[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Ζωή Καρέλλη
Ευρυδίκη
Ήρθες να με φωνάξεις.
Δεν γνωρίζεις του θανάτου
τη σκληρή ακίνητη παρουσία.
Τόσος είναι ο έρως σου
που μπορείς στους νεκρούς ανάμεσα
να σταθείς, όμως σε μένα δεν ταιριάζει
αγάπη εγκόσμιας ηδονής.
Δέχτηκα το παγερό φίλημα του θανάτου,
γνώμη σκληρή κι ακέρια.
Ένα μέρος της ύπαρξης είν’ η ζωή
κι εκείνος που θα γνωρίσει του θανάτου την έννοια
υπάρχει για πάντα.
Είναι η δυνατή γνώση που απόχτησα,
πώς θα τη λησμονήσω;
Κι αν σ’ ακολουθήσω, είμ’ ανύπαρχτη
για το ζωντανό πάθος
που τόσο σε φέρνει κοντά μου
στου Άδη το βάθος.
Μένω μακριά σου,
γιατί ο χωρισμός του θανάτου
είναι τέλειος, τόσο
που κανένας θνητός, ζωντανός,
δεν μπορεί να τον μάθει.
Μου φέρνει η φωνή σου, γλυκύτατη,
αναμνήσεις καλές και πολύτιμες,
σιγά σχεδόν η φριχτή σιωπή,
διαλύεται, του Άδη
απ’ το εξαίσιο που φέρνεις
μήνυμα ερωτικό, τραγούδι της ζωής.
Όμως είναι απέραντος του θανάτου ο χώρος,
δεν μπορείς να με βρεις, όπως θέλεις,
θα χαθείς, συ που ζεις
την ωραία, εφήμερη ζωή.
Σ’ ακολουθώ, όμως γνωρίζω τί μας περιμένει.
Τούτος είναι ο βαθύς χωρισμός. Συ πιστεύεις
στην ελαφρότατη σκιά που σ’ ακολουθεί,
ω, η αγάπη μου σ’ επιθυμεί
μα είναι διαφορετική, δοκιμασμένη
απ’ το θάνατο, νικημένο το θερμό
τρυφερό πάθος που γυρεύεις να βρεις.
Τί ζητάς να με κλείσεις σ’ αγκαλιά,
δε χωρώ. Ξέρω πως θα σε χάσω
κι ας προβαίνω κοντά σου.
Δεν κρατώ την έκσταση της στιγμής.
Για μένα ζητώ την αγάπη σου,
πέρ’ απ’ την υλική παρουσία,
στην αόριστη, απίθανη σημασία του αιώνιου.
Ζωή Καρέλλη. 1951. Της μοναξιάς και της έπαρσης. Θεσσαλονίκη. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Ζωή Καρέλλη. 1973. Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη. Τόμ. A΄ (1940–1955). Αθήνα: Οι εκδόσεις των φίλων.
