Το κείμενο ανήκει στις λεγόμενες επωδούς. Έτσι ονομάζονται τα ποιήματα του Αρχίλοχου και του Ιππώνακτα που απαρτίζονται από μικρές "στροφές" δύο ή τριών "στίχων", από τους οποίους ο πρώτος κατά κανόνα είναι ή δακτυλικός εξάμετρος (το μέτρο του έπους) ή ιαμβικός τρίμετρος (το κύριο μέτρο του δράματος), ενώ ο δεύτερος και ο τρίτος (είναι μικρότεροι δακτυλικοί ή ιαμβικοί "στίχοι". Στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο πρώτος στίχος της "στροφής" είναι ιαμβικός τρίμετρος και ο δεύτερος ημιεπές (το πρώτο ημιστίχιο του δακτυλικού εξαμέτρου).

Οι σωζόμενοι στίχοι είναι οι τελευταίοι του ποιήματος, που κάποιοι μελετητές, παραπέμποντας, μεταξύ άλλων, και στη σφοδρότητα της επίθεσης, το αποδίδουν στον Αρχίλοχο, ενώ άλλοι στον Ιππώνακτα. Ολόκληρο το απόσπασμα είναι μιαφοβερή κατάρα, που εκφέρεται από τον ποιητή (ή άλλο πρόσωπο) εναντίον κάποιου ο οποίος, ενώ πριν ήταν φίλος του, πάτησε τον όρκο και τον αδίκησε. «Και αυτό το ποίημα είναι μια αντίδραση για κάτι που δεν έγινε σύμφωνα με την επιθυμία του ποιητή· αλλά το πληγωμένο αίσθημα ξεπερνά τον απλό υποκειμενισμό: δεν είναι μόνο η φιλία που πληγώνεται, αλλά το αίσθημα δικαιοσύνης. Όπως η αγάπη, έτσι και η δικαιοσύνη δεν εξαρτάται από όρους· απαιτεί μάλιστα σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό να είναι υπερπροσωπική και θεϊκή» (B.Snell).