Κι ευθύς μες απ᾽ τα σπλάχνα της [στρ. γ]
ο Ίαμος μ᾽ ευχάριστες ωδίνες
ήρθε στο φως. Μες στην απελπισιά της
45καταγής τον παράτησε, και δυο γλαυκόμματα
τότε τον φρόντιζαν φίδια με τη βουλή των θεών
και τον έτρεφαν με το άκακο
δηλητήριο των μελισσών. Κι ο βασιλιάς, όταν
γύρισε με το άρμα του
από την κακοτράχαλη Πυθώνα, όλους στο σπίτι μέσα
ρώταγε για το παιδί που η Ευάδνη
είχε γεννήσει· γιατί είχε αυτό το γονιό του, έλεγε, τον Φοίβο,

50και θα ᾽τανε για τους θνητούς της γης έξοχος [αντ. γ]
μάντης και ποτέ δε θα ᾽σβηνε η γενιά του.
Τέτοια τους μηνούσε αυτός. Και κείνοι του ορκίζονταν
πως ούτε άκουσαν τίποτε για το παιδί ούτε το είδαν,
και ας είχε γεννηθεί εδώ και πέντε μέρες. Γιατί ήταν
κρυμμένο μέσα σε καλαμιές αδιάβατες και θάμνους,
55και ία με τις χρυσοπόρφυρες ακτίνες τους
λούζαν το αβρό
κορμί του· για τούτο και η μητέρα του διαλάλησε
Ίαμος να ᾽ναι πια

το αθάνατο όνομά του. Αλλ᾽ όταν τον [επωδ. γ]
τερπνό καρπό τού χάρισε
η χρυσοστέφανη Ήβη, κατέβηκε στη μέση του Αλφειού
κι έκραξε τον πανίσχυρο τον Ποσειδώνα,
τον πρόγονό του, και τον τοξοφόρο
της θεόκτιστης Δήλου τον προστάτη,
60και κάτω απ᾽ τον νυχτερινό ουρανό κάποιο αξίωμα αρχοντικό
τούς ζήτησε για αυτόν τον ίδιο. Και του αποκρίθηκε
η πατρική φωνή, που έφθανε καθαρόλαλη και τον καλούσε:
«Γιε μου, υπάκουσέ με, σήκω
κι έλα να πάμε στη φιλόξενη τη χώρα».