ΤΙ ΑΓΑΠΩ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ;
Τί ἀγαπῶ τοῦ κόσμου τούτου;
- Τὸν ὑψιπέτην ἀετὸν,
Τὸ τόξον ὅταν τοῦ πτεροῦ του
Καὶ τὴν καμπύλην τοῦ λαιμοῦ του
Χρυσώνουν ἀστραπαί… Αὐτόν.
Ἔπειτα - Ἄκρως μὲ ἡδύνει,
Τ' ὄμμα μου ὅταν ἀγρυπνῇ,
Συνάγρυπνός μου ἡ σελήνη
Τὸν ἄργυρόν της νὰ ἐκτείνῃ
Εἰς τοῦ πελάγους τ' ἀχανῆ.
Ἡ πρὸ τοῦ πέπλου τῆς ὀψίας
Παγχρύσωσις τῶν νεφελῶν·
Ὁ ποταμὸς ὁ Γαλαξίας·
Τῆς Ἀφροδίτης ἑσπερίας
Τὸ ἄστρον τὸ σιωπηλόν·
Ἡ ἐπῳδὴ τοῦ κωπηλάτου·
Τὸ τρέμον δάκρυ τῆς αὐγῆς·
Ὁ ῥύαξ, ἂν εἰς τὰ νερά του
Κυλίῃ ῥόδον τι, θανάτου
Ἔμβλημ' ἀώρου ἐπὶ γῆς·
Τῆς χήρας εὐεργετουμένης
Τὸ βλέμμα τὸ εὐγνωμονοῦν·
Μιᾶς ψυχῆς συντετριμμένης,
Καρδίας μετανοημένης,
Τὰ ὄμματα ὅταν θρηνοῦν…
Ὦ! ὅλα τ' ἀγαπῶ· μαγεύουν! -
Τὸν κόσμον ὅσοι μ' ὀφθαλμοὺς
Ποιητικοὺς κατασκοπεύουν,
Βεβαιωθῆτε, ἀνιχνεύουν
Ἀνεξαντλήτους γλυκασμούς…
Ἀλλ' εἶναι εἶδος ἡμιθέων! -
Ἡ μοῦσά των ἡ τολμηρὰ
Πολλάκις διὰ δρόμων νέων
Ἀνακαλύπτει τὸ ὡραῖον
Καὶ εἰς αὐτὰ τὰ στυγερά.
1843
| 
