Στο τέλος του δεύτερου επεισοδίου (προηγούμενο Κείμενο)ο Αίας, που εμφανίζεται να έχει αλλάξει, εγκαταλείπει τη σκηνή και βαδίζει, προς την αυτοκτονία λέγοντας το αθώο για τους επί σκηνής, ιδιαίτερα δυσοίωνο όμως για τους θεατές «θa πορευθώ εκεί που πρέπει να πορευθώ». Ο χορός των Σαλαμινίων ναυτών ξεσπάει σ᾽ ένα παραλήρημα χαράς για την υποτιθέμενη αλλαγή (ἔφριξ᾽ ἔρωτι...). Στο επόμενο επεισόδιο ο άγγελος μεταφέρει, τα λόγια που άκουσε να λέει ο Κάλχας στον Τεύκρο: η συγκεκριμένη ημέρα είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την τύχη του Αίαντα, για τον οποίο το καλύτερο θα ήταν να μην εξέλθει από τη σκηνή. Η Τέκμησσα, η γυναίκα του Αίαντα, και ο χορός γεμάτοι αγωνία σπεύδουν να τον αναζητήσουν. Για μια στιγμή μένει κενή και η ορχήστρα και η σκηνή. Εμφανίζεται ο Αίας έχοντας το ξίφος. Μιλάει για τελευταία φορά. Η μακρά ρήση κλείνει με τον στίχο που επέλεξε ως τίτλο ποιήματός του ο Καβάφης: τὰ δ᾽ ἄλλ᾽ ἐν Ἅιδου τοῖς κάτω μυθήσομαι (τα υπόλοιπα στον Άδη θα τα πω σ᾽ αυτούς εκεί κάτω). Έπειτα αυτοκτονεί. Επανεμφανίζεται ο χορός και η Τέκμησσα -η πρώτη που βλέπει τον Αίαντα νεκρό. Θρηνούν. Κατόπιν έρχεται ο Τεύκρος, ο αδερφός του Αίαντα· θρηνεί και ζητάει να φέρουν τον γιο του Αίαντα, κάτι που θα κάνει αργότερα η Τέκμησσα που αποχωρεί. Στο μεταξύ έρχεται ο Μενέλαος για να απαγορεύσει την ταφή του νεκρού και εμπλέκεται σε αντιπαράθεση με τον Τεύκρο. Αμέσως μετά ακολουθεί το στάσιμο που ανθολογήσαμε και για το οποίο μελετητής έγραψε «δεν ξέρω να υπάρχει δραστικότερο αντιπολεμικό μανιφέστο, συλλογικό μάλιστα και γνήσια λαϊκό» (Δ. Ν. Μαρωνίτης).

Στο στάσιμο αυτό ο χορός των Σαλαμινίων ναυτών δεν σχολιάζει εκείνα που προηγήθηκαν· μιλάει για τα δεινά που έζησε και κυρίως γι᾽ αυτά που δεν έζησε: για τις χαρές που δέκα χρόνια τώρα του στέρησε ο πόλεμος· εκστομίζει κατάρες για εκείνον που επινόησε πρώτος τα όπλα, ανακαλεί νοσταλγικά στη μνήμη του την Αθήνα σε στιγμές ευφροσύνης και την αντιπαραθέτει στη φρίκη της Τροίας.