ΧΟΡΟΣ
Α, θεοί, νέοι θεοί, τους νόμους τους παλιούς μου
ποδοπατάτε και μου παίρνετ᾽ απ᾽ τα χέρια.
810Και καταφρονεμένη και βαριογομισμένη
η μαύρη εγώ, στη χώρα τούτη, αλί!
θα στάξω φθορά
θα χύσω φαρμάκι, θα χύσω,
τ᾽ άχτι να βγάλω απ᾽ την καρδιά·
κι απ᾽ το φαρμάκι θ᾽ απλώσει στη γης
σε φύλλα και σπόρους παντού φυλλοξέρα
— ω εκδίκησ᾽ εκδίκηση! — ν᾽ αφήσει εδώ πέρα
περνώντας θανάτου φθορά.
Στενάζω· τί κάνω;
820βαριά στους ανθρώπους θα πέσω·
αλί μας! μεγάλα που πάθαμ᾽ εμείς
με το άτιμο πένθος
αλίμονο, κόρες της Νύχτας.

ΑΘΗΝΑ
Κανείς δε σας ταπείνωσε και μη με τόση
οργή θελήσετε, θεές, θνητών ανθρώπων
έρμη τη γη να κάμετε. Και γω στο Δία
τα θάρρη μου έχω — μα ποιά ανάγκη να το λέγω;
κι εγώ μονάχ᾽ απ᾽ τους θεούς τα κλειδιά ξέρω
του μέρους που ᾽ναι οι κεραυνοί του σφραγισμένοι·
μ᾽ αχρείαστοι να ᾽ναι, κι έλα πίστεψέ μου εμένα·
830μη βγάζει άστοχα η γλώσσα σου γι᾽ αυτή τη χώρα
λόγια, που καρπό φέρουνε φθορά στα πάντα·
κοίμισε την πικρή χολή τ᾽ αναβρασμού σου
κι ώς θα ᾽σαι πολυτίμητη συγκάτοική μου
στη χώρα τη μεγάλη εδώ, προφαντές θα ᾽χεις
θυσίες στις γέννες και σε κάθε χαρά γάμου,
που θα ευλογείς για πάντα αυτές τις συμβουλές μου.