150Αά, Αά!
Αρμάτων βρόντημα γύρω στην πόλη γρικώ,
Ήρα μου δέσποινα,
στρίζουν βαρύφορτα τ᾽ αξόνια, νά, των τροχών.
Γλυκειά μου Αρτέμιδα,
κονταροτίναχτος, άκου, φρενιάζει ο ουρανός·
τί κακό βρήκε την πόλη μας; τ᾽ είναι να γένει;
ποιό τέλος τάχα, απ᾽ τους θεούς μάς περιμένει;

Αά, Αά!
Στις ψηλές έπαλξες χαλάζ᾽ οι πέτρες πετούν,
ω φίλε Απόλλωνα,
160κι απ᾽ τα χαλκόδετα σκουτάρια οι πύλες βροντούν.
Μα ω συ, που σ᾽ έταξε
ο Δίας στον πόλεμο να δίνεις τέλος καλό,
και συ, Όγκα δέσποινα, μπροστ᾽ απ᾽ την πόλη στημένη,
τη σωτηρία η Εφτάπυλη από σας προσμένει.

Ω παντοδύναμοι Θεοί,
τρανοί θεοί, τρανές θεές, αυτής
πυργοφυλάχτορες της γης,
μην παραδώσετε από εχθρού
κοντάρι καταπονεμένα
170τα κάστρα μας σ᾽ αλλόγλωσσο στρατό,
μ᾽ ακούστε μας που με υψωμένα
τα χέρια τα παρθενικά
σας κράζομε θλιφτά, ευλαβητικά!

Ω η μόνη μας εσείς απαντοχή,
το χέρι σας απλώσετε. θεοί,
πάνω στην πόλη να σωθεί,
δείξετε πως την αγαπάτε·
θυμάστε τις θυσίες μας τις πάνδημες
γνοιαστείτε μας και βοηθάτε·
τ᾽ άγια μυστήρια με τις πλούσιες
180τις προσφορές μη μου ξεχνάτε.