ΟΡΕ. Είδες πώς έβγαλεν η δύσμοιρη
τα πέπλα της και μου ᾽δειξε τα στήθη
την ώρα της σφαγής;
Αχ! πώς γονάτισε στο χώμα!
Κι εγώ από τα μαλλιά…
1210ΧΟΡ. Ξέρω· σε σπάραξεν ο πόνος όταν άκουσες
τη θλιβερή κραυγή της μάνας που σε γέννησε.

ΟΡΕ. Μέσα στο βόγκο της μου φώναζε,
απλώνοντας τα χέρια στο σαγόνι μου:
«Παιδί μου, σε ικετεύω».
Γαντζώθηκε απ᾽ τα γένια μου
κι έτσι απ᾽ το χέρι μου έπεσε το ξίφος.
ΧΟΡ. Η άμοιρη, πώς βάσταξες να δεις
της μάνας σου να χύνεται το αίμα
καθώς ψυχομαχούσε;
1220
ΟΡΕ. Με τον μανδύα σκεπάζοντας τα μάτια μου
την εθυσίασα, το μαχαίρι
μπήγοντας στον λαιμό της.
ΗΛΕ. Κι εγώ σου ᾽δωσα θάρρος
και κράτησα μαζί σου το σπαθί.
ΧΟΡ. Φριχτότατο έκανες κακούργημα.

ΟΡΕ. Έλα, με πέπλα σκέπασε της μάνας το κορμί
και κλείσε τις πληγές της. Νά λοιπόν,
εγέννησες παιδιά για να σε σφάξουν.
1230ΗΛΕ. Αγαπημένη εσύ και μισημένη,
μ᾽ αυτά τα πέπλα σε σκεπάζουμε.
ΧΟΡ. Στην πιο ψηλή κορφή τους φτάσαν
του παλατιού οι μεγάλες συμφορές.

— Μα πάνω απ᾽ του σπιτιού τη στέγη κάποιοι
δαίμονες φαίνονται ή θεοί; Δεν είναι
ο δρόμος τούτος για θνητούς· τάχα γιατί
στα μάτια των ανθρώπων φανερώνονται;
(Εμφανίζονται στο θεολογείο οι Διόσκουροι.)