[5] Όσο για τη φρόνηση καταλάβουμε τί είναι, αν πρώτα σκεφτούμε ποιούς ανθρώπους ονομάζουμε φρόνιμους. Κατά την κοινή λοιπόν αντίληψη γνώρισμα του φρόνιμου ανθρώπου είναι το να μπορεί να σκέφτεται σωστά ποιά πράγματα είναι καλά και ωφέλιμα γι᾽ αυτόν, όχι, πάντως, έχοντας στον νου του επιμέρους ειδικές περιπτώσεις, π.χ. ποιά πράγματα είναι καλά και ωφέλιμα για την υγεία ή για τη σωματική δύναμη, αλλά ποιά πράγματα είναι καλά και ωφέλιμα για μια καλή και ευτυχισμένη ζωή γενικά. Απόδειξη γι᾽ αυτό είναι ότι ονομάζουμε φρόνιμους ενσχέσει προς το τάδε συγκεκριμένο πράγμα και αυτούς που σκέφτονται σωστά ενσχέσει με κάποιον σημαντικό σκοπό, φτάνει αυτός να είναι από εκείνους που δεν είναι το αντικείμενο κάποιας τέχνης. Μπορούμε λοιπόν να πούμε γενικά ότι φρόνιμος είναι ο άνθρωπος που έχει την ικανότητα να σκέφτεται σωστά. Κανένας δεν σκέφτεται για πράγματα που δεν υπόκεινται σε μεταβολή, ούτε για πράγματα για τα οποία δεν έχει καμιά δυνατότητα να τα πραγματοποιήσει. Συμπέρασμα: Αφού, από τη μια, η επιστημονική γνώση στηρίζεται στην απόδειξη, και απόδειξη δεν υπάρχει για πράγματα που οι βασικές αρχές τους υπόκεινται σε μεταβολή (γιατί σ᾽ αυτά τα πράγματα υπάρχει γενικά η δυνατότητα της μεταβολής), και αφού, από την άλλη, [1140b] είναι αδύνατο να σκεφτεί κανείς για πράγματα που είναι εξανάγκης αυτό που είναι, η φρόνηση δεν μπορεί, λέω, να είναι ούτε επιστήμη ούτε τέχνη· επιστήμη δεν μπορεί να είναι, γιατί στον χώρο της πράξης υπάρχει μεταβολή· δεν μπορεί, επίσης, να είναι τέχνη, γιατί άλλο είναι το γένος της πράξης και άλλο το γένος της κατασκευής. Μένει, επομένως, να είναι μια αληθινή και έλλογη έξη πρακτική των καλών και κακών για τον άνθρωπο πραγμάτων. Γιατί η κατασκευή έχει ένα τέλος διαφορετικό από την ίδια, η πράξη όμως δεν έχει· γιατί το τέλος της πράξης είναι η ίδια η ευ-πραξία, η σωστή δηλαδή πράξη. Αυτός είναι ο λόγος που θεωρούμε ότι ο Περικλής και οι όμοιοί του είναι φρόνιμοι: γιατί μπορούν να βλέπουν τί είναι καλό για τους ίδιους και, γενικά, για τους ανθρώπους· τέτοιοι άνθρωποι θεωρούμε ότι είναι όσοι είναι ικανοί να κυβερνούν το σπιτικό τους ή την πόλη τους. Γι᾽ αυτό και τη σωφροσύνη τη λέμε με αυτή τη λέξη: γιατί σώζει τη φρόνηση. Αυτό όμως που σώζει είναι η πρακτικού περιεχομένου κρίση. Η ηδονή δηλαδή και η λύπη δεν καταστρέφουν ούτε διαστρέφουν κάθε κρίση (επιπαραδείγματι την κρίση ότι το τρίγωνο έχει ή δεν έχει τις γωνίες του ίσες με δύο ορθές), αλλά μόνο αυτές που σχετίζονται με την (ηθική) πράξη. Γιατί οι αρχές/τα αίτια των (ηθικών) πράξεων είναι ο τελικός σκοπός για τον οποίο αυτές πράττονται. Ο άνθρωπος όμως που έχει διαφθαρεί από την ηδονή ή τη λύπη παύει αμέσως να βλέπει την αρχή· παύει δηλαδή να βλέπει ότι ό,τι επιλέγει και ό,τι πράττει πρέπει να το επιλέγει και να το πράττει για χάρη αυτού του σκοπού ή εξαιτίας του· γιατί η κακία είναι φθαρτική της αρχής της πράξης. Δεν μπορεί, λοιπόν, παρά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η φρόνηση είναι μια έλλογη έξη, αληθινή, πρακτική των ανθρώπινων αγαθών.
Ενώ όμως υπάρχει αρετή της τέχνης, της φρόνησης δεν υπάρχει. Αυτός, επίσης, που κάνει σφάλμα στην τέχνη με τη θέλησή του, είναι προτιμότερος, στη φρόνηση όμως, όπως και στις άλλες αρετές, συμβαίνει το αντίθετο. Είναι λοιπόν φανερό ότι η φρόνηση είναι αρετή και όχι τέχνη. Καθώς, τώρα, είναι δύο τα λογικά μέρη της ψυχής, η φρόνηση θα πρέπει να είναι αρετή του ενός από αυτά: του δοξαστικού· γιατί γνώμη και φρόνηση έχουν ως αντικείμενό τους αυτό που υπόκειται σε μεταβολή. Σίγουρα όμως η φρόνηση δεν είναι μόνο μια έλλογη έξη· απόδειξη αυτού του πράγματος είναι το ότι μια αυτού του είδους έξη μπορεί να περιπέσει σε λήθη, η φρόνηση όμως δεν μπορεί.
[6] Δεδομένου ότι η επιστημονική γνώση είναι μια κρίση/γνώμη που έχει ως αντικείμενό της τις καθολικές αρχές και τα αναγκαία πράγματα· δεδομένου, επίσης, ότι υπάρχουν βασικές αρχές από τις οποίες ξεκινούν όλες οι αποδεικτικές διαδικασίες, όπως και κάθε επιστημονική γνώση (γιατί η επιστημονική γνώση προϋποθέτει τη λογική), η αρχή του αντικειμένου της επιστημονικής γνώσης δεν θα μπορούσε να είναι αντικείμενο ούτε της επιστημονικής γνώσης ούτε της τέχνης ούτε της φρόνησης. (Της επιστημονικής γνώσης δεν θα μπορούσε να είναι) γιατί το αντικείμενο της επιστημονικής γνώσης είναι αντικείμενο απόδειξης, και οι άλλες ασχολούνται [1141a] με πράγματα που υπόκεινται σε μεταβολή. Ούτε και της φιλοσοφικής σοφίας μπορεί να είναι αντικείμενο· γιατί γνώρισμα του φιλοσόφου είναι να έχει απόδειξη για ορισμένα πράγματα. Αν λοιπόν οι έξεις με τις οποίες πετυχαίνουμε την αλήθεια και δεν ξεγελιόμαστε ποτέ είτε ενσχέσει με τα πράγματα που δεν υπόκεινται σε μεταβολή είτε ενσχέσει με αυτά που υπόκεινται σε μεταβολή είναι η επιστημονική γνώση, η πρακτική σοφία, η φιλοσοφική σοφία και η νόηση, και αν δεν μπορεί να είναι καμία από αυτές τις τρεις (λέγοντας τρεις εννοώ την πρακτική σοφία, την επιστημονική γνώση και τη φιλοσοφική σοφία), μένει να είναι η νόηση που να έχει ως αντικείμενο της τις καθολικές αρχές.