Οδυσσέας και Σειρήνα, Οδυσσέας και Καλυψώ

Περιγραφή

« Οδυσσέας και Σειρήνα » Σου φώναξε απ τ΄ ακρόγιαλο η Σειρήνα• «Την άγκυρα σου αμόλα εδώ σιμά κι έλα να ιδής γοφιά, να ιδής λαιμά, να ιδής ολάσπρα στήθια ωσάν τα κρίνα! Έλα να σου χορτάσω εγώ την πείνα, μ΄ ό,τι η καρδιά σου η μάργα πεθυμά• κι όλα να σου τα σβήσω τα χλομά φαντάσματα, που μέσα σου επλήθυνα!» Κι απ το κουπί, Οδυσσέα, της αποκρίθης• «Θα ‘ρχόμουνα σταλήθεια, στο ζεστό λιμάνι σου για πάντα να κλειστώ! Μα φεύγω, γειά σου! Είν΄ η μορφή της λήθης Φριχτότερη απ της Μέδουσας! Φοβάμαι! Κάλλιο να ζω όπως ζω, μα να θυμάμαι!» ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΙ ΚΑΛΥΨΩ Ο Οδυσσέας στην Καλυψώ Το σώμα σου ως ναός φεγγοβολάει, στο βράχο ορθό κι ολάσπρο σαν το χιόνι. Τις απλωτές μαγνιές σου μόνο οι χρόνοι σαλεύουν, σαν οι αύρες τα πελάη. Μα εντός μου εμένα αίμα θνητό κυλάει, που πάθη αρχαία το καιν, μίση και πόνοι. Κ' η αθανασία που τάζεις, το παγώνει κι αναριγάω στο πέτρινό σου πλάι. Θέλω να φύγω. Του θανάτου η μοίρα είναι στα κόκαλά μου ριζωμένη. Από του Ολύμπου με τραβάει τη θύρα η ζωή του ανθρώπου η χιλιοπικραμένη. Λύσε με πια απ' το δίχτυ σου το πλάνο, να ζήσω, να παλαίψω, να πεθάνω. Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΤΣΙ ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΨΩ ΣΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΤΗΝ ΕΓΚAΤΑΛΕΙΨΕΙ Στη θαμπερή βραδιά φαντάζει χιόνι το διάφανο κορμί σου. Μ’ αφροδίσια λαύρα ερπετού η αγάπη σου η φιδίσια σφίγγει βαρύ τη μέση μου βραχιόνι. Του φιλιού σου τ’ ασώπαστο τριζόνι κ’ η ματιά σου μου χάρισαν τα ηλύσια. Δε βλέπω· δεν ακούω· σαν τα μελίσσια η θύμιση η παλιά με περιζώνει. Με κράζουν γλάροι. Η θάλασσα φωνάζει, αφρό στα ογρά μου βλέφαρα τινάζει κ’ είναι για με σκλαβιά η αθανασία. Δώσε με πάλι στην αβέβαιη μοίρα, λεύτερη να με φέρνει η φαντασία μ’ ένα σανίδι απάνω στην αλμύρα

Γραμματολογικές Πληροφορίες

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ, ΜΕΣΩ ΕΝΟΣ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΣΕΙΡΗΝΩΝ| ΟΔΥΣΣΕΙΑ: ΡΑΨΩΔΙΑ μ | ΣΕΙΡΗΝΕΣ, ΣΚΥΛΛΑ. ΧΑΡΥΒΔΗ. ΒΟΔΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Λεξικογραφικές πληροφορίες

• ΟΔΥΣΣΕΑΣ
• ΣΕΙΡΗΝΕΣ