370Δόξες ανθρώπων κι αν φτάνουν περήφανες ίσα με τ᾽ άστρα
καταγής ρεύουν κι ατίμητες σβήνουν,
όταν σ᾽ άγριο βαλθούνε τα πόδια μας χορό.
— Γιατί με φόρα πηδώντας
από ψηλά κατεβάζω
βαρύ το πόδι, όπου πέσει
και παρ᾽ τον κάτω που τρέχει,
τρομάρα του! να μου γλιτώσει.

Πέφτει χωρίς να το νιώθει, στου νου του την άγνωμη βλάβη·
τέτοια το κρίμα στα μάτια του τύφλωση ρίχτει·
όμως σκιαχτά ψιθυρίζουν που βλέπουν οι άλλοι
380θολή να του ζώνει το σπίτι καταχνιά.
— Γιατί πηδώντας με φόρα
από ψηλά κατεβάζω
βαρύ το πόδι, όπου πέσει
και πάρ᾽ τον κάτω που τρέχει,
τρομάρα του! να μου γλιτώσει.

Κι έτσι για πάντα· πολυσόφιστες,
τελειωτικές, δεν το ξεχνούμε
ποτέ μας το κακό κι ανεξιλέωτες
σ᾽ ανθρώπων παρακάλια δε λυγούμε.
Το καταφρονεμένο μας
κι ατίμητον αξίωμα κυβερνούμε
μακριά από τους θεούς, στ᾽ ασβολερά
κι ανήλιαγα λημέρια, που ποτέ του
δε θα τα σμίξει πόδι ή ζωντανού
ή πεθαμένου.

Ποιός άνθρωπος λοιπόν θενα βρεθεί
390ν᾽ ακούσει δίχως σεβασμό και τρόμο
αυτόν, που οι Μοίρες μού αποφάσισαν
κι επικυρώσανε οι θεοί, το Νόμο;
Κλήρος ιερός μου ορίστηκε
σ᾽ εμένα απ᾽ τα παμπάλαια τα χρόνια
κι ουδέ πως μ᾽ απολείπουνε τιμές
μ᾽ όλο που η θέση μου στα αιώνια
σκοτάδια έχει ταχθεί, βαθιά στης γης
τα καταχθόνια.