Στο βάθος της ορχήστρας δυο σπιτάκια χωρισμένα από ᾽να στενό δρομάκο. Δεξιά το σπίτι του Βλέπυρου και της Πραξαγόρας. Μόλις αρχίζει να χαράζει. Βγαίν᾽ η Πραξαγόρ᾽ από το σπίτι της ντυμένη άντρας με μπαστούνι στο ένα χέρι και μ᾽ ένα λυχνάρι στο άλλο.

ΠΡΑΞΑΓΟΡΑ
(Κουνώντας ψηλά το λυχνάρι δίνει το σύνθημα στις άλλες συνωμότισσες. Απαγγέλνει με ύφος δραματικό, κοροϊδεύοντας τον Ευριπίδη.)
Ω μάτι λαμπερό του λυχναριού μου,
που τροχοδουλεμένο τεχνικά
γυροφωτάς κρεμάμενο, θα ψάλω
τα γεννητάτα και τις καλοσύνες σου.
Του κανατά σβουρίζοντας ο τόρνος
σου ᾽δωκε μούτρο κι έτσι τα ρουθούνια σου
μας κάνουνε τις νύχτες ήλιου χρέη.
(Κουνάει ψηλά το λυχνάρι της)
Κάνε μας τώρα τα συμφωνημένα
σημάδια σου. Σ᾽ ελόγου σου μονάχα
τα μυστικά μας φανερώνουμε όλα.
Και πολύ δίκια. Στην κρεβατοκάμαρα,
όταν εμείς χαιρόμαστε τον έρωτα,
στο πλάι μας παραστέκεις και κανένας,
10άμα κουλουριάζονται τα κορμιά μας
απ᾽ το πάθος, δε σ᾽ εμποδάει να βλέπεις.
Μονάχα εσύ στ᾽ απόκρυφα τα βάθια
των σκελιών μας φωτίζεις τ᾽ ανθοτρίχι.
Κι όταν εμείς τρυπώνουμε κλεφτά
στα κελάρια γι᾽ αλεύρι και κρασάκι,
μας βοηθάς και, συνένοχος, δε βγαίνεις
στη γειτονιά για να το διαλαλήσεις.
Γι᾽ αυτό κι εμείς οι φιλενάδες τώρα
σε σένα μοναχά θα μπιστευτούμε
τα σκέδια που σκαρώσαμε κρυφά...
Μα καμιά τους δε φάνηκεν ακόμα,
όπως δώσαμε λόγο. Γλυκοφέγγει
20κι όπου να ᾽ναι θ᾽ αρχίσ᾽ η λαοσύναξη.
Πρέπει να ᾽χουμ᾽ εμείς προκαταλάβει
τις έδρες, που τις είπε μιαν ημέρα
απ᾽ το βήμα ο Τραυλόμαχος αφέδρες,
κρυφά να κωλοκάτσουμε σε δαύτες.
(πάψη)
Τί συμβαίνει λοιπόν; Μήπως δε ράψανε
τα ψεύτικα τα γένια τους ή μήπως
δεν μπόρεσαν να κλέψουνε τα ρούχα
των αντρώνε τους; Μα τί βλέπω; Κάποιο
λυχνάρι κατά δώθε. Ας τραβηχτώ
μην τύχει να ᾽ναι αρσενικός μαντράχαλος.