Νίκος Εγγονόπουλος

Οι φωνές

εις Ανδρέαν Breton
μες απ’ τις γρίλιες τις κλειστές
στην κίτρινη
τη φλόγα
του μεσημεριού
—όταν τ’ αγάλματα σιωπούν
κι οι μύθοι στέργουν—
οι φωνές
δονούν
πρώτα
αχνά
αργά
κι ύστερα
βροντερά
και γρήγορα
μες στο σοκάκι

κι αποκαλύπτουν ξάφνου τα αιώνια μυστικά

άλλοτε
—φυσικά—
είν’ τρομερές και φοβερές
σαν τάφοι
κι άλλοτε
πάλε
στοργικές
σαν τάφοι πάλι
κι ωσάν θωπεία
μακριών
λεπτών
δακτύλων

και λεν
το καθετί
με τ’ όνομά του

λεν το νερό
της βρύσης
στόμα
τα μαύρα
τα ψηλά
τα δέντρα
λήθη
τη νύχτα μες
στις ρεματιές
Ομφάλη

λεν τα κλαμένα μάτια
«φίλη»
τα δροσερά άλικα χείλια
φύλλα
τα ερωτικά τα δόντια
εφιάλτη

του έρωτα τα πορφυρά κρεβάτια
αβύσσους
του λιμανιού τα μαύρα
τα νερά
λυχνάρι
και λεν τις
σκουριασμένες άγκυρες
τ’ ονείρου
θρήνο

βάζουν πολύχρωμα φτερά
στο θλιβερό
τ’ Ορφέα βλέμμα
στ’ Ορφέα
τα χέρια
βάζουνε βεντάλιες
ξεσκίζουνε
τα φλογισμένα του
φουστάνια
κοσμούν
την κεφαλή του
με νταντέλες
πολύ λεπτές

(στ’ Ορφέα
την κορφή
μπήγουν
σημαίες)

πετούν μες
στων χρησμών το χάος
αίμα
και ξαναλέν τις
φοινικιές
δαυλιά

στέκουνε με λυγμούς
στη λέξη σφύρα
ονόμασαν σιγή
τη λέξη θύρα
το θάνατο είπαν
μουσική μες στα
μηνίγγια
και λένε δάσος
μες στη νύχτα
την καρδιά
μου

Νίκος Εγγονόπουλος. 1946. Η επιστροφή των πουλιών. Αθήνα: Ίκαρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Νίκος Εγγονόπουλος. 1977. Ποιήματα. Τόμ. Β΄. Αθήνα: Ίκαρος.