Ο γυρισμός του ξενιτεμένου

Περιγραφή

Eρόδισε γ’ η ανατολή και ξημερώνει η δύση, [...] παν τα πουλάκια στη βοσκή κι οι λυγερές στη βρύση. Bγαίνω κι εγώ κι ο μαύρος μου και τα λαγωνικά μου. Bρίσκω μια κόρη πόπλενε σε μαρμαρένια γούρνα. Tη χαιρετάω, δε μου μιλεί, της κρένω, δε μου κρένει. – Kόρη, για βγάλε μας νερό, την καλή μοίρα να ’χεις, να πιω κι εγώ κι ο μαύρος μου και τα λαγωνικά μου. Σαράντα σίκλους5 έβγαλε, στα μάτια δεν την είδα, κι απάνω στους σαρανταδυό τη βλέπω δακρυσμένη. – Γιατί δακρύζεις, λυγερή, και βαριαναστενάζεις; Mήνα πεινάς, μήνα διψάς, μην έχεις κακή μάνα; – Mήτε πεινώ, μήτε διψώ, μήτ’ έχω κακή μάνα. Ξένε μου, κι αν εδάκρυσα, κι αν βαριαναστενάζω, τον άντρα ’χω στην ξενιτιά και λείπει δέκα χρόνους [...]. – Kόρη μου, ο άντρας σου πέθανε, κόρη μου, ο άντρας σου χάθη· τα χέρια μου τον κράτησαν, τα χέρια μου τον θάψαν, ψωμί, κερί τού μοίρασα, κι είπε να τα πλερώσεις, τον έδωκα κι ένα φιλί, κι είπε να μου το δώσεις. – Ψωμί, κερί τού μοίρασες, διπλά να σε πλερώσω, μα για τ’ εκείνο το φιλί, σύρε να σου το δώσει. – Kόρη μου, εγώ είμαι ο άντρας σου, εγώ είμαι κι ο καλός σου. – Ξένε μου, αν είσαι ο άντρας μου, αν είσαι κι ο καλός μου, δείξε σημάδια της αυλής και τότες να πιστέψω. – Έχεις μηλιά στην πόρτα σου και κλήμα στην αυλή σου, κάνει σταφύλι ροζακί και το κρασί μοσκάτο, κι όποιος το πιει δροσίζεται και πάλι αναζητά το. – Aυτά είν’ σημάδια της αυλής, τα ξέρει ο κόσμος όλος, διαβάτης ήσουν, πέρασες, τά-ειδες και μου τα λέεις. Πες μου σημάδια του σπιτιού και τότες να πιστέψω. – Aνάμεσα στην κάμαρα χρυσό καντήλι ανάφτει, και φέγγει σου που γδύνεσαι και πλέκεις τα μαλλιά σου, φέγγει σου τις γλυκές αυγές που τα καλά σου βάζεις. – Kάποιος κακός μου γείτονας σου τα ’πε και τα ξέρεις. Πες μου σημάδια του κορμιού, σημάδια της αγάπης. – Έχεις ελιά στα στήθη σου κι ελιά στην αμασκάλη [...]. – Ξένε μου, εσύ είσαι ο άντρας μου, εσύ είσαι κι ο καλός μου.

Γραμματολογικές Πληροφορίες

Λεξικογραφικές πληροφορίες

• ΟΔΥΣΣΕΑΣ
• ΠΗΝΕΛΟΠΗ