οι Σάρδεις στάχτη θα είναι πια σε λίγο· κοκκινίζει
απ᾽ το αίμα ο χρυσορέματος ο Πακτωλός και πάει,
και μέσ᾽ απ᾽ τα καλόχτιστα
τα σπίτια αρπάζουν ντροπερά και σέρνουν τις γυναίκες.
Το πιο γλυκό είν᾽ ο θάνατος· εκείνο που ήταν πρώτα
φριχτό, τώρα είναι ποθητό». Τόσα είπε, και προστάζει
έναν από τους τρυφηλούς Λυδούς φωτιά να βάλει
50στων ξύλων το σωρό. Γοερά φωνάξανε οι κοπέλες·
προς τη μάνα τους τα χέρια
τ᾽ άπλωναν· φριχτό, να βλέπεις
τη θανή σου φανερά.
Μα ενώ μάνιαζαν οι φλόγες,
μαύρο σύννεφο από πάνω
στήνει ο Δίας και την ξανθή τη φλόγα σβήνει.