία φιλόμουση, τότε κατέβαινες από την Εύβοια,
το χορό των Κυκλάδων για να δεις μετά από λίγες μέρες.
Και τα Γεραίστια σ᾽ ακολουθούσαν φύκια·
200. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . και η καρδιά σου καίγονταν πάνω σε φλόγα
βλέποντας τη δύστυχη (Λητώ) από της λεχωνιάς τους πόνους να υποφέρει.
«Ήρα, εκείνο πράξε ενάντια μου όπου σ᾽ αρέσει· τις φοβέρες σου
ούτε τις λογαριάζω· έλα, έλα σε μένανε, Λητώ».
205Είπες, και η Λητώ βρήκε το επιθυμητό τέλος των σκληρών περιπλανήσεών της.
Και κάθισε στου Ινωπού την όχθη, όπου από τα πολύ βαθιά
της γης πηγάζει, όταν με πλημμυρισμένα ρείθρα
ο Νείλος από της Αιθιοπίας κατεβαίνει τους γκρεμούς.
Κι αφού τη ζώνην έλυσε, με την πλάτη στηρίχτηκε
210σε φοινικόδεντρου κορμό, απ᾽ τη μεγάλη λύπη της
βασανισμένη. Νοτισμένο ήταν το δέρμα της απ᾽ τον ιδρώτα που ᾽τρεχε.
Κι είπεν εξαντλημένη: «Γιατί, γιε μου, τη μάνα σου παιδεύεις;
Νά το, καλέ μου το νησί που επιπλέει στη θάλασσα.
Γεννήσου εδώ, γεννήσου τέκνο μου κι ήσυχα βγες απ᾽ την κοιλιά μου».