ΜΕ. ἄγκεα καὶ ποταμοί, θεῖον γένος, αἴ τι Μενάλκας
πήποχ᾽ ὁ συρικτὰς προσφιλὲς ᾆσε μέλος,
35 βόσκοιτ᾽ ἐκ ψυχᾶς τὰς ἀμνάδας· ἢν δέ ποκ᾽ ἔνθῃ
Δάφνις ἔχων δαμάλας, μηδὲν ἔλασσον ἔχοι.
ΔΑ. κρᾶναι καὶ βοτάναι, γλυκερὸν φυτόν, αἴπερ ὁμοῖον
μουσίσδει Δάφνις ταῖσιν ἀηδονίσι,
τοῦτο τὸ βουκόλιον πιαίνετε· κἤν τι Μενάλκας
40τεῖδ᾽ ἀγάγῃ, χαίρων ἄφθονα πάντα νέμοι.
45 ΜΕ. ἔνθ᾽ ὄις, ἔνθ᾽ αἶγες διδυματόκοι, ἔνθα μέλισσαι
46σμήνεα πληροῦσιν, καὶ δρύες ὑψίτεραι,
47 ἔνθ᾽ ὁ καλὸς Μίλων βαίνει ποσίν· αἰ δ᾽ ἂν ἀφέρπῃ,
44χὠ ποιμὴν ξηρὸς τηνόθι χαἰ βοτάναι.
41 ΔΑ. παντᾷ ἔαρ, παντᾷ δὲ νομοί, παντᾷ δὲ γάλακτος
42οὔθατα πιδῶσιν, καὶ τὰ νέα τράφεται,
43 ἔνθα καλὰ Ναῒς ἐπινίσσεται· αἰ δ᾽ ἂν ἀφέρπῃ,
48χὠ τὰς βῶς βόσκων χαἰ βόες αὐότεραι.
ΜΕ. ὦ τράγε, τᾶν λευκᾶν αἰγῶν ἄνερ, ἐς βάθος ὕλας
50μυρίον—αἱ σιμαὶ δεῦτ᾽ ἐφ᾽ ὕδωρ ἔριφοι—
ἐν τήνῳ γὰρ τῆνος· ἴθ᾽, ὦ κόλε, καὶ λέγε, «Μίλων,
ὁ Πρωτεὺς φώκας καὶ θεὸς ὢν ἔνεμεν.»
52a ‹ΔΑ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ›
ΜΕ. μή μοι γᾶν Πέλοπος, μή μοι Κροίσεια τάλαντα
εἴη ἔχειν, μηδὲ πρόσθε θέειν ἀνέμων·
55 ἀλλ᾽ ὑπὸ τᾷ πέτρᾳ τᾷδ᾽ ᾄσομαι ἀγκὰς ἔχων τυ,
σύννομα μῆλ᾽ ἐσορῶν Σικελικάν τ᾽ ἐς ἅλα.
ΔΑ. δένδρεσι μὲν χειμὼν φοβερὸν κακόν, ὕδασι δ᾽ αὐχμός,
ὄρνισιν δ᾽ ὕσπλαγξ, ἀγροτέροις δὲ λίνα,
ἀνδρὶ δὲ παρθενικᾶς ἁπαλᾶς πόθος. ὦ πάτερ, ὦ Ζεῦ,
60οὐ μόνος ἠράσθην· καὶ τὺ γυναικοφίλας.
|
