Επιλογές αναζήτησης

Discrimination index

*Δείκτης διάκρισης. Τσοπάνογλου 20102:172.

Δείκτης διακριτικής ικανότητας. Τσοπάνογλου 20102:172.

Δείκτης διακριτικότητας ερώτησης εξεταστικής δοκιμασίας. Γιοκαρίνης 1988:203-208.

Δείκτης διακριτικότητας. Αντωνοπούλου 2000:347. Γεωργούσης 1999:340. Μάνος 1976:51-52. Τσιμπούκης 1979:110.

Δείκτης διακριτότητας. Κασσωτάκης 2010:263.

Συντελεστής της διακριτικής ακρίβειας. Ingenkamp 2001:215.

Πρόκειται για ένα δείκτη, δηλαδή ένα νούμερο, που φανερώνει τη διακριτική ικανότητα των ερωτημάτων ενός τεστ, δηλαδή την ικανότητα των ερωτημάτων να ομαδοποιούν τους εξεταζόμενους σε δυνατούς και αδύναμους (Γεωργούσης 1999:340, Hughes 2003:226). Είναι ένα κλασικό τυπικό ψυχομετρικό εργαλείο για τη δοκιμασιολογία (Baker 1989:52). Με άλλα λόγια, «δείχνει την ακρίβεια με την οποία μια ερώτηση διαφοροποιεί τους καλούς από τους κακούς εξεταζόμενους» (Τσιμπούκης 1979:110).

Στη σχετική βιβλιογραφία προτείνονται διάφοροι τύποι (φόρμουλες) για την εξαγωγή αυτού του δείκτη. Οι συχνότερα αναφερόμενοι είναι οι ακόλουθοι:

Αν η εξαγωγή του δείκτη γίνεται χωρίς τη χρήση ειδικού λογισμικού, για την εφαρμογή οποιουδήποτε από τους προαναφερθέντες τύπους, είναι απαραίτητη η κατασκευή πίνακα, στον οποίο πρέπει να διαταχθούν αναλυτικά τα αποτελέσματα της προσπάθειας των μαθητών με ιεραρχική σειρά, από την υψηλότερη τελική επίδοση στη χαμηλότερη. Στο κάτω μέρος του πίνακα καταγράφονται τα συνολικά αποτελέσματα, όπως φαίνεται στο παράδειγμα που ακολουθεί. Στις στήλες του πίνακα που αφορούν το κάθε ερώτημα του τεστ, αναγράφεται 0 για κάθε λανθασμένη απάντηση και 1 για κάθε σωστή.

Η ερμηνεία του αποτελέσματος διαφέρει ανάλογα με τον τύπο που θα χρησιμοποιηθεί. Στον πίνακα που ακολουθεί παρατίθεται συνθετικά ο τρόπος ερμηνείας του δεδομένου που προκύπτει από τον υπολογισμό του κάθε δείκτη.

Διαφορετικές απόψεις έχουν διατυπωθεί και σχετικά με το ποσοστό των μαθητών που θα πρέπει να τοποθετείται σε κάθε ομάδα (καλύτεροι - μέτριοι - χειρότεροι). Αναλυτική παρουσίαση των απόψεων αυτών γίνεται από τους Τσοπάνογλου (20102:184) και Κασσωτάκη (2010:262-263).

Βιβλιογραφία

  • Αντωνοπούλου Ν. (2000). Εφαρμογή της επικοινωνιακής προσέγγισης στη διδασκαλία της νέας ελληνικής γλώσσας ως ξένης-δεύτερης γλώσσας. Διδακτορική διατριβή. Τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
  • Γεωργούσης Π. (1999). Η Μέτρηση και η Αξιολόγηση της Επίδοσης των Μαθητών. Αθήνα.
  • Γιοκαρίνης Ν. Κ. (1988). Η Τεχνική των Ερωτήσεων. Δράμα.
  • Κασσωτάκης Μ. (2010). Η αξιολόγηση της επίδοσης των μαθητών. Αθήνα: Εκδ. Γρηγόρη.
  • Μάνος Γ. Κ. (1976). Μέθοδοι Αξιολογήσεως της Επιδόσεως των Μαθητών. Αθήνα.
  • Τσιμπούκης Ι. Κ. (1979). Η Μέτρηση και η Αξιολόγηση στις Επιστήμες της Αγωγής: Βασικές έννοιες. Τ. Α'.Αθήνα: Ορόσημο.
  • Τσοπάνογλου Α. (20102). Μεθοδολογία της επιστημονικής έρευνας και εφαρμογές της στην αξιολόγηση της γλωσσικής κατάρτιση. Θεσσαλονίκη: Εκδ. Ζήτη.


  • Baker D. (1989). Language Testing. A Critical Survey and Practical Guide. London: Edward Arnold. 

  • Hughes A (2003). Testing for Language Teachers. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Ingenkamp K. (2001). Εγχειρίδιο Παιδαγωγικής Διαγνωστικής (μτφρ. Λ. Κουτσούκης). Θεσσαλονίκη: Αφοί Κυριακίδη.
  • Madsen H. S. (1983). Techniques in Testing. Oxford: Oxford University Press.
  • Mehrens W., Lehmann I. (1991). Measurement and evaluation in education and psychology. Belmont: Wadswort.
  • Thorndike R. L., Thorndike-Crist T. (2010). Measurement and Evaluation in Education and Psychology. Boston: Pearson.