Και τότε κολυμπώντας φτάνει στο στόμα ποταμού καλλίρροου

-αυτός ο χώρος έκρινε πως ήταν ο καλύτερος,

αφού του έλειπαν οι βράχοι, κι ο άνεμος δεν τον χτυπούσε. Βλέποντας

μπρος του τα νερά του ποταμού να ρέουν, έκανε ολόψυχην ευχή:

«Επάκουσε, όποιος κι αν είσαι, ποταμέ βασιλικέ μου.445

Προσπέφτω, χίλιες φορές παρακαλώ σε, γλίτωσέ με

από την απειλή του ποσειδώνειου πελάγου.

Πρέπει, πιστεύω, κι οι αθάνατοι θεοί να τον σπλαχνίζονται

όποιον παραδαρμένος τους ζητά το έλεός τους.

Ένας που έπαθε πολλά κι εγώ, τώρα στα γόνατα σου πέφτω,

ποταμέ μου, ζητώ να μ᾽ ελεήσεις, βασιλιά μου.

Ικέτης σου είμαι, και το ομολογώ».450

 

Ευχήθηκε κι ευθύς ο ποταμός ανέκοψε το ρέμα,

σταμάτησε το κύμα, μπροστά του τα νερά γαλήνεψε,

τον πήρε και τον έσωσε στις εκβολές του.

Μα πια είχαν λυγίσει και τα δυο του γόνατα, τα στιβαρά του χέρια

λύθηκαν, ένιωθε τσακισμένος απ᾽ το κύμα·

σώμα πρησμένο, στόμα και ρουθούνια να ξερνούν τη θάλασσα,455

κι αυτός πεσμένος κάτω, δίχως πνοή, δίχως φωνή,

σαν λιγοθυμισμένος, τυραννισμένος από κούραση φριχτή.

Κι ωστόσο μόλις πήρε ανάσα κι ήρθε η ψυχή ξανά στον τόπο της,

το μαγικό μαγνάδι λύνοντας το παραδίνει

στου ποταμού το ρέμα που έσμιγε με τη θάλασσα·460

γοργά το πήρε μες στη δίνη του ένα μεγάλο κύμα,

κι αμέσως το υποδέχτηκαν τα χέρια της Ινώς.¹

Τότε απ᾽ το ποτάμι βγαίνει, έγειρε σ᾽ έναν σχοίνο πλάι,

σκύβοντας φίλησε το χώμα της ζωοδόχου γης.

Βαρύθυμος ακόμη, μιλώντας είπε στη γενναία ψυχή του:

 

«Τώρα στο τέλος τι μου μέλλεται να πάθω, αλίμονο.465

Αν μείνω στο ποτάμι και περάσω εδώ τη μαύρη νύχτα,

πως να μη συμμαχήσουν άσχημα πάχνη και παγωνιά,

εξαντλημένον να μου πάρουν την ψυχή·

είναι που την αυγή τόσο ψυχρό το αγιάζι κατεβαίνει απ᾽ το ποτάμι.

Αν πάλι ανέβω την πλαγιά στο δάσος το βαθύσκιωτο,470

αν πέσω σε φυλλωσιές πυκνές να κοιμηθώ, πες πως το κρύο

κι ο κάματοςμ᾽ αφήνουν, κι επέρχεται γλυκός ο ύπνος·

τα άγρια θηρία τρέμω μήπως με βρουν και με σπαράξουν».

 

Κι όπως το συλλογίστηκε, αυτό του φάνηκε πως είναι το καλύτερο:

ξεκίνησε να βρει το δάσος, το βρήκε πλάι στον ποταμό,475

από ψηλά να του αγναντεύει.

Τρύπωσε εκεί, κάτω από θάμνα δίδυμα, ελιά κι αγρίλι που ξεφύτρωναν μαζί.

Δεν έφτανε ώς εδώ το μένος των υγρών ανέμων,

δεν τα χτυπούσε αυτά τα θάμνα με τις αχτίνες του ο ήλιος,

όταν σηκώνεται λαμπρός, μήτε η βροχή τα διαπερνούσε·480

τόσο πυκνά συμπλέκονταν το ᾽να μαζί με τ᾽ άλλο.

Γλίστρησε ο Οδυσσέας στον κόρφο τους, και με τα χέρια του

φτιάχνει το στρώμα του παχύ κι ευρύχωρο,

από τα φύλλα τα πολλά που ήταν χυμένα γύρω, τόσο και τέτοιο,

που θα μπορούσε δυό και τρεις ανθρώπους να τους προφυλάξει,

ακόμη και σε ώρα χειμωνιάτικη, όταν βαραίνει ο καιρός πολύ.485