Ανθολογίες
Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας
των Θ.Κ. Στεφανόπουλου, Στ. Τσιτσιρίδη, Λ. Αντζουλή, Γ. Κριτσέλη
ΗΡΟΔΟΤΟΣ
92. – Ἱστορίαι 2, 35-38
Μετά τους Λυδούς, οι οποίοι με βασιλιά τον Κροίσο άρχισαν τα "άδικα έργα" και οδήγησαν στην πρώτη σύγκρουση Ελλήνων και βαρβάρων (βλ. Εισαγωγικό σημείωμα στο προηγούμενο Κείμενο),ο Ηρόδοτος παρουσιάζει την επόμενη βαρβαρική δύναμη με επεκτατικές διαθέσεις απέναντι στους Έλληνες, τους Πέρσες. Η διαδοχή των Περσών βασιλέων και ο συνεχής επεκτατισμός του περσικού κράτους, που οδηγεί στη σύγκρουση Ευρώπης και Ασίας, αποτελούν τον συνεκτικό ιστό του υπόλοιπου μέρους των Ἱστοριών.Στο πλαίσιο αυτής της εξιστόρησης παρουσιάζονται διεξοδικότερα και οι άλλοι λαοί (Βαβυλώνιοι, Μασσαγέτες, Σκύθες κ.ά.) που έρχονται κάθε φορά αντιμέτωποι με τον επεκτατισμό των Περσών. Με αφορμή την εκστρατεία του βασιλιά Καμβύση στην Αίγυπτο (525 π.Χ.), παρουσιάζεται εκτενώς η χώρα των Αιγυπτίων, οι κάτοικοί της και η ιστορία τους στον λεγόμενο "αιγύπτιο λόγο" (με τον όρο "λόγοι" εννοούνται εκτενέστερες αφηγηματικές ενότητες που παρεμβάλλει ο Ηρόδοτος στην κυρίως διήγηση του έργου του). Ο ιστορικός -κληρονόμος στην περίπτωση αυτή της ιωνικής εθνογραφικής παράδοσης- παραθέτει πλήθος γεωγραφικών και εθνογραφικών πληροφοριών, τις οποίες είχε συλλέξει ο ίδιος κατά το ταξίδι του στην Αίγυπτο το φθινόπωρο του 448 π.Χ. (παρόμοια ταξίδια είχε πραγματοποιήσει και σε άλλες χώρες της Ανατολής). Οι πληροφορίες αυτές, αν και δεν είναι πάντα ακριβείς (κυρίως λόγω των γενικεύσεων του Ηροδότου), παρουσιάζουν ενδιαφέρον, επειδή, εκτός των άλλων, αντικατοπτρίζουν μια διαδεδομένη αντίληψη για την Αίγυπτο, σύμφωνα με την οποία, όπως ο Νείλος πλημμυρίζει -αντίθετα από τα άλλα ποτάμια- το καλοκαίρι, έτσι και όλα τα άλλα λειτουργούν στη χώρα αυτή ανάποδα.
[35] Για την Αίγυπτο όμως πρόκειται να μιλήσω δια μακρών, επειδή από οποιαδήποτε άλλη χώρα αυτή διαθέτει τα περισσότερα θαυμαστά πράγματα, και τα έργα της υπερβαίνουν κάθε περιγραφή σε σύγκριση με τις άλλες χώρες· για τους παραπάνω λόγους θα πω περισσότερα σχετικά με αυτήν. [2] Μαζί με το ξεχωριστό κλίμα τους, που είναι διαφορετικό, και με τη φύση του ποταμού τους, που είναι αλλιώτικη από των άλλων ποταμών, οι Αιγύπτιοι έχουν θεσπίσει και όλα σχεδόν τα ήθη και τα έθιμά τους αντίθετα με των άλλων ανθρώπων· στους Αιγύπτιους, οι γυναίκες πηγαίνουν στην αγορά, αυτές κάνουν το λιανεμπόριο, ενώ οι άνδρες μένουν στο σπίτι και υφαίνουν· και ενώ οι άλλοι άνθρωποι υφαίνουν σπρώχνοντας το υφάδι προς τα επάνω, οι Αιγύπτιοι το σπρώχνουν προς τα κάτω. [3] Τα φορτία οι άνδρες τα κουβαλούν στο κεφάλι τους, οι γυναίκες στους ώμους. Οι γυναίκες ουρούν ορθές, οι άνδρες καθιστοί. Οι Αιγύπτιοι αποπατούν μέσα στα σπίτια τους, αλλά τρώνε έξω στους δρόμους, με το επιχείρημα ότι οι αισχρές ανάγκες πρέπει να γίνονται κρυφά, αλλά οι μη αισχρές φανερά. [4] Ιέρειες δεν υπάρχουν καθόλου, ούτε για θεούς ούτε για θεές: όλων των θεοτήτων οι ιερείς, αρσενικών και θηλυκών, είναι άνδρες. Τα αγόρια δεν είναι υποχρεωμένα να τρέφουν τους γονείς τους, αν δεν το θέλουν, αλλά τα κορίτσια είναι υποχρεωμένα, έστω και αν δεν το θέλουν. [36] Στους άλλους τόπους οι ιερείς των θεών αφήνουν μακριά τα μαλλιά τους, στην Αίγυπτο ξυρίζονται. Στους άλλους ανθρώπους συνηθίζεται, όταν υπάρχει πένθος, οι στενοί συγγενείς να κόβουν τα μαλλιά τους, ενώ οι Αιγύπτιοι ξυρισμένοι τον άλλο καιρό, μόλις πεθάνει κανείς, αφήνουν να μεγαλώνουν οι τρίχες στο κεφάλι και στα γένεια τους. [2] Οι άλλοι άνθρωποι ζουν χωριστά από τα ζώα, οι Αιγύπτιοι ζουν μαζί με τα ζώα. Οι άλλοι τρέφονται με σιτάρι και κριθάρι, αλλά για τους Αιγυπτίους είναι μεγάλη ντροπή να τρώει κανείς τέτοια πράγματα: οι ίδιοι σιτίζονται με ασπροσίταρο, αυτό που άλλοι το λένε ασπροκαλάμποκο. [3] Τη ζύμη τη ζυμώνουν με τα πόδια, αλλά τον πηλό με τα χέρια, και την κοπριά τη φυλάνε. Τα γεννητικά τους όργανα οι άλλοι άνθρωποι τα αφήνουν όπως είναι καμωμένα, ενώ οι Αιγύπτιοι μόνο, καθώς και όσοι πήραν απ᾽ αυτούς τη συνήθεια, κάνουν περιτομή. Το ρούχο των ανδρών αποτελείται από δυο κομμάτια, των γυναικών από ένα. [4] Τους κρίκους και τα σχοινιά με τα πανιά οι άλλοι άνθρωποι τα δένουν απ᾽ έξω, οι Αιγύπτιοι από μέσα. Οι Έλληνες γράφουν τα γράμματα και κάνουν τους λογαριασμούς φέρνοντας το χέρι από τα αριστερά προς τα δεξιά, οι Αιγύπτιοι από τα δεξιά προς τα αριστερά·1 μολοντούτο, οι Αιγύπτιοι λένε ότι οι ίδιοι γράφουν προς τα δεξιά και οι Έλληνες προς τα αριστερά. Οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούν δύο ειδών γράμματα, που λέγονται τα πρώτα ιερά, τα δεύτερα δημώδη.2 [37] Καθώς είναι περισσότερο θεοφοβούμενοι από όλους τους ανθρώπους, οι Αιγύπτιοι ακολουθούν τούτα τα έθιμα, πίνουν από χάλκινα ποτήρια που τα καθαρίζουν κάθε μέρα, και τούτο δεν το κάνουν μόνο μερικοί, αλλά όλοι γενικά. [2] Φορούν λινά ρούχα, πάντοτε φρεσκοπλυμένα, και αυτό είναι κάτι που το φροντίζουν πολύ. Και την περιτομή στα γεννητικά τους όργανα για λόγους καθαριότητας την κάνουν, επειδή προτιμούν να είναι καθαροί παρά κόσμιοι. Όσο για τους ιερείς, μέρα παρά μέρα, ξυρίζουν όλο τους το σώμα ώστε να μην πιάνουν ούτε ψείρες ούτε κανένα άλλο βρωμερό ζωύφιο ενώ υπηρετούν τους θεούς. [3] Οι ιερείς φορούν μονοκόμματο λινό ρούχο και σανδάλια από πάπυρο· δεν τους επιτρέπεται να φορούν ούτε άλλο ρούχο ούτε άλλα ποδήματα. Πλένονται με κρύο νερό δυο φορές την ημέρα και δυο φορές τη νύχτα. Τηρούν και άλλα θρησκευτικά έθιμα, αμέτρητα, που λέει ο λόγος. [4] Έχουν όμως και ευεργετήματα που δεν είναι λίγα: δεν καταναλώνουν ούτε ξοδεύουν τίποτε από το έχει τους, αλλά τους μαγειρεύουν ιερή τροφή, κάθε μέρα δίνουν στον καθένα τους άφθονο βοδινό κρέας και κρέας από χήνα, τους δίνουν μάλιστα και κρασί από σταφύλι. [5] Ψάρια δεν τους επιτρέπεται να τρώνε. Κουκιά οι Αιγύπτιοι δεν σπέρνουν στον τόπο τους, και όσα φυτρώνουν, δεν τα τρώνε ούτε ωμά ούτε μαγειρεμένα· οι ιερείς μάλιστα δεν θέλουν ούτε στα μάτια τους να τα βλέπουν, επειδή θεωρούν ότι τα όσπρια αυτά δεν είναι αγνά. Τον κάθε Θεό δεν τον υπηρετεί ένας ιερέας αλλά πολλοί, και απ᾽ αυτούς ο ένας είναι ο αρχιερέας· όταν κάποιος πεθάνει, τον αντικαθιστά ο γιος του. [38] Οι Αιγύπτιοι θεωρούν ότι οι ταύροι ανήκουν στον Έπαφο,3 και γι᾽ αυτό τους υποβάλλουν στην ακόλουθη εξέταση: αν δουν ότι υπάρχει απάνω στον ταύρο έστω και μία μαύρη τρίχα, τότε θεωρούν ότι το ζώο δεν είναι αγνό. [2] Την εξέταση αυτή την κάνει ένας από τους ιερείς, ειδικά ταγμένος, που ψάχνει το ζώο και ορθό και ξαπλωμένο, και που του τραβάει έξω τη γλώσσα για να δει αν είναι καθαρή από ορισμένα σημάδια για τα οποία θα κάνω λόγο σε άλλο σημείο. Ο ιερέας εξετάζει επίσης τις τρίχες της ουράς αν είναι φυσιολογικά φυτρωμένες. [3] Και αν ο ταύρος βρεθεί καθαρός από όλα τούτα, ο ιερέας τον σημαδεύει τυλίγοντάς του πάπυρο γύρω στα κέρατα, ύστερα του βάζει το χώμα το ειδικό για το σημάδεμα, που το σφραγίζει με το δαχτυλίδι του, και τότε παίρνουν τον ταύρο. Όποιος θυσιάσει ασημάδευτον ταύρο, τιμωρείται με θάνατο.
(μετάφραση Λ. Ζενάκος)
|
1 Το νόημα του χωρίου δεν είναι απολύτως σαφές. Σύμφωνα με μια ερμηνεία οι Αιγύπτιοι δεν αναφέρονται στη φορά που ακολουθεί η ίδια η γραφή, αλλά στον τρόπο που σχηματίζεται κάθε μεμονωμένο γράμμα. Σύμφωνα με άλλη ερμηνεία αυτό που ισχυρίζονται είναι ότι οι ίδιοι γράφουν "σωστά" ενώ οι άλλοι "λάθος".
2 Υπήρχε και ένα ενδιάμεσο είδος γραφής, τα ιερατικά δημώδη.
3 Με το όνομα αυτό δηλώνεται ο αιγυπτιακός θεός Άπις, ο οποίος είχε τη μορφή ταύρου. Οι Έλληνες τον ταύτιζαν με τον Έπαφο, τον μυθικό γιο του Δία και της Ιώς.