Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Ποίημα της συλλογής Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951). Η Ευρυδίκη απευθύνεται στον Ορφέα, που βρίσκεται στον Άδη για να την επαναφέρει στη ζωή. Έχοντας βιώσει τον θάνατο, η Ευρυδίκη αντιλαβάνεται τον έρωτα και την αγάπη με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι ο αγαπημένος της. Εκείνο που αποζητά είναι η αγάπη, πέρ' απ' την υλική παρουσία, / στην αόριστη, απίθανη σημασία του αιώνιου. Τον ίδιο μύθο πραγματεύεται η Ζωή Καρέλλη και στα ποιήματα «Ευρυδίκης ψίθυρος» του 1957 και «Ευρυδίκη» του 1949.
Στο ποίημα, η Ευρυδίκη μιλά σε πρώτο πρόσωπο και απευθύνεται στον Ορφέα, που δεν κατονομάζεται. Προσπαθεί να τον πείσει να μην κατέλθει στον Άδη, καθώς «ο χώρος του θανάτου είναι απέραντος». Επίσης, του εξομολογείται ότι ο θάνατος δεν την τρομάζει πια, γιατί συνέλαβε την απεραντοσύνη του σε αντίθεση με το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης. Με τον θάνατο, επομένως, έχει ολοκληρωθεί η γνώση. Γενικά, στο ποίημα παρατηρούμε την ήρεμη συνειδητοποίηση της ποιήτριας για το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης και την αποδοχή της ανθρώπινης μοίρας. Επίσης, κυρίαρχη θέση κατέχει ο έρωτας ο ιδεατός, που δεν ικανοποιείται στο πλαίσιο του υλικού κόσμου. Πρόκειται για τον Έρωτα που αποτελεί το μέσο της ανθρώπινης ύπαρξης για την αθανασία και που έρχεται σε αντίθεση με το πάθος, την υπερβολική επιθυμία για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.