Οι στίχοι προέρχονται από την τραγωδία Κρεσφόντης (430-424 π.Χ.), από την οποία σώζονται μόνο αποσπάσματα. Σύμφωνα με μυθογραφικές πηγές ο μύθος του έργου φαίνεται πως ήταν ο εξής: Ο Πολυφόντης, ο οποίος, όπως και ο Κρεσφόντης, κατάγεται από τη γενιά των Ηρακλειδών, σκότωσε τον βασιλιά της Μεσσήνης Κρεσφόντη και τους δυο από τους τρεις γιους του, σφετερίστηκε το βασίλειό του και παντρεύτηκε, παρά τη θέλησή της, τη γυναίκα του δολοφονημένου Μερόπη. Η Μερόπη είχε καταφέρει να σώσει τον τρίτο γιο της και τον είχε μεταφέρει σε ασφαλές μέρος. Εκείνος, όταν ανδρώθηκε, σαν άλλος Ορέοτης, γύρισε κρυφά στην πατρίδα του, λέγοντας ότι είναι αυτός που σκότωσε τον επικηρυγμένο από τον Πολυφόντη επιζώντα γιο του Κρεσφόντη. Το βράδυ, όταν κοιμάται, η Μερόπη είναι έτοιμη να σκοτώσει τον υποτιθέμενο φονιά του γιου της, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο γιος της, την τελευταία όμως στιγμή, με τη μεσολάβηση ενός γέρου υπηρέτη, τον αναγνωρίζει. Ο γιος της Μερόπης σκοτώνει τον Πολυφόντη και γίνεται βασιλιάς.

Οι στίχοι που ακολουθούν είναι, φαίνεται, οι εισαγωγικοί στίχοι ενός χορικού (η στροφή και η αρχή της αντιστροφής), ίσως της παρόδου. Το χορικό αυτό έχει τη χαρακτηριστική δομή προσευχής: απαρτίζεται από την επίκληση,την αιτιολόγηση και τη διατύπωση του συγκεκριμένου αιτήματος.Το περιεχόμενο της ωδής παραπέμπει πιο πολύ σε εμφύλιο πόλεμο παρά σε απλή διαμάχη δύο ισχυρών οικογενειών. Όταν πρωτοπαίχτηκε ο Κρεσφόντης (430-424 π.Χ.), η νοσταλγική επίκληση της Ειρήνης ήταν άκρως επίκαιρη σε μια Αθήνα που μάταια περίμενε να τερματιστεί ο πόλεμος που είχε αρχίσει το 431 π. Χ.