Skill
Αξιοσύνη. Γεωργίου 2007:32.
Δεινότητα. Γεωργίου 2007:32.
Δεξιοσύνη. Γεωργίου 2007:32.
Δεξιότητα. Βαρλοκώστα & Τριανταφυλλίδου 2003:64. Βέρδης 2006:699. Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς 2008:12-14.
Επιδεξιότητα. Γεωργίου 2007:32.
Επιτηδειότητα. Γεωργίου 2007:32.
Ικανότητα. Γεωργίου 2007:32.
*Μακροδεξιότητα. Τσοπάνογλου 20102:88.
Ταλέντο. Γεωργίου 2007:32.
Ο Βέρδης (2006:699) ορίζει τη δεξιότητα ως την ικανότητα του ατόμου να διεκπεραιώσει μια εργασία, χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Επειδή η «δεξιότητα» έχει ευρεία σημασία, η απόδοση του skill, όταν μιλάμε για τη χρήση μιας γλώσσας (επομένως το language skill), είναι σκόπιμο να αποδίδεται με τον όρο «μακροδεξιότητα». Συνεπώς, οι δοκιμασίες γλωσσομάθειας χαρακτηρίζονται με βάση ποια από τις τέσσερις κλασικές μακροδεξιότητες (κατανόηση γραπτού λόγου, κατανόηση προφορικού λόγου, παραγωγή προφορικού και παραγωγή γραπτού λόγου) εξετάζουν. Σχετικά πρόσφατα, εκτός από τις τέσσερις κλασικές μακροδεξιότητες, στα γλωσσικά μαθήματα γίνεται αναφορά στη μακροδεξιότητα της «διάδρασης» (interaction) και της «διαμεσολάβησης» (mediation).
Οι τέσσερις μακροδεξιότητες, προσληπτικές (κατανόηση γραπτού και προφορικού λόγου) και παραγωγικές (παραγωγή γραπτού και προφορικού λόγου), μπορούν να υποδιαιρεθούν σε διάφορες υποκατηγορίες ή «μικροδεξιότητες» (micro-skills), όπως, για παράδειγμα, τη διάκριση ήχων στο μέρος της κατανόησης προφορικού λόγου, τον εντοπισμό συγκεκριμένων πληροφοριών σε ένα κείμενο (εστιασμένη ανάγνωση), κ.ά.
Οι Davies et al. (1999:180) κάνουν διάκριση μεταξύ των μικροδεξιοτήτων χαμηλότερης τάξης (lower order skills) και υψηλότερης (higher order skills). Η πρώτη κατηγορία αφορά δεξιότητες όπως η ορθογραφία, η αναγνώριση λεξιλογίου και η παραγωγή καθημερινής ομιλίας ή γραφής· η δεύτερη δεξιότητες όπως η ερμηνεία και η επιχειρηματολογία, οι οποίες ενεργοποιούν σύνθετες γνωστικές διαδικασίες. Η κατηγοριοποίηση αυτή χρησιμοποιείται συχνά για να περιγραφούν διαφορετικά επίπεδα επίδοσης σε μια γλωσσική εξεταστική δοκιμασία.
Βιβλιογραφία
Βέρδης Α. (2006). Οι διεθνείς μελέτες για την αξιολόγηση της μαθητικής επίδοσης, από άποψη ερευνητικής μεθοδολογίας και στατιστικής ανάλυσης. Στο Δ. Κακανά, Κ. Μπότσογλου,Ν. Χανιωτάκης, Ε. Καβαλάρη (επιμ), Η αξιολόγηση στην εκπαίδευση: Παιδαγωγική και διδακτική διάσταση: 71 κείμενα για την αξιολόγηση. Θεσσαλονίκη: Αφοί Κυριακίδη, 695-703.
Βαρλοκώστα Σ., Τριανταφυλλίδου Λ. (2003). Επίπεδα Γλωσσομάθειας στην Ελληνική ως Δεύτερη Γλώσσα. Αθήνα: Κέδα.
Γεωργίου Μ. (2007). Αυτοεκτίμηση και σχολική επίδοση Ελλήνων και αλλοδαπών μαθητών της Δ' Δημοτικού. Πτυχιακή εργασία. Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης. Πανεπιστήμιο Πατρών. Πρόσβαση [on line]: http://nemertes.lis.upatras.gr/jspui/handle/10889/1055 [24/05/15].
Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τις γλώσσες (2008). Μτφρ. του Common European Framework of Reference από τους Σ. Ευσταθιάδη, Α. Τσαγγαλίδη. Θεσσαλονίκη: Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας. Πρόσβαση [on line]: http://www.komvos.edu.gr [12/02/09].
Τσοπάνογλου Α. (20102). Μεθοδολογία της επιστημονικής έρευνας και εφαρμογές της στην αξιολόγηση της γλωσσικής κατάρτιση. Θεσσαλονίκη: Εκδ. Ζήτη.
- Davies A., Brown A., Elder C., Hill K., Lumley T., McNamara T. (1999). Dictionary of Language Testing. Cambridge: University of Cambridge Local Examinations Syndicate.
