Ο Καλλίνος είναι -μαζί με τον Αρχίλοχo- ο πρώτος ποιητής του οποίου το σωζόμενο έργο δεν είναι γραμμένο σε δακτυλικούς εξαμέτρους. Τα ποιήματά του ανήκουν στο είδος της ελεγείας, της ποίησης δηλαδή που είναι γραμμένη σε δίστιχα (1 εξάμετρος + 1 πεντάμετρος σε δακτυλικό μέτρο) και -σε αντίθεση προς το επίγραμμα, που χρησιμοποιούσε επίσης το δίστιχο- απαγγελλόταν με τη συνοδεία αυλού. Η ποιητική δραστηριότητα του Καλλίνου συμπίπτει με μια περίοδο κατά την οποία η πατρίδα του, η Έφεσος, βρισκόταν σε πόλεμο με τη Μαγνησία και απειλούνταν από το βαρβαρικό φύλο των Κιμμερίων (περ. 652 π.Χ.). Στην ελεγεία που παρατίθεται εδώ -τη μόνη από την οποία μας σώζεται εκτενές απόσπασμα- ο Καλλίνος προτρέπει τους νέους της πατρίδας του να αφήσουν την ξέγνοιαστη ζωή και να πολεμήσουν μέχρι την τελευταία τους πνοή για την πατρίδα. Όπως μπορεί να υποθέσει κανείς από τον πρώτο στίχο («Ώς πότε, νέοι, θα κάθεστε άπρακτοι;»), απαγγέλθηκε ίσως σε κάποιο συμπόσιο. Ως προς τη δομή της η ελεγεία ακολουθεί το πρότυπο ανάλογων αγωνιστικών προτροπών που συναντούμε στην Ιλιάδα, οι οποίες συνδυάζουν δύο βασικά στοιχεία: την "πρόσκληση", με την οποία επιδιώκεται η συναισθηματική διέγερση (πβ. στ. 2-3: «Πότε θα δείξετε καρδιά αντρειωμένη; Ντροπή [...]»), και την "επιχειρηματολογία", με την οποία επιδιώκεται η λογική πειθώ.