Επιλογές αναζήτησης

Objectivity

Αντικειμενικότητα. Δημητρόπουλος 20057:178. Ingenkamp 2001:63-64. Κασσωτάκης 200110:50.

Ο όρος «objectivity», αποδιδόμενος ως αντικειμενικότητα στο σύνολο των συγγραμμάτων, σημαίνει περιορισμό των υποκειμενικών επιδράσεων κατά την εκτίμηση μιας κατάστασης. Αφορά συνήθως μετρήσεις, οπότε και χαρακτηρίζονται αντικειμενικές, «όταν οι διϋποκειμενικές επιδράσεις των ερευνητών είναι δυνατόν να αποκλεισθούν σε μέγιστο βαθμό» (Ingenkamp 2001:63-64).

Οι προσπάθειες που στοχεύουν στον περιορισμό της υποκειμενικής επίδρασης κατά τη διαδικασία της αξιολόγησης αφορούν (α) στην αντικειμενικότητα της διεξαγωγής της εξέτασης, καθώς και (β) στην αντικειμενικότητα εκτίμησης και (γ) ερμηνείας. Η πρώτη αφορά τη διασφάλιση ίσων συνθηκών εξέτασης (Κασσωτάκης 200110:232), όσο και αν αυτό δεν είναι απόλυτα εφικτό λόγω εξωτερικών και συχνά απρόβλεπτων παραγόντων (π.χ. εξωτερικός θόρυβος, καιρικές συνθήκες κ.ά.). Η αντικειμενικότητα εκτίμησης επιτυγχάνεται με τη χρήση κοινά αποδεκτών κριτηρίων και κλειδιών απαντήσεων, ώστε να υπάρχει συμφωνία μεταξύ των αξιολογητών, ενώ, τέλος, η αντικειμενικότητα ερμηνείας επιτυγχάνεται όταν οι υπό εξέταση πληροφορίες δεν είναι πολλές, όταν, με άλλα λόγια, επιτυγχάνεται περιορισμός των διάφορων δυνατοτήτων (Ingenkamp 2001:66-67).

Η αναγκαιότητα της αντικειμενικότητας στην αξιολόγηση έχει αναδείξει σε σημαντικό βαθμό τη σπουδαιότητα των αντικειμενικών τεστ. Θα πρέπει να τονιστεί, όμως, πως «δεν είναι τόσο η μορφή των ερωτήσεων εκείνη που διασφαλίζει την αντικειμενικότητα, αλλά μάλλον η προσεκτική διασάφηση της περιοχής που είναι επιθυμητό να εξεταστεί και η συσχέτισή της μ' έναν ορθολογιστικό τρόπο εξέτασης» (Δημητρόπουλος 20057:179).

Η αντικειμενικότητα μπορεί να είναι επιθυμητή και οι αντικειμενικές μέθοδοι να δίνουν μεγαλύτερη ακρίβεια μέτρησης, αλλά επειδή υπάρχουν και πλευρές του ατόμου που δεν μπορούν να μετρηθούν ποσοτικά, δε θα πρέπει να παραμελούμε και τις υποκειμενικές μεθόδους εξέτασης, όπως η συνέντευξη και η παρατήρηση (Τσιμπούκης 1979:51).

Βιβλιογραφία

  • Δημητρόπουλος Ε. (20057). Η εκπαιδευτική αξιολόγηση: Η αξιολόγηση του μαθητή. Μέρος Δεύτερο. Αθήνα: Εκδ. Γρηγόρη.

  • Κασσωτάκης Μ. (200110). Η Αξιολόγηση της επιδόσεως των μαθητών: Μέσα, Μέθοδοι, προ­βλή­ματα, προοπτικές. Αθήνα: Εκδ. Γρηγόρη.

  • Τσιμπούκης Ι. Κ. (1979). Η Μέτρηση και η Αξιολόγηση στις Επιστήμες της Αγωγής: Βασικές έννοιες. Τ. Α’. Αθήνα: Ορόσημο.


  • Ingenkamp K. (2001). Εγχειρίδιο Παιδαγωγικής Διαγνωστικής (μτφρ. Λ. Κουτσούκης). Θεσσαλονίκη: Αφοί Κυριακίδη.