160Ο Δίας —όποιος κι αν είναι— αν μ᾽ αυτό
τ᾽ όνομ᾽ αρέσει να τον λένε,
μ᾽ αυτό κι εγώ τον ονομάζω·
όλα στη στάθμη τ᾽ απεικάζω
κι έξω απ᾽ το Δία δε βρίσκω κι άλλο
για να μπορέσω αν πρέπει αλήθεια
μες απ᾽ τα στήθια
το βάρος της αμφιβολίας να βγάλω.

Ούδ᾽ όποιος ήτανε μεγάλος πριν
κι ακατανίκητος θρασομανούσε,
170ούτ᾽ αν υπήρξε θα μνημονευτεί·
κι όποιος κατόπιν ήρθε, βρήκε
τον τρεις φορές του νικητή και πήγε·
μα όποιος απ᾽ όλη την καρδιά
του Δία τα επινίκεια ψάλλει,
της γνώσης τον καρπό τρυγά.

Αυτός στον άνθρωπο άνοιξε το δρόμο
της φρόνησης κι έβαλε νόμο: πάθος μάθος·
αυτός, ως και στον ύπνο, στην καρδιά μας
180στάζει τον πόνο, που θυμίζει
με τρόμο τα παθήματά μας
κι αθέλητα μας συνετίζει.
μα αλήθεια, χάρη ᾽ναι και μόνο
που κυβερνούν μ᾽ αυστηροσύνη
οι θεοί τον κόσμο απ᾽ το ψηλό τους θρόνο.

Λοιπόν και τότε ο πιο μεγάλος ο αρχηγός
του Αχαϊκού του στόλου, δίχως να τα βάλει
με μάντη του κανένα, πήγε σύμφωνος
μ᾽ όπου η ανάντια μοίρα του τον βγάλει
— όταν καιροί αταξίδευτοι άρχισαν
αδειάζοντας τ᾽ αμπάρια
να τυραγνούνε των Ελλήνων το στρατό
190και στη Χαλκίδα εμπρός, μες στο στενό
κρατούσαν της Αυλίδας τα καράβια.