[6.22.1] Ο ίδιος πήρε πάλι μαζί του τους μισούς υπασπιστές, τους Αγριάνες, το άγημα του ιππικού και τους ιπποτοξότες και άρχισε να προχωρεί προς τα σύνορα των Γαδρωσών και των Ωρειτών, όπου τον πληροφόρησαν ότι η διάβαση ήταν στενή, και ότι στρατοπέδευσαν συνταγμένοι μπροστά στα στενά οι Γαδρωσοί και οι Ωρείτες, με σκοπό να τον εμποδίσουν να περάσει. [6.22.2] Είχαν πράγματι παραταχθεί εκεί, αλλά όταν τους ειδοποίησαν ότι πλησίαζε πλέον ο Αλέξανδρος, οι περισσότεροι αποχώρησαν από τα στενά εγκαταλείποντας τη φρούρησή τους. Παρουσιάσθηκαν επίσης στον Αλέξανδρο οι αρχηγοί των Ωρειτών παραδίδοντας τους εαυτούς τους και τον λαό τους. Αυτούς, λοιπόν, τους διέταξε ο Αλέξανδρος να συγκαλέσουν τον λαό των Ωρειτών και να τον στείλουν στον τόπο του διαβεβαιώνοντάς τον ότι δεν πρόκειται να πάθει κανένα κακό. Διόρισε στους Ωρείτες σατράπη τον Απολλοφάνη [6.22.3] και άφησε μαζί του στα Ώρα τον σωματοφύλακα Λεοννάτο με όλους τους Αγριάνες και με μερικούς τοξότες και ιππείς, καθώς και με τους άλλους Έλληνες μισθοφόρους, πεζούς και ιππείς· έργο του ήταν να περιμένει το ναυτικό, έως ότου περιπλεύσει την περιοχή, επίσης να εγκαταστήσει ανθρώπους στην πόλη και να τακτοποιήσει τα ζητήματα των Ωρειτών, ώστε να υπακούουν με μεγαλύτερη προθυμία στον σατράπη. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού —γιατί είχε φθάσει και ο Ηφαιστίων οδηγώντας τους στρατιώτες του που είχαν μείνει πίσω— άρχισε να προχωρεί προς τη Γεδρωσία που είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος έρημος.
[6.22.4] Ο Αριστόβουλος αναφέρει ότι στην έρημο αυτήν φύονται πολλά δένδρα σμύρνας που είναι μεγαλύτερα από τη συνηθισμένη σμύρνα και ότι οι Φοίνικες, που ακολουθούσαν τον στρατό του ως έμποροι, συλλέγοντας το ρετσίνι της σμύρνας το φόρτωσαν στα υποζύγιά τους και το πήραν μαζί τους (γιατί ήταν άφθονο μιας και οι κορμοί ήταν μεγάλοι και δεν είχε ποτέ ως τότε συλλεγεί). [6.22.5] Αναφέρει ακόμη ότι η έρημος αυτή είχε και ρίζες νάρδου πολλές και εύοσμες και ότι οι Φοίνικες μάζεψαν και αυτήν. Πολλές από αυτές πατούσε ο στρατός και από τη νάρδο που πατούσαν διαχυνόταν μια ευχάριστη μυρωδιά στο μεγαλύτερο μέρος της περιοχής· [6.22.6] τόσο ήταν το πλήθος της! Κατά τον Αριστόβουλο υπάρχουν και άλλα δένδρα στην έρημο, το φύλλο μάλιστα κάποιου δένδρου μοιάζει με τη δάφνη και φυτρώνει στα μέρη που κατακλύζονται από τη θάλασσα. Τα δένδρα αυτά μένουν σε ξερό έδαφος όσο διαρκεί η άμπωτη, αλλά, όταν επανέρχεται το νερό, φαίνονται ότι έχουν φυτρώσει μέσα στη θάλασσα. Άλλων πάλι οι ρίζες καλύπτονται συνεχώς από τη θάλασσα· πρόκειται για εκείνα που έχουν φυτρώσει σε τόπους με κοιλώματα, από τα οποία δεν αποσύρεται βέβαια το νερό και όμως το δένδρο δεν καταστρέφεται από τη θάλασσα. [6.22.7] Μερικά από τα δένδρα της περιοχής αυτής έχουν ύψος ακόμη και τριάντα πήχεων· έτυχε μάλιστα να είναι ανθισμένα εκείνη την εποχή και το άνθος τους έμοιαζε πολύ με άσπρο μενεξέ, στη μυρωδιά όμως ήταν κατά πολύ ανώτερο. Υπήρχε επίσης και ένας άλλος κορμός αγκαθιού που είχε φυτρώσει από τη γη, επάνω στον οποίο είναι τόσο δυνατά προσκολλημένο το αγκάθι, ώστε όταν κάποτε μπλέχθηκε το ένδυμα μερικών ιππέων που περνούσαν από κοντά μάλλον έριξε κάτω από το άλογό του τον ιππέα παρά ξεκόλλησε το αγκάθι από τον κορμό του. [6.22.8] Λένε ότι τα αγκάθια μπλέκονται και στις τρίχες των λαγών, όταν τρέχουν κοντά σε αυτά, και ότι με τον τρόπο αυτό συλλαμβάνονταν οι λαγοί, όπως ακριβώς πιάνονται τα πουλιά με τις ιξόβεργες και τα ψάρια με τα αγκίστρια. Λένε ακόμη ότι τα αγκάθια κόβονται εύκολα με σιδερένια εργαλεία και ότι όταν κοπεί ο κορμός του αγκαθιού, βγάζει πολύ χυμό, που είναι ακόμη περισσότερος και πικρότερος από τον χυμό που βγάζουν οι συκιές κατά την άνοιξη.