ΣΤΗ ΔΗΛΟ

Την ιερή, ψυχή μου, σε ποιόν χρόνο και πότε θα ψάλεις
Δήλο, του Απόλλωνα την τροφό; Βέβαια όλες
οι Κυκλάδες, οι ιερότατες απ᾽ τα νησιά που βρίσκονται στη θάλασσα,
είναι καλοΰμνητες. Όμως η Δήλος θέλει τα πρωτεία να ᾽χει
5από τα δώρα των Μουσών ,γιατί τον Φοίβο, το δάσκαλο των τραγουδιών
έλουσε και σπαργάνωσε κι ωσάν θεό πρώτη τον ύμνησε.
Όπως οι Μούσες, τον αοιδό, την Πίμπλεια που δεν θα τραγουδήσει,
εχθρεύονται, όμοια κι ο Φοίβος όποιονα τη Δήλο λησμονήσει.
Τώρα τον ύμνο μου στη Δήλο αφιερώνω, ο Απόλλωνας
10ο Κύνθιος το ζήλο μου να επαινέσει προς την τροφό του την αγαπημένη.
Εκείνη ανεμόδαρτη, άγονη, θαλασσόπληκτη
για γλάρους μάλλον έγινε παρά για ξεφαντώματα αλόγων,
κι έχει στον πόντο στεριωθεί, που τα γοργά σηκώνοντας τα κύματά του,
γλύφει στις ακτές της του Ικάριου πελάγους όλο τον αφρό.
15Γι᾽ αυτό και την κατοίκησαν θαλασσινοί, ψαράδες με καμάκι.
Αλλά δεν είναι κι άδικο ανάμεσα στα πρώτα ν᾽ αναφέρεται νησιά,
αφού στον Ωκεανό και στην Τιτανίδα, πλησίον στην Τηθύ
κι άλλα νησιά μαζεύονται, και πρώτη αυτή οδεύει.
Κι ακολουθεί η Κύρνος η Φοινικική,
20όχι παρακατιανή, και η Εύβοια, το μακρύ νησί των Ελλοπέων, η Αβαντιάδα
και η Σαρδηνία η ήρεμη, και το νησί όπου κολύμπησεν η Κύπρις
όταν πρωτοβγήκε από τη θάλασσα, και σώζει τους θαλασσινούς που την τιμούν.
Τούτα τα νησιά με πύργους είναι οχυρωμένα και ισχυρά,
μα η Δήλος τον Απόλλωνα έχει πύργο· τί είναι δυνατότερο απ᾽ αυτόν;
25Τείχη και ογκόλιθοι από το φύσημα μπορούν να πέσουν
του Στρυμόνιου βοριά. Μόνο ο θεός ατράνταχτος για πάντα.
Καλή μου Δήλος, τέτοιον εσύ προστάτην έχεις!
Πολλές ιστορίες αν σε τριγυρίζουν,
ποιάν απ᾽ αυτές να πλέξω ύμνο στ᾽ όνομά σου; Ποιά θα σου άρεσε ν᾽ ακούσεις;
30Μήπως εκείνην όπου λέει πως κάποτε μέγας θεός τα όρη καθώς χτύπησε
με τρίαινα που οι Τελχίνες μαστορέψαν,
έφκιαξε τα νησιά, και όλα τα συντάραξε
από τα βάθη, και τα κύλησε στη θάλασσα,
κι άλλα τα πήγε στο βυθό για να ξεχάσουν τη στεριά
35κι εκεί καλά τα ρίζωσε; Όμως εσένα δεν σε ζόρισεν ανάγκη,
καθώς ελεύθερη στα πέλαγα επέπλεες, κι ονομαζόσουν
παλιότερα Αστερία, επειδή σε βαθιά πήδηξες τάφρο,
σαν άστρο από τον Ουρανό, το γάμο ν᾽ αποφύγεις με το Δία.
Τότε δεν σ᾽ είχε συναντήσει ακόμα η λαμπερή Λητώ,
40τότες ακόμα ήσουνα η Αστερία, Δήλος δεν ονομαζόσουν.
Συχνά οι ναυτικοί απ᾽ την Τροιζήνα, του Ξάνθου την πολίχνη,
διαβαίνοντας στην Έφυρα, μέσα στον κόλπο το Σαρωνικό
σε αντιλήφτηκαν, μα όταν απ᾽ την Έφυρα ανεβαίναν
δεν σε ξανάδανε. Απ᾽ το στενό κι ορμητικό
45πόρο του Ευρίπου έδραμες, που με βοή μεγάλη τρέχουν τα νερά του.
Απ᾽ της Χαλκίδας τη θάλασσα την ίδια μέρα αλλάζοντας κατεύθυνση
έπλεες κοντά στο ακρωτήριο των Αθηναίων, το Σούνιο,
ή μέχρι τη Χίο και τον θαλασσόβρεχτο το λόφο
της Παρθενίας —δεν ονομαζόταν τότε Σάμος— όπου οι νύμφες
50οι γειτονικές στη γη του Αγκαίου, οι Μυκαλησιώτισσες, σε φιλοξένησαν.
Κι όταν στον Απόλλωνα υποσχέθηκες το γενέθλιό του τόπο,
οι ναυτικοί γι᾽ ανταμοιβή με τούτο σ᾽ ονομάτισαν το όνομα,
γιατί άδηλη πια δεν έπλεες, αλλά στον πόντο,
στα κύματα του Αιγαίου τα ριζοθέμελα είχες ρίξει.