ΧΟΡΟΣ
Ωχ, αλίμον᾽ αλίμονο!
Των σπιτιών καταλύτρες αγέρωχες
Ερινύες του ολέθρου, που πρόρριζα
και το γένος του Οιδίπου αφανίσατε,
τί να πω; τί να κάμω; και τί να σκεφτώ;
πώς μπορώ να σ᾽ αφήσω έτσι άκλαυτο
και να μη σου ακλουθήσω το ξόδι;
1060Όμως τρέμω κι ο φόβος της χώρας μου
να τραβιούμαι με κάνει.
Κι έτσι εσένα πολλά θα σε κλάψουνε
μοιρολόγια, μα εκείνος αθρήνητος
και με μιας αδερφής μόνο κλάψιμο
—ποιός το πίστευε;— ο άθλιος θα πάει.
ΗΜΙΧΟΡΙΟ Α’
Ό,τι να ᾽θελε η πόλη ας τους έκανε
το νεκρό Πολυνείκη όσοι κλάψουνε,
μα εμείς όμως μαζί να τον θάψομε
συνοδειά θενα πάμε στο ξόδι του.
γιατί αυτό πένθος είναι για ολόκληρη
1070τη γενιά· ενώ η πόλη μια έτσι μια αλλιώς
παραδέχεται πάντα το δίκιο.
ΗΜΙΧΟΡΙΟ Β’
Μα εμείς πάμε μ᾽ αυτόν, όπως σύμφωνα
το απαιτεί και το δίκιο κι η πόλη.
Γιατί πρώτα οι θεοί οι παντοδύναμοι
κι αυτός έπειτα πιότερο βοήθησε
των Καδμείων την πόλη,
να μη πάει άνω κάτω και σύψυχη
1078απ᾽ των ξένων το κύμα βουλιάξει].