Γιατ᾽ ολάκερος ένας λαός
καβαλάρηδες και στρατοκόποι,
όμοια σμάρι μελίσσια, μας άφησε
και πάει άφαντος
το στρατάρχη του ακλουθώντας κατόπι,
αφού εδιάβη τους όχτους της θάλασσας,
130που ζεμένοι απ᾽ τις δυο τις μεριές
τώρα ενώνουν τις δυο τις στεριές.

Μ᾽ απ᾽ τον πόθον, εδώ, των αντρών
τα κρεβάτια γιομίζουν με δάκρυα
κι οι Περσίδες λιωμένες στο πένθος των
όλες και καθεμιά
που με φίλαντρη αγάπη στην καρδιά
το γενναίο πολεμόχαρον άντρα της
κατευόδωσε – τώρ᾽ απομένει
στην ερμιά της μονόταιρη, η θλιμμένη.

140Μα έλα, εμείς, από κάτω σ᾽ αυτή
την αρχαία τη στέγη ας καθίσομε,
με φροντίδα βαθειά καλοστόχαστη
–γιατ᾽ η χρεία το καλεί – να εξετάσουμε·
τί να γίνεται τάχα ο Δαρειογέννητος
βασιλιάς μας ο Ξέρξης,
που απ᾽ το γένος του έχει ο λαός
των Περσών τ᾽ όνομά του παρμένο;
να νικά της σαΐτας το ρίξιμο,
ή μην άραγε νίκησε η δύναμη
της σιδεροκέφαλης λόγχης;

Νά, στην ώρα προβαίνει, σα φως
150απ᾽ τα μάτια των Θεών, κατά δω
του μεγάλου η μητέρα βασιλιά
και δική μου βασίλισσα – εμπρός
πέφτω και προσκυνώ.
κι όπως έχομε χρέος, ταπεινά
ας χαιρετήσομεν όλοι με σέβας.