ΚΗΡΥΚΑΣ
Τέτοια μέρα χαράς δεν πρέπει να μολύνω
με λόγια θλιβερά· κάθε θεός και χώρια.
Βέβαια σα φέρνει μαύρες συμφορές στην πόλη
με πένθιμη όψη ο μηνυτής, για του στρατού της
640τον όλεθρο — κοινή πληγή για όλη τη χώρα
και χώρια κι όσους ξέκαμε από τόσα σπίτια
με τη διπλή του μάστιγα που ξέρει ο Άρης,
δίκοπη συμφορά, διπλού ζευγάρι ολέθρου —
όταν τόσα κακά θενά ᾽ρθει φορτωμένος,
παιάνα πρέπει αυτός των Ερινύων να ψάλλει.
Μα εγώ που το καλό το μήνυμα της νίκης
φέρνω στην πόλη, μες στο θρίαμβο της χαράς της
πώς πάει τα θλιβερά με τα καλά να σμίξω
και να σας ιστορώ την άγρια εκείνη μπόρα
650που όχι χωρίς τη θεϊκιάν οργή μας βρήκε;
Γιατ᾽ η φωτιά κι η θάλασσα, που ήταν ως τότε
άσπονδοι εχθροί, φιλιώθηκαν κι έδωκαν χέρι
να φθείρουνε τον άθλιο των Αργείων στόλο.
Νύχτα ήταν που σηκώθηκεν η μαύρ᾽ η αντάρα
ως που απ᾽ τη μάνητα της μπόρας και τη ζάλη
της ανεμόδαρτης βροχής άφαντα πάνε,
σαν να ᾽ταν και κακός βοσκός τα είχε προγκήξει.
Μα όταν το λαμπρό φως ανάτειλε του ήλιου,
τη θάλασσα όλη βλέπομε ν᾽ ανθεί του Αιγαίου
660από Αχαιών κορμιά και καραβιών συντρίμμια·
μα εμάς και το σκαρί του πλοίου μας δίχως βλάβη
ή ξεκλεψε, ή τη χάρη μας πέτυχε κάποιος
θεός κι όχι άνθρωπος ᾽γγίζοντας το τιμόνι·
κι η Τύχη κάθισε πιλότος ή σωτήρα,
π᾽ ούτε το κύμα στ᾽ άραγμα να μας τραντάζει,
ούτ᾽ έξω στης στεριάς να πέσουμε τις ξέρες.
Κι έτσι απ᾽ της θάλασσας το χάρο γλιτωμένοι,
χωρίς να το πιστεύουμε, στη χρυσή μέρα
τη συμφορά μας βόσκαμε με έγνοιες καινούριες
670για το στρατό π᾽ ανεμοσκόρπισε κι εχάθη.
Και τώρ᾽ αν βρίσκεται κανείς να ζει από κείνους,
μας λογιάζουν κι εμάς για χαμένους· πώς όχι;
μη δεν πιστεύουμε και μεις το ίδιο για κείνους;
Όμως ας έβγει σε καλό· και πρώτ᾽ απ᾽ όλους
και βέβαια το Μενέλαο καρτέρα νά ᾽ρθει.
γιατί αν τον βλέπει κάπου μια του ήλιου αχτίνα
γερό και ζωντανό, με του Δία τη γνώμη,
που δε θέλει το γένος του να σβήσει ακόμα,
υπάρχει ελπίδα πάλι εδώ να μας γυρίσει.
680Αυτή ᾽ναι που ᾽πα κι άκουσες η πάσ᾽ αλήθεια.