ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Λαέ του Κάδμου, πρέπει σύμφωνα τα λόγια
να ᾽χει με τους καιρούς εκείνος που απ᾽ την πρύμνα
το τιμόνι κρατώντας κυβερνάει μια χώρα,
δίχως ν᾽ αφήνει ο ύπνος να του κλει το μάτι·
γιατί αν το πράμα πάει καλά, ο Θεός η αιτία·
μα αν πάλι —ο μη γένοιτο— συμφορά λάχει,
ένας ο Ετεοκλής, πολλά στην πόλη θα ᾽χει
να του ψάλλουν μυριόστομα όλοι μοιρολόγια
και θρήνους, που άμποτε απ᾽ αυτά, στ᾽ αλήθεια ο Δίας
διαφεντευτής, τη χώρα μας ας διαφεντεύει.
10Μα τώρα πρέπει εσείς, κι όποιος του λείπει ακόμη
της νιότης του η ακμή, κι ο που έχει πια περάσει,
να βάζει όλο το δρίμωμα της δύναμής του
παίρνοντας πάνω του ο καθείς ό,τι του πέφτει,
για να βοηθήσει την πατρίδα, τους θεούς μας,
τους βωμούς των —μην ποτέ χάσουν τις τιμές των—
τα παιδιά του, τη μάνα Γη γλυκιά θροφό μας·
γιατ᾽ είν᾽ αυτή, που όταν μικροί σερνόσαστ᾽ έτσι
στο καλόβολο χώμα της, πάνω της όλο
φορτώθηκε το βάρος της ανατροφής σας
και πολίτες σας τράνεψεν ασπιδοφόρους
20να σας έχει πιστούς σ᾽ αυτή της την ανάγκη.
Ναι, βέβαια ώς σήμερα ο θεός δεξιά τα φέρνει·
γιατ᾽ όλον τούτο τον καιρό, που είναι ζωσμένα
τα κάστρα μας, η τύχη του πολέμου κλίνει
το πιότερο σε μας με του θεού τη χάρη·
μα τώρα, όπως ο μάντης λέει ο πουλολόγος,
που με το νου και με τ᾽ αυτί μονάχα, δίχως
θυσίας φωτιές, τα μαντικά σημάδια κρίνει
και δε λαθεύει η τέχνη του — αυτός των τέτοιων
κυβερνήτης χρησμών, μας λέει πως νυχτοκλώθουν
φοβερήν έφοδο οι εχθροί γι᾽ αφανισμό μας.
30Μα όλοι στις πολεμίστρες αρματοζωσμένοι
στις πύλες των φρουρίων ριχτείτε, πεταχτείτε,
γεμίστε τα προστήθια, στις σκεπές των πύργων
σταθείτε και ριζώνοντας στα έβγα των κάστρων
έχετε θάρρος και καθόλου μη φοβάστε
το πλήθος των εχθρών· ο θεός μαζί μας θα ᾽ναι.
Μα έχω κι εγώ του στρατού στείλει κατασκόπους
κι ανιχνευτές, που βέβαιος είμαι πως του κάκου
δε θα ᾽ν᾽ ο δρόμος των, κι αφού έρθουν και μου πούνε,
φόβο δεν θα ᾽χω μες στα δίχτυα τους μην πέσω.