Και μόλις μ᾽ είδε ο άπονος χαμήλωσε τα μάτια
και στο σκαμνί εθρονιάστηκε και τέτοια λόγια μου ᾽πε:
«Πρόλαβες και μ᾽ εκάλεσες στο σπίτι σου, Σιμαίθα,
115όπως εγώ στο τρέξιμο πρόλαβα το Φιλίνο.»

Πες μου, Σελήνη, πες μου το πώς μου ᾽γεννήθ᾽ η αγάπη.

«Όμως λογάριαζα κι εγώ νά ᾽ρθω τη νύκτ᾽ απόψε,
μά το γλυκό τον Έρωτα, μαζί μ᾽ άλλους μου φίλους,
120κρύβοντας μες στον κόρφο μου γλυκόμηλα του Βάκχου
κι ένα στεφάνι ολόγυρα στην κεφαλή φορώντας,
στεφάνι λεύκας, ιερό κλωνάρι του Ηρακλέους,
στεφάνι καταστόλιστο με κόκκινες κορδέλες.»

Πες μου, Σελήνη, πες μου το πώς μου ᾽γεννήθη η αγάπη

«Κι αν με καλοδεχόσαστε, θα το ᾽χα για χαρά μου
αν μοναχά το στόμα σου το γλυκερό ᾽φιλούσα
125—γιατ᾽ είμαι νιος ευγενικός κι όμορφος μέσα σ᾽ όλους—
μ᾽ αν έβρισκα την πόρτα σας κλειστή, μανταλωμένη,
θα ᾽χα πελέκια κοφτερά, θα ᾽χα δαυλιά για δαύτη».

Πες μου, Σελήνη, πες μου το πώς μου ᾽γεννήθη η αγάπη.

130«Και τώρα χάρη εγώ χρωστώ στην Αφροδίτη πρώτα
κι ύστερα χάρη δεύτερη χρωστώ σε σένα πάλι
που μ᾽ έβγαλες απ᾽ τη φωτιά του πόθου πριν με κάψει
κι έστειλες και μ᾽ εκάλεσες να ᾽ρθω στο σπιτικό σου·
γιατί κι από το φλογερό το ηφαίστειο της Λιπάρας
πιο καυτερά, πιο φλογερά ο έρως καίει και φλέγει».

135Πες μου, Σελήνη, πες μου το πώς μου ᾽γεννήθη η αγάπη.