[5] Ας συνεχίσουμε λοιπόν την κουβέντα μας από το σημείο στο οποίο κάναμε την παρέκβασή μας.
Με κριτήριο τις μορφές με τις οποίες ζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι, ο πολύς κόσμος, οι πιο χοντροκομμένοι δηλαδή άνθρωποι, φαίνεται ότι θεωρούν αγαθό και ευδαιμονία (πράγμα, φυσικά, απολύτως, αναμενόμενο) την ηδονή· αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι αυτοί προτιμούν τη ζωή των απολαύσεων. Τρεις είναι, πράγματι, οι κυριότεροι τρόποι ζωής: ένας αυτός που είπαμε μόλις τώρα, ένας άλλος όταν η ζωή είναι στην υπηρεσία της πόλης, και ένας τρίτος όταν η ζωή είναι αφιερωμένη στη σπουδή και στη μελέτη.
Ο πολύς λοιπόν κόσμος έχει ολωσδιόλου τα χαρακτηριστικά των σκλάβων, καθώς δίνει την προτίμησή του σε έναν τρόπο ζωής που προσιδιάζει στα ζώα: αν μιλούμε γι᾽ αυτούς, είναι γιατί πολλοί από τους ανθρώπους της εξουσίας παρουσιάζουν τις ίδιες προτιμήσεις με τον Σαρδανάπαλλο.
Οι ραφιναρισμένοι διανοητές και οι άνθρωποι της πράξης δίνουν την προτίμηση τους στην τιμή· αυτό είναι, πράγματι, χοντρικά το τέλος της ζωής που βρίσκεται στην υπηρεσία της πόλης. Είναι όμως φανερό ότι ένα τέτοιο τέλος είναι μάλλον εξωτερικό και επιφανειακό, για να είναι αυτό που εμείς διερευνούμε. Κατά την κοινή, πράγματι, αντίληψη η τιμή είναι κάτι που εξαρτάται πιο πολύ από αυτούς που την προσφέρουν παρά από αυτούς που τη δέχονται, το αγαθό όμως αισθανόμαστε ότι είναι κάτι προσωπικά δικό μας, κάτι που δύσκολα μπορεί να μας αφαιρεθεί.
Έπειτα την τιμή φαίνεται ότι την επιδιώκουν οι άνθρωποι για να βεβαιωθούν οι ίδιοι ότι είναι αγαθοί. Αυτός είναι και ο λόγος που επιδιώκουν να τιμώνται από τους ανθρώπους που διαθέτουν φρόνηση, και από αυτούς που τους γνωρίζουν· κάτι παραπάνω: η τιμή που τους γίνεται θέλουν να οφείλεται στην αρετή τους, κάτι που, επομένως, κάνει φανερό ότι, κατά τη γνώμη τους τουλάχιστο, η αρετή είναι κάτι ανώτερο — ίσως θα έλεγε κανείς ότι αυτή μάλλον είναι το τέλος μιας ζωής που βρίσκεται στην υπηρεσία της πόλης.
Όμως ακόμη και αυτή δεν είναι ένα πλήρες τέλος, αφού μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι ο κάτοχός της είναι δυνατό να κοιμάται, ή μια ολόκληρη ζωή να μην κάνει τίποτε· κάτι παραπάνω: [1096a] να περάσει τη ζωή του υποφέροντας και μέσα σε πολύ μεγάλες δυστυχίες — τον άνθρωπο που ζει μια τέτοια ζωή κανείς δεν θα τον έλεγε ευδαίμονα, εκτός και αν ήθελε να υπερασπιστεί με κάθε τρόπο μια συγκεκριμένη θέση. Εν πάση περιπτώσει, φτάνουν αυτά που είπαμε· άλλωστε για το θέμα αυτό μιλήσαμε αρκετά σε πλατύτερα διαδεδομένα έργα μας.
Τρίτος τρόπος ζωής είναι ο αφιερωμένος στη σπουδή και στη μελέτη. Αυτόν θα τον εξετάσουμε αργότερα.
Όσο για τη ζωή που είναι αφιερωμένη στην εξασφάλιση χρημάτων, αυτή εμπεριέχει κάτι το βίαιο, και ο πλούτος —το πράγμα είναι ολοφάνερο— δεν είναι το αγαθό που ψάχνουμε εμείς να βρούμε· δεν είναι, πράγματι, παρά ένα αγαθό που προσφέρει χρήσιμες υπηρεσίες· αυτό θα πει: ένα αγαθό που το επιδιώκει κανείς για χάρη κάποιου άλλου αγαθού. Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει μάλλον να θεωρήσει κανείς τέλη αυτά που μνημονεύσαμε πρωτύτερα: γιατί την αγάπη τους σ᾽ αυτά οι άνθρωποι τη δείχνουν γι᾽ αυτό που αυτά είναι. Και όμως είναι φανερό ότι ούτε και αυτά είναι, στην πραγματικότητα, τέλη — παρόλο που πολλά επιχειρήματα έχουν διατυπωθεί και διαδοθεί για την υποστήριξή τους. Εμείς όμως ας μην απασχοληθούμε τώρα με το θέμα αυτό.