Και θε να κείτεσαι στη γη νεκρή και δε θα μένει

καμιά από σένα θύμηση κατόπι σου, ουδέ πόθος·

γιατί τα τριαντάφυλλα της Πιερίας δεν ξέρεις,

κι ασήμαντη θα τριγυρνάς μες στα παλάτια του Άδη,

μαζί μ᾽ αδόξαστους νεκρούς εδώ κι εκεί πετώντας.

Θα κείτεσαι αμνημόνευτη, σα θα πεθάνεις, κι ούτε

θ᾽ αποζητιέσαι εσύ· γιατί τα ρόδα της Πιερίας

ξένα για σένα· αθώρητη και μες στο σπίτι του Άδη

σε σκοτεινούς ανάμεσα νεκρούς θα τριγυρίζεις.

Θα πεθάνεις και θα κείτεσαι, και μήτε

θ᾽ απομείνει η θύμησή σου σε κανέναν,

μήτε και καημός για σε, τι οι Μούσες σου 'χουν

της Πιερίας αρνηθεί τα ρόδα, κι έτσι

και στον Κάτω Κόσμο ασήμαντη θα μείνεις,

σα βρεθείς με τις σκιές των πεθαμένων.

Όταν πεθάνεις πια, θα κείτεσαι εκεί κάτω και μήτε θα σε θυμάται κανείς μήτε θα σε ποθεί· γιατί δεν έχεις μερίδιο στα ρόδα της Πιερίας. Αλλά και στο παλάτι του Θανάτου θε να τριγυρνάς αφανής, ανάμεσα στους άψυχους νεκρούς, σαν πετάξεις από δω.