Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <^>

2.2.1. Σχέση νέας ελληνικής με αρχαία ελληνική γλώσσα

Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί δεν απορρίπτουν τη συνέχεια μεταξύ αρχαίας και νεοελληνικής γλώσσας και υποστηρίζουν πως η παράλληλη διδασκαλία των δύο μορφών της θα βοηθήσει τα παιδιά να κατανοήσουν τις ρίζες της γλώσσας που μιλούν σήμερα και να μάθουν τους κανόνες που υπαγορεύουν τους σύγχρονους κανόνες ορθογραφίας και σύνταξής της. Πολλές φορές μάλιστα στηρίζουν τη διδασκαλία της ενότητας του λεξιλογίου σε αυτή τη σχέση, και, επειδή οι ίδιοι συνήθως διδάσκουν Αρχαία και Νέα Ελληνικά σε ένα τμήμα, θεωρούν πως με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνουν ευκολότερα την επανάληψη και τελικά την εμπέδωση και των δύο:

Πιστεύω ότι και το ενδιαφέρον των μαθητών κεντρίζεται με αυτόν τον τρόπο, αλλά και βλέπουν ομοιότητες στη λειτουργία λ.χ. των προτάσεων και στην παλιά και στη νέα μορφή της ελληνικής γλώσσας, σ' αυτήν την περίπτωση, ναι, το κάνω.

Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα νέα ελληνικά ως εντελώς ξένη γλώσσα, όπως τις άλλες ξένες γλώσσες -είναι εξέλιξη της αρχαίας ελληνικής για μένα.

Ναι, πιστεύω πως πρέπει να διδάσκεται η γλώσσα η αρχαία. […] Το βλέπω πολλές φορές σε λέξεις και φράσεις που μας έχουν μείνει από την αρχαία και τις χρησιμοποιούμε σήμερα, αλλά τα παιδιά δεν το ξέρουν. Όταν τους το εξηγώ στα νέα ελληνικά και όταν στα αρχαία πάλι κάνω αναφορές στην νέα ελληνική γλώσσα, βλέπω ότι τους αρέσει. Αρχίζουν, δηλαδή, να κατανοούν πολλά πράγματα γύρω από τη γλώσσα. Ναι, πρέπει να διδάσκεται η αρχαία.

Δεν λείπουν βέβαια και οι περιπτώσεις που είναι εξαιρετικά επιφυλακτικές, όπως φαίνεται από το ενδεικτικό παρακάτω απόσπασμα:

Αλλά δουλεύοντας με τη σχολική πραγματικότητα ας πούμε, και αν θες τη χαμηλότερη, δηλαδή παιδιά αγροτικών οικογενειών και λοιπά, ε, είδα ότι, δεν νομίζω ότι εμπλουτίζουνε το λεξιλόγιο, αλλά επιβαρύνουμε και τελικά ούτε αρχαία μαθαίνουν αυτά τα παιδιά, τελικά δηλαδή νομίζω ότι ναι, περισσότερη σύγχυση τους προκαλεί.