Έτσι όπως είναι κείτουνται
σιδεροχτυπημένοι
και τώρα τους προσμένει,
θενα ρωτήσεις: ποιά;
η σιδεροσκαμμένη
του πατρικού των τάφου η μοιρασιά.
Με αχό πολύ και σπαραγμό
στον πόνο και στο στεναγμό πνιγμένος
τους συνοδεύει ο θρήνος των σπιτιώ
σε κάθε χαρά ξένος,
που ο μαύρος κι άραχλος πικρά
920δάκρυα μας φέρνει απ᾽ την καρδιά μας
και λιώνει η δόλια αληθινά
να κλαίει τα δυο τα βασιλόπουλά της.

Μα για τους άθλιους με το δίκιο μου να πω
το πολύ πὄκαμαν κακό
και στους δυο των πατριώτες,
και το μεγάλο χαλασμό
που κάμανε στον πόλεμο
και στους εξωφερμένους στρατιώτες.
Αχ μέσα σ᾽ όλες πιο βαριόμοιρη
όσες μανάδες κράζουνται παιδιών
η μάνα που τους εγεννούσε!
πόκαμεν άντρα το δικό της γιο
για να γεννήσει αυτούς τους δυο
930που τέλος τέτοιο ήταν να βρούνε,
έτσι με χέρια αδερφικά
ο ένας από τον άλλο να σφαγούνε.

Αλήθεια αδερφικά χαθήκανε
ολότελα, μαζί ξολοθρεμένοι
μ᾽ άγρια στη μέση μερασιά
και λύσσα στη συνερισιά,
που ᾽ναι πια τελειωμένη.
Κι η έχτρα τους έπαψε· στα χώματα
με το διπλό τους φόνο ποτισμένα
οι ζωές των σμίξανε μαζί
940κι είν᾽ απ᾽ αλήθεια οι δυο τους ένα αίμα.
Πικρός στις διαφορές ξεδιαλυτής
το σίδερο, ο περατινός ο ξένος,
που απ᾽ τη φωτιάν εβγήκε ατσαλωμένος,
πικρός κι ο Άρης κακομοιραστής
στα υπάρχοντά σου, πὄχει βγάλει πέρα
στ᾽ αλήθεια την κατάρα του πατέρα.

Απ᾽ τις θεόσταλτες οι μαύροι συμφορές
τον κλήρο του ο καθένας έχει πάρει
και τώρα κάτω από τη γη,
που τα κορμιά τους θα κρατεί
950τ᾽ αρίφνητο θενα ᾽χουνε λογάρι.
Οϊμένα εσείς που το στεφάνωμα
βάλατε στων σπιτιών τα τόσα πάθη,
ώσπου στο τέλος οι Κατάρες ρέκαξαν
του θρίαμβου το στριγγόφωνο τροπάρι,
ενώ η γενιά σας τ᾽ ασταμάτηγο
πήρε φευγιό και πάει.
Στις πύλες μπρος που μακελεύονταν
το τρόπαιο τώρα υψώνεται της Άτης
και μόνο αφού τους δυο τους δάμασεν
960έπαψε η Μοίρα τα χτυπήματά της.