ΤΟ ΦΡΙΚΤΟΝ ΛΑΘΟΣ

ΙΙ- Ι Ι Ι.

Εἰς τὴν ἀπέναντι τῆς Ῥόδου Καρίαν, ὡς ἑκατὸν εἴκοσι σταδίους τὸ διάστημα, ὑπάρχει τις ὅρμος ἔρημος καὶ ἄξενος σήμερον, πολύπλευστος δὲ καὶ πολυσύχναστος ἄλλοτε, διότι ἐπὶ τῆς ἀκτῆς του τὸ πάλαι ἀνεγείρετo ἡ καλὴ πόλις τῶν Λωρύμων. Τὸν ὅρμον τοῦτον οἱ θαλασσοπόροι ἀποκαλοῦντες Ἀποθῆκας δεικνύουσι μὲ τῆς φρίκης τὸν δάκτυλον. Οὐαὶ εἰς τὰ πλοῖα ἅτινα ἡ Σκύλλα τρικυμία φρυάττουσα ἔῤῥιπτεν εἰς τὴν Χάρυβδιν Ἀποθῆκας! Αὐτὰ καὶ τὰ πληρώματά των θηριωδῶς κατεβροχθίζοντο ἀπὸ τοὺς ναυλοχοῦντας πειρατὰς τοῦ τρομεροῦ Τρομάρα!

Ἀποθῆκαι! …φοβερὰ καὶ παράδοξος συμφωνία ὀνόματος καὶ πράγματος! Ἀποθῆκαι! …μιαρὰ μετωνυμία τῶν Λωρύμων ἀποθῆκαι ἀποκαταστάντων τῶν εἰς τὸ πέλαγος λῃστευομένων λαφύρων! Ἀποθῆκαι! …ἀληθὴς ἐξ ἀμνημονεύτων χρόνων ἀποθήκη καὶ φωλεὰ τῶν θαλασσίων λῃστῶν, οἵτινες πολλάκις ἀναιρεθέντες ὑπὸ τῶν ναυτικῶν δυνάμεων τῆς Ἑλληνικῆς καὶ Ἱπποτικῆς Ῥόδου, συχνάκις κατατροπωθέντες ὑπὸ τῶν στολάρχων τῶν Βυζαντίων αὐτοκρατόρων, ἀείποτε καταδεδιωγμένοι ἀπὸ τὰς σημαίας ὅλων τῶν ἐθνῶν, αἰωνίαν τὴν κεφαλὴν ἀνεγείρουσιν ἀπὸ τῶν ὑδάτων ὡς τερατώδεις καὶ ἀνεξολόθρευτοι κροκόδειλοι!

Μικρά τις νῆσος ὡς ἑπταστάδιος τὴν περίμετρον, Ἐλαιοῦσσα μὲν παρὰ τῶν ἀρχαίων Σπιλάδα δὲ παρὰ τῶν νεωτέρων καλουμένη, πρόκειται τῶν Ἀποθηκῶν καὶ ἀποτελεῖ τὸν ὅρμον ἀμφοτερόπλουν, δύω δηλαδὴ ἔχοντα εἰσόδους, πλεονέκτημα τοῦτο ἀνεκτίμητον, συμμαχικώτατον τῶν πειρατῶν! Πέτραι ὕφαλοι καὶ σπιλάδες χαρύβδινοι περικυκλοῦσι τὴν Σπιλάδα (ἂς ἀποκαλῶμεν οὕτως αὐτὴν, ἀφοῦ σήμερον τὰ παλαιὰ καὶ εὔφωνα ὀνόματα διὰ χυδαίων καὶ βαρβάρων ἀμελητεὶ ἀντικαθίστανται, φεῦ! καὶ ὁ πειρώμενος τὴν ἀνέγερσιν αὐτῶν ὡς μικρολόγος νομίζεται,) τὰ δὲ βαρύφλοισβα κύματα ταραχωδῶς τὴν δέρουσι πάντοτε. Ἀλλ' ἂν ἡ προσπέλασις αὐτῆς ἦνε δύσκολος καὶ τραχεία, τὸ ἐσωτερικόν της ἐξ ἐναντίας εἶνε ἡμερώτατον καὶ τερπνότατον. Ἀναρίθμητοι ἐλαῖαι ἄγριαι -ἐντεῦθεν δὲ ἡ Ἐλαιοῦσσα τῶν ἀρχαίων- καταλαμβάνουσι τὸ ὁμαλὸν, τὸ χλοερὸν καὶ ὑπὸ τῆς ζεφυρίτιδος σιγαλὰ κυματούμενον ἔδαφός της. Ῥυάκιον καθαρωτάτου νάματος καταλείβεται διὰ τῆς χαράδρας μεγάλου βράχου καὶ, ἀφοῦ μετὰ πολλοὺς μικροὺς ἑλιγμοὺς διαβῇ τὸ τεῖχος οἴκου τινὸς χαμηλοῦ, φθάνει παφλάζον τὴν μητέρα του θάλασσαν. Εἰς τὸν μυστηριώδη, τὸν ἔννησον, τὸν ἔρημον τοῦτον οἶκον ἂς φθάσωμεν καὶ ἠμεῖς, ἀναγνῶστα· ἂν δ' ἐπὶ τοῦ χλοηφόρου καὶ μεταξώδους ἐδάφους τοῦ νησιδίου τυχὸν ἀπαντήσωμεν ἐσπαρμένα ὀστᾶ ἄταφα ἀνθρώπου, ἂς μὴ δειλιάσωμεν ὡς ἐκ τῆς φρίκης ἀλλ' ἂς προχωρήσωμεν ἀνάγκῃ μέχρι τοῦ σκοποῦ.

Ὁ φοβερὸς οὗτος οἶκος, ἐκτισμένος ὑπὸ πετρῶν ἀρχαίου ἐρειπίου παρακειμένου καὶ τοιουτοτρόπως, ὥστε ἡ στέγη του νὰ μὴ ὑπερέχῃ τῶν ἀποξύρων βράχων οἵτινες περιεζώννυον τὸ ἐρημονήσιον, ὁ φοβερὸς οὗτος οἶκος ἦτο ἡ ἀποθήκη καὶ τὸ ἐνδιαίτημα τοῦ ἀρχιπειρατοῦ Τρομάρα, τοῦ ὑπὸ τὸ ψευδώνυμον Φόσκαρι γνωστοῦ εἰς Ῥόδον. Διεμερίζετο δὲ ὑπὸ δύω δωματίων σκοτεινῶν, ὑγρῶν, καὶ πίσσης καὶ κατράμου ὀζόντων… διότι τὸ ἔδαφος αὐτῶν ἦν ὅλον ἐσκεπασμένον ὑπὸ σχοινίων, ἱστίων, ἁλύσεων, οἰάκων, κεραιούχων κ.τ.λ. κ.τ.λ. Ἀληθὴς Χάρυβδις τὰ τρίμματα ἐξερνῶσα τῶν καταβροχθιζομένων πλοίων!

Εἶνε δὲ ὧραι ὡς δέκα τῆς πρωΐας. Ὁ ἥλιος μόλις ὑπερέβη τὸ εἰς τὸ βάθος τοῦ πειρατηρίου ὑψηλότατον ὄρος τοῦ Φοίνικος τὸ κατὰ τῶν ἀκτίνων αὐτοῦ βραχεῖαν ἀντίστασιν παρατάττον. Ἕνεκα δὲ τούτου τὰ ὕδατα τῶν Ἀποθηκῶν εἶνε εἰσέτι σκιερὰ καὶ πένθιμα, καὶ μόλις διακρίνονται ἐπ' αὐτῶν πλέοντες δύω μυοπάρωνες ἢ πλοῖα πειρατικὰ, τὰ πληρώματα τῶν ὁποίων, ὡς μεθυσθέντα ἐξ εὐτυχίας κακοῦργου, ἐλλείπουσιν εἰς τὴν ξηρὰν καὶ φρικτῶς εὐωχοῦνται.

Ὦ βεβήλωσις ἀνοσία τόπων ἱερῶν! Ἐκεῖ ὅπου ἄλλοτε, τῆς πόλεως ὑπαρχούσης, ἠκούοντο λόγοι εἰρήνης, ἐργασίας καὶ τιμιότητος, φωναὶ τώρα διεσαλπίζοντο λῃστείας, καὶ φόνου, καὶ κακουργίας καὶ εὐκρινῶς ἀντήχουν εἰς τοῦ σιωπηλοῦ ἐκείνου πειρατηρίου τὴν περιοχήν.

Ἀλλὰ ποῦ εἶνε ὁ ἀρχηγὸς Τρομάρας; Ἡ ὡς τοῦ Ἄρεως βροντερὰ φωνή του πῶς δὲν ἀκούεται πρὸ τῶν ἄλλων; Τἰ κατὰ φρένας διανοεῖται ὁ ἀλιτήριος;

Πρό τινος ὥρας ἀπέβη μόνος εἰς τὸ νησίον τῆς Σπιλάδας. Εἰς ἕνα τῶν δύω θαλάμων τοῦ οἰκίσκου καθήμενος μετρᾷ ἐπὶ κιβωτίου τινὸς χρήματα εἰς χρυσὸν ἀναρίθμητα. Μὲ ὄμμα φλογερὸν εἰς τὸ σκιόφως ἐκεῖνο, -φλογερὸν καὶ λάμπον ὑπὲρ τὸν ἀριθμούμενον χρυσὸν,- θεωρεῖ κεκυφὼς ὁ ἀρχιπειρατὴς τὴν πολυβάσανον λείαν του, ἕνεκα τῆς ὁποίας ἐμόχθησεν, ἐκοπίασεν, ἐκινδύνευσεν, ἔσφαξεν, ἔθυσεν, ἀπώλεσεν!… Ἀφοῦ δὲ ἐπὶ πολὺ ἐχόρτασε τὸν ὀφθαλμὸν καὶ τὴν καρδίαν του, ἐγέρθη, ἔκρυψε τὸ χρηματοῦχον κιβώτιον ἐντὸς ὑπογείου τινὸς, ἐπὶ τῆς κλεισθείσης τοῦ ὁποίου καταπακτῆς μετεκύλισε λίθον βαρύτατον, ὡς ὁ Κύκλωψ Πολύφημος τὴν εἴσοδον μοχλῶν τοῦ τερατώδους αὐτοῦ ἄντρου, καὶ ἔσπρωξε τὴν εἰς τὴν ἄλλην αἴθουσαν ἀνοιγομένην θύραν…

Φοβερὰ μειδιῶν ἐστάθη ἐπὶ τοῦ κατωφλῖου ὁ ἀρχιπειρατὴς καὶ ἐβύθισε τὸ βλέμμα του εἰς τὸ βάθος τῆς αἰθούσης… Θέαμα ἐκεῖ ἱκανὸν νὰ μαλάξῃ καὶ τὰς ἀμειλικτοτέρας καρδίας, νὰ συγκινήσῃ καὶ τὰ ἀναισθητότερα σπλάγχνα (παρεκτὸς βεβαίως τοῦ ἀρχιλῃστοῦ) παρίστατο πρὸ τῶν φλογωπῶν καὶ λάγνων ὀμμάτων του. Ἡ δυστυχὴς, ἡ κακοδαίμων, ἡ παντάλαινα Δωροθέα, κατὰ γῆς ἐξηπλωμένη καὶ τὴν κεφαλὴν ἀνεστραμμένην ἔχουσα ἐπὶ κιβωτίου τινὸς ἐφ' οὗ τὰ νῶτα στηρίζει, λειποθυμεῖ τὴν τρίτην, τὴν πέμπτην, ἴσως τὴν ἕκτην λειποθυμίαν της! Ἔχει δὲ τὰς ὡς τὸ κρῖνον λευκὰς καὶ λεπτοδακτύλους της χεῖρας συμπεπλεγμένας ἐν εἴδει φρίκης, ἐν εἴδει ἀπελπισίας θανατηφόρου. Οἱ μακρυβλέφαροι καὶ κλειστοὶ ὀφθαλμοὶ της ἀναβλύζουσιν εἰς τοὺς κανθούς των, ὡς μῦρον ἅγιον παρθενίας καὶ ἁγνότητος, δακρύδια μαργαριτώδη, διὰ τὴν ῥοὴν ἑνὸς τῶν ὁποίων μόνον ἦτον ἄξιος θανάτου ὁ Τρομάρας! Τὰ πρὶν μὲν εὔλαλα καὶ πάνδροσα νῦν δὲ συνεσφιγμένα καὶ ἄχρωμα χείλη της λυπηρῶς, σπασμωδικῶς τρέμουσιν ὡς ἂν προφέρωσιν ὄνομα φίλτατον.

Ὁ ἀρχιπειρατὴς πλησιάζει… ἀλλὰ διατὶ καθόσον προχωρεῖ καὶ βλέπει ἐγγύτερον τὸ ἰσάγγελον ἐκεῖνο καὶ παρθενικὸν πρόσωπον ἀποβάλλει βαθμηδὸν τὸ ἀσελγὲς καὶ θηριῶδες ἦθός του; Καὶ αὐτὸς ὀργιζόμενος ἀγνοεῖ διατὶ κατὰ τὴν ζοφερὰν ἐκείνην ὥραν αἰσθάνεται χεῖρα τινὰ ἀοράτου δυνάμεως ἁρπάζουσαν τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς του καὶ σύρουσαν αὐτὸν πρὸς τὰ ὀπίσω! Δύω βήματα ἀπέχει ἤδη τῆς λειποθυμούσης, καὶ ὅμως τὰ δύω αὐτὰ βήματα διστάζει νὰ πράξῃ, ἀμφιταλαντεύεται νὰ διανύσῃ! Τελευταῖον δὲ ὁρμᾷ καὶ φθάνει παρὰ τὴν ἀναισθητοῦσαν παρθένον.

Κεκυφὼς, μ' ἐσταυρωμένας ἐπὶ τοῦ στήθους τὰς χεῖρας τὴν ἐπιβλέπει ὁ ἀρχιπειρατής. Τὸ ἄχραντον στῆθος τῆς Δωροθέας, συνεσφιγμένον ὂν ὑπὸ τῆς ἐσθῆτος, βαρέως καὶ ἐπιπόνως ἀναστέλλεται… Ὁ Τρομάρας, συμπάθειαν αἰσθανόμενος μυστηριώδη καὶ ἀνεξήγητον, ὀκλάζεται καὶ τείνας τὰς χεῖρας ἐκπορπίζει τὴν ἐσθήτα…

Πάραυτα τότε χύνεται ἀπὸ τοὺς κόλπους τῆς παρθένου μικρογραφική τις εἰκὼν ἐπὶ τοῦ λαιμοῦ της ἐξαρτωμένη διὰ χρυσολέπτου ἁλυσίδος. Ἡ εἰκὼν δὲ αὕτη, παρεμφερὴς μήλου, εἶν' ἐλεφαντίνη καὶ ἐπ' αὐτῆς ἔχει ἐζωγραφημένα πρόσωπα δύω. Ἔκθαμβος ὁ πειρατάρχης τὴν ἀποσπᾷ καὶ τὴν παραβάλλει, ἐλθὼν εἰς τὸ φῶς, πρὸς ἑτέραν τινὰ εἰκόνα μικρογραφικὴν τὴν ὁποίαν εἶχεν ἐκφέρειν ἀπὸ τὸ στῆθός του. Χιλιάκις τὸ πρόσωπόν του ἀλλοιοῦται κατὰ τὸν χρόνον τῆς παραλληλίσεως ταύτης! Μυριάκις τὸ βλοσυρότατον βλέμμα του μεταπηδᾶ ἀπὸ τῆς μιᾶς ἐπὶ τῆς ἄλλης εἰκόνος! Ἀπορεῖ, φρίττει, ὀπισθοδρομεῖ, θαυμάζει, σκέπτεται!… Βλέπει τὴν Δωροθέαν μὲ ὄμμα βαθύτατον, ἐταστικώτατον! Τὴν βλέπει ἐκ δευτέρου, τὴν βλέπει καὶ ἐκ τρίτου! Καὶ τελευταῖον παράφορος, δαιμόνιος, ἀφίνει κραυγὴν φοβερὰν ἄχρι τῶν ἐσχάτων τῆς ἐρημονήσου ἀντηχήσασαν, κραυγὴν τὰς δύω ταύτας λέξεις ἐπανηλειμμένως εἰποῦσαν·

- Ποία εἶσαι;… Ποία εἶσαι;… -

Πρὸς τὴν δεινὴν ταύτην κραυγὴν ἡ Δωροθέα φρίττει σύσσωμος ὡς ἂν ἐκαλεῖτο ὑπὸ τοῦ δαίμονος τοῦ θανάτου· ἀσπαίρει, σφαδάζει καὶ τέλος ἀναπηδᾷ καὶ κάθηται ἐπὶ τοῦ κιβωτίου βλέμμα παράφορον περιστέλλουσα.

Ἰδοῦσα δὲ ἀπέναντι αὐτῆς τὸν Τρομάραν, πελώριον ὡς τὸν αἴγειρον (ἡ κεφαλή του ἤγγιζε τὴν ὀροφὴν τῆς αἰθούσης) βάλλει καὶ αὕτη κραυγὴν τρόμου καὶ ὁρμᾷ πρὸς τὴν θύραν διὰ νὰ φύγῃ τὸν Κύκλωπα ἐκεῖνον.

Ἀλλ' ὁ ἀρχιπειρατὴς τὴν ἁρπάζει ἐν τῷ μέσῳ τοῦ δρόμου ἐκ τοῦ βραχίονος καὶ, πλησιάζων ἐπὶ τῶν ὀμμάτων αὐτῆς τὴν εἰκόνα ἐκείνην, ἀνακράζει καὶ πάλιν παραφόρως·

- Εἰπέ μοι πάραυτα! …ποίων εἶνε αὐτὰ τὰ πρόσωπα;…

- Ὤ! μή μοι τὰ ὑστερήσῃς! μὴ τὰ μιάνῃς!… εἶπεν ἡ παρθένος παρακλητικῶς τὰς χεῖρας συμπλέκουσα· ἄφες τα εἰς τὸ στῆθός μου ἕως οὗ μὲ φονεύσεις!…

- Θεέ!… ὦ Θεέ!… ἀνεβόησεν ὁ Τρομάρας δεινὸς τὴν ὄψιν ἐξ ἀνυπομονησίας καὶ κατακρούων τὸν πόδα. Δὲν μ' ἀποκρίνεται! δέν μοι λέγει!… δὲν θέλει να μοι εἴπῃ!… Δωροθέα!… αὐτὰ τὰ πρόσωπα… ποίων εἶνε;…

- Τῶν γονέων μου, ἀπεκρίθη ἡ κόρη ἔκθαμβος, διὰ τὴν παράδοξον ἐπιμονὴν τοῦ λῃστοῦ.

- Οὐρανοί! ἀνεκραύγασεν ὠχριῶν ὁ πειρατάρχης. Ἔπειτα δὲ παρουσιάζων ἐνώπιόν της καὶ τὴν ἰδικήν του εἰκόνα καὶ παραθέτων αὐτὴν τῇ ἄλλῃ,

- Καὶ αὐτὴ δέ; ἠρώτησεν· ὁμοιάζει τὴν ἐδικήν σου;…

- Ὕψιστε Θεέ! ἀνεφώνησεν ἔκπληκτος ἡ Δωροθέα· εἶν' ἀπαράλλακτος! καὶ ἡ εἰκὼν αὕτη ἔχει τὰ πρόσωπα τῶν γονέων μου!… Ἀλλὰ πῶς ἔπεσεν εἰς τὰς χεῖράς σου;… ποῦ τὴν ηὗρες σύ;… -

Ὁ ἀρχιπειρατὴς δὲν ἀπεκρίθη, διότι ἡ μὲν φωνή του ἐδέθη περὶ τὴν γλῶσσάν του, τὰ δὲ ἄρθρα τῶν ποδῶν του παρέλυσαν, αὐτὸς δὲ ὡς ἐκ τούτου ἠναγκάσθη νὰ στηριχθῇ ἐπὶ τοῦ τοίχου ἵνα μὴ πέσῃ. Σιωπὴ φοβερά! Σιωπὴ μυστηρίων! Σιωπὴ ἐξηγήσεων! Οὐδεὶς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἐρημίᾳ τοὺς ἀκούσει! οὐδείς, παρεκτὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν κυμάτων τῶν παφλαζόντων ἐπὶ τῶν βράχων!

Φρίττουσα ἡ Δωροθέα διὰ τὴν σιγὴν ταύτην ἀνυψοῖ τότε τὸ ὄμμα ἐπὶ τοῦ πειρατάρχου καὶ ὀπισθοδρομεῖ βήματα δύω βλέπουσα ἀλλοίωσιν βαθεῖαν, παράδοξον, ἀκατανόητον! Τὸ πρόσωπον τοῦ Τρομάρα ἔγεινεν ἔξαλλον, ἄγνωστον καὶ, κατ' ἀντίθεσιν τοῦ φοβεροῦ ἐπωνύμου του, ἡμερώτατον!… Ἤθελες εἰπεῖν, ἀναγνῶστα, ὅτι ὁ ἀρχιπειρατὴς ἀπέῤῥιψε τὴν μορμολύκην (masque) τῆς μοχθηρίας καὶ τῆς θηριωδίας καὶ ἀνεφάνη οἷος ἐκ φύσεως ἐπλάσθη· ἀγαθὸς δηλονότι καὶ χρηστότατος. Ἦτο δὲ ἡ μεταμόρφωσις αὕτη τόσον ἐνθαῤῥυντικὴ, τόσον εἰλικρινὴς, ὥστε ἡ Δωροθέα πάντα ἀπέβαλε φόβον καὶ περιέργως τὸν ἐνητένισε.

Τελευταῖον ἡ σιωπὴ διεῤῥήχθη. Ἀπομάσσας ὁ πειρατάρχης διὰ τῆς μακροτάτης του κόμης τὸν ἐπὶ τοῦ μετώπου του ἄφθονον ἱδρῶτα, ἐπλησίασε πρὸς τὴν παρθένον καὶ μὲ φωνὴν πρᾳεῖαν καὶ σιγαλὴν εἶπεν ἐρωτῶν·

- Δωροθέα… σοὶ εἶπε ποτὲ…ἔτυχέ ποτε νὰ σοὶ εἴπῃ ἡ μήτηρ σου… ὅτι εἶχεν ἐκτὸς σοῦ… καὶ ἄλλο τέκνον… υἱὸν, λόγου χάριν;…

Ἡ ἐρώτησις αὕτη τοῦ ἀρχιπειρατοῦ ἐφάνη ὅτι κατετάραξε τὴν Δωροθέαν, ὅτι ἔφερε λύχνον φωτὸς εἰς τὰ σκότη τῆς μνήμης της. Τὸ πρόσωπον αὐτῆς ἔγεινεν ἔτι ὠχρότερον· τὰ γόνατά της ἔτι παραλυτικώτερα.

- Πῶς εὐρέθ' εἰς τὰς χεῖράς σου ἡ εἰκὼν αὕτη; ἀνέκραξεν ἡ παρθένος κλονιζομένη καὶ προχωροῦσα· πῶς ἔτυχε νὰ εὑρεθῇ;… Ἆ! ἐννοῶ!… τώρα ἐννοῶ! ἐπρόσθεσεν ὥς τις παράφρων νομίζων ὅτι λύει τὸ πρόβλημα· αὐτὸ εἶνε!… Ἤρχετο εἰς τὴν οἰκίαν τῆς μητρός μου, τὴν εἶδε, τὴν εἰκόν' αὐτὴν, ἦτο πολύτιμος… ἤξιζε τὸν κόπον… τὴν κλέπτει καὶ ἰδοὺ τὸ πᾶν!… Ψεύματα, Κ. Φόσκαρι; ψεύματα, Κ. Τρομάρα;… -

Εἴτε εἰς βράχον εἴτε εἰς ἄνθρωπον ἡ Δωροθέα εἶπε τὰς ὕβρεις ταύτας ἦν ἕν καὶ τὸ αὐτό. Ὁ ἀρχιπειρατὴς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρα εἶχε τὸ ἦθος τόσον πρᾷον, ἀφελὲς, ἀνεξίκακον, ὥστε καὶ πληγὰς ἠδύνατο νὰ λάβῃ ἀπὸ τὸ σάνδαλον τῆς παρθένου, καὶ ἐμπαιγμοὺς ν' ἀκούσῃ ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ μειρακίου χωρὶς νὰ ὀργισθῇ. Τί μόνον στοχάζεται; Τί μόνον διανοεῖται; Τί μόνον ποθεῖ νὰ μάθῃ; - Τὸ μυστήριον τῶν εἰκόνων!… Αὐτὸ τοῦτο μόνον! οὐδὲν ἄλλο! παρεκτὸς τούτου καὶ τὸ σύμπαν ἂν καταστρέφεται δὲν τὸν μέλει!

- Λοιπὸν ἡ μήτηρ σου εἶχε καὶ ἄλλο τέκνον;…υἱὸν, λόγου χάριν;… ἠρώτησεν ἐκ δευτέρου ὁ ἀρχηγὸς τῶν πειρατῶν.

- Αἵ, ναί!…εἶχεν! ἀπεκρίθη ἡ Δωροθέα μετὰ φόβου ἀποῤῥήτου. Ἔπειτα δὲ ὡς προσβληθεῖσα ἐξ ἀναμνήσεως ἀπροόπτου, Θεέ μου! ἀνεφώνησε, τί πρὸ ὀλίγου παραφρονοῦσα ἔλεγον;… Τώρα ἐνθυμοῦμαι ὅτι ἡ μήτηρ μοὶ εἶπε πολλάκις ὅτι μόνον ἐγὼ καὶ τὸ τέκνον τὸ ὁποῖον ἀπέθανεν ἐφέραμεν εἰς τὸν λαιμὸν τὰς ἐγκολπίους αὐτὰς εἰκόνας τῶν γεννητόρων μας τὰς ὁποίας ζωγράφος τις εἶχεν ἰστορήσειν εἰς Σμύρνην…

- Οὐρανέ! ἐκραύγασεν ὁ Τρομάρας κατάλευκος, λοιπὸν τῳόντι, ἀληθῶς, βεβαίως εἶχες ἀδελφὸν ὅστις ἔφερε τὴν σύζυγον τῆς ἐδικῆς σου εἰκόνα ταύτην;… Δὲν μ' ἀπατᾷς;… δὲν θέλεις νὰ μὲ γελάσῃς;… Καί,… Δωροθέα…εἰπέ μοι… ὁ ἀδελφὸς αὐτὸς ποῦ ἀπέθανεν;…

- Εἰς τὴν θάλασσαν, ἀλλοίμονον! ἀπήντησε τρέμουσα ἡ κόρη τῆς κυρίας Μοράνου ὡς διορῶσα εἰς ζοφερὸν πυθμένα φρικώδη ἀλήθειαν. Πειραταὶ θηριώδεις, ἀνήμεροι, προσέβαλον τὸ πλοῖόν μας καὶ ἀφοῦ ἐφόνευσαν τὸν πατέρα μου, ἥρπασαν τὸν ἀδελφόν μου, παιδίον μικρὸν, διὰ νὰ χορτάσωσιν ἐπ' αὐτοῦ πλειότερον τὴν ἐκδίκησίν των.

- Καὶ ἡ μήτηρ σου εἶνε βεβαῖα ὅτι ὁ υἱός της ἐφονεύθη ἀπὸ τοὺς πειρατάς;

- Φεῦ! τὸ συμπεραίνει! Διὰ τί ἄλλο λοιπὸν τὸ ἥρπασαν;

- Καὶ εἶνε πολλοὶ χρόνοι μετὰ τὴν τραγῳδίαν αὐτήν; ἠρώτησεν ὁ ἀρχιπειρατὴς δεινῶς τεταραγμένος.

- Εἴκοσι καὶ ἐπέκεινα.

-Τι ἡλικίαν εἶχε τότε τὸ τέκνον αὐτό… ὁ ἀδελφός σου;

- Ἓξ ἐτῶν τὸ πολύ.

- Σὺ δέ;

- Νήπιον ἑνὸς μηνός…

- Σοὶ ἐπερίγραψέ ποτε ἡ μήτηρ σου τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ἁρπαγέντος τέκνου της; Ἡ κόμη του πρὸ πάντων ἦτο ξανθὴ, μαύρη;…

- Ἦτο πυῤῥόξανθος, κοκκίνη…πολὺ κοκκίνη…

- Ἆ! … Καὶ πῶς ὠνομάζετο;…πῶς;…

- Ἀλφόνσος !

Τοῦ ὀνόματος τούτου τὴν τρίτην συλλαβὴν ἐτελείου εἰσέτι ἡ Δωροθέα καὶ ὁ Τρομάρας ἐκρημνίζετο ἀναίσθητος κατὰ γῆς. Ἡ νέα δὲ ῥίπτει κραυγὴν τρόμου, κραυγὴν θάμβους, κραυγὴν οἶκτου καὶ ἀμφιταλαντεύεται ἂν πρέπῃ νὰ δώσῃ βοήθειαν τινὰ εἰς τὸν ἐκριζωμένον ἐκεῖνον κυπάρισσον, εἰς τὸν ἀλάστορα ἐκεῖνον ἀρχιπειρατὴν, τὴν μάστιγα καὶ τὸ φόβητρον τοῦ πελάγους! Ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον ἡ δύστηνος φρίττει αἰσθανομένη ἕλξιν μυστηριώδη σύρουσαν αὐτὴν πλησίον τοῦ λειποθύμου! κλίσιν ἀπόῤῥητον μαλάττουσαν ὑπὲρ αὐτοῦ τὰ σπλάγχνα της! Ποῖος λοιπὸν εἶνε ὁ σιδηρόπλαστος οὗτος ἀνὴρ, ὁ πρὸ τῶν θρήνων τῶν σφαγίων του πώποτε μὴ καπτόμενος ἀλλὰ θανατηφόρον ἀείποτε τὸ φάσγανον κατενέγκων καὶ τώρα δὲ ἀναίσθητος κατακείμενος ἐνώπιον τοῦ θύματος τῶν ἀτασθάλων του πόθων; Ποῖος ἄρα εἶνε ὁ φοβερὸς οὗτος ἀρχιλῃστὴς, ὁ φόνων καὶ αἵματος ὄζων καὶ ὅμως τὸν οἶκτον καὶ τὴν συμπάθειαν τῆς ἁρπαγείσης ἀπολαμβάνων;

Εἶνε!… Ἀλλ' ὄχι! ἂς λαλήσῃ αὐτὸς κάλλιον! Ἂς φανερώσῃ τίς εἶνε! Ἂς εἴπῃ τὸ ὄνομά του! Ἰδοὺ συνῆλθεν εἰς φρένας! Ἰδοὺ ἀνεγείρεται ὡς εἰκοσάπηχυς Τιτυὸς ἀποτινάζων ἐν τῷ Ταρτάρῳ τὸν ἀργαλέον γῦπα τὸν κατατρώγοντα τὸ ἧπαρ αὑτοῦ! Καὶ μήπως τὸ πρόσωπον τοῦ Τρομάρα δὲν ἐμφαίνει ὅλας τὰς ἀλγηδόνας, ὅλους τοὺς πόνους ὅσους ὁ μυθικὸς ἐκεῖνος κατάδικος ἔπασχε σπαραττόμενος ἀπὸ τοὺς ὄνυχας τοῦ ὀρνέου; Μήπως τὸ πρόσωπον τοῦ Τρομάρα ἀναφανδὸν δὲν ἐξεικονίζει τὰς ὀδύνας ἃς ἡ ψυχή του πάσχει ὡς ἐκ τοῦ γυπὸς τῆς συνειδήσεως, τοῦ ἠθικοῦ τούτου σαρκοβόρου τοῦ ἀσυγκρίτως σπαρακτικωτέρου καὶ δριμυτέρου τοῦ πραγματικοῦ;

Ὠχρὸς ὡς τὰ σφάγια ἅτινα ἄλλοτε αἱμοσταγῆ πρὸ τῶν ποδῶν του κατέῤῥιπτεν, ἑτοιμόῤῥοπος ὡς τὸν ἱστὸν τοῦ πλοίου τὸν ὁποῖον ἡ πειρατικὴ σφαῖρά του ἐπετύγχανεν εἰς τὸ πέλαγος ὁ Τρομάρας πλησιάζει τὴν Δωροθέαν καὶ μὲ τὴν συντριβὴν εἰς τὴν καρδίαν καὶ τοὺς λυγμοὺς εἰς τὰ χείλη σιγαλοφώνως λέγει·

- Δωροθέα!…μὴ φρίξῃς!… Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἀλφόνσος…ὁ ἀδελφός σου!…

Ἡ δὲ παρθένος ἄχρι τῆς στιγμῆς ἐκείνης ἠγωνίζετο νὰ πιστεύσῃ ὅτι ἡ φοβερὰ ἀλήθεια, ἡ ὡς ὑποχθόνιόν τι φάντασμα ἐνώπιόν της παρισταμένη, ἦν ὄνειρον ἀπατηλὸν, ἦν ἓν ἐξ ἐκείνων τῶν φρικαλέων ὀνείρων ἅτινα ἡ ἁγνή της ψυχὴ δὶς ἢ τρὶς μόνον εἶδε καθ' ὕπνους, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀδιακόπως ἐπρόσμενε νὰ ἐξαλειφθῇ αὐτὸ καὶ ὡς καπνός τις μέλας νὰ διασκεδασθῇ. Ἀλλ' ὅταν παρὰ πᾶσαν προσδοκίαν ἤκουσε τὰς σιγαλὰ μὲν προφερθείσας διαπρυσίως δὲ ἀντηχησάσας εἰς τὸ οὖς της ἐκείνας λέξεις, ἀλλ' ὅταν εἶδε τὸ ὄνειρον τὴν σάρκα λαμβάνον τοῦ ἀδελφοῦ της καὶ εἰς φρικτὴν μεταβαλλόμενον ἀλήθειαν, τότε ἡ τάλαινα, ἡ πολυπαθεστάτη νύμφη ἤνοιξε μεγάλους καὶ ἀπόρους ὀφθαλμοὺς καὶ ἐστυλώθη ἐπὶ τοῦ ἐδάφους ὡς ἀπολελιθωμένη! Ἤθελε δὲ ἀπολιθωθῆν ἂν ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν, ὡς οἱ Θεοὶ τῶν ἀρχαίων, εἰσήκουε τὴν δέησιν τῆς δυστήνου.

Ὁ ἀρχιπειρατὴς ἐγονάτισε κλαίων ἐνώπιόν της καὶ εἶπε πάλιν·

- Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἀλφόνσος!…

- Εἶσαι ψεύστης!… εἶσαι ψεύστης!… ἀνέκραξεν ἡ Δωροθέα ἀνεμψυχουμένη καὶ διαταράττουσα τὰς χεῖρας εἰς τὸν ἀέρα ὡς ἂν ἤθελε ν' ἀποδιώξῃ στῖφος σφηκῶν ἀπειλουσῶν τὸ πρόσωπόν της… Σὺ ὁ Ἀλφόνσος;… Ὁ Ἀλφόνσος ἐθανατώθη ἀπὸ τοὺς πειρατάς! ὁ Ἀλφόνσος ἀπέθανεν!… Ἐκεῖνος εὑρίσκεται κάλλιστα ἐκεῖ ὅπου εἶνε!… Τί τὸν φέρεις τώρα εἰς τὸ μέσον τὸν Ἀλφόνσον!…

- Φεῦ! δικαίως ἐγὼ σ' ἐμπνέω φρίκην! δικαίως ἐγὼ σ' ἐμπνέω ἀπέχθειαν! ἀπεκρίθη ὁ ἀρχιπειρατὴς τὰ δάκρυά του σπογγίζων. Ἀμφίβαλλε, δυσπίστει! ἀλλ' ἐν τοσούτῳ ἐξ ὅλων ὅσων εἶδα, ἐξ ὅλων ὅσων ἤκουσα καὶ ἐνόησα… εἰμ' ἐγὼ, φεῦ! εἰμ' ἐγὼ ὁ Ἀλφόνσος Μοράνης, ὁ παιδίον ἀναρπαχθεὶς παρὰ τῶν πειρατῶν καὶ ὡς ἐκ τούτου νεκρὸς νομιζόμενος! Ὅτι δὲ ἡρπάγην μικρὸς καὶ ὅτι ἀνεῖκον εἰς τιμίαν οἰκογένειαν, καὶ ἐγὼ τὸ ἐνθυμοῦμαι καὶ οἱ πειραταὶ πολλάκις μοὶ τὸ ἐδιηγήθησαν… Τὸ ὄνομά μου Ἀλφόνσος ἐνθυμοῦμαι προσέτι κάλλιστα. Ἆ! τὸ ἤκουσα διὰ φορὰν τελευταίαν τὴν στιγμὴν ὅτε ἡρπαζόμην ἀπὸ τοὺς κόλπους τῆς μητρός μου ἥτις μ' ἐκάλει, θρηνοῦσα, ἐξ ὀνόματος!… Τί μόνον δὲν ἐνθυμοῦμαι; - τὸ οἰκογενειακὸν ὄνομα τοῦ πατρός μου ὡς καὶ τὸ ἐδικόν σου! Ἀλλὰ πὼς θέλεις παιδίον ἑξαετές, συνειθισμένον ν' ἀποκαλῇ διὰ τοῦ πατὴρ καὶ μήτηρ τοὺς γονεῖς του, νὰ ἐνθυμῆται τὸ πατρικὸν ἐπώνυμον; Πῶς θέλεις τὸ παιδίον αὐτὸ νὰ ἐνθυμῆται τὸ ὄνομα τῆς ἀδελφῆς του, ἀφοῦ ἡ ἀδελφή του, καθὸ βρέφος ἀβάπτιστον, δὲν εἶχεν εἰσέτι ὄνομα;

- Εἶσαι ψεύστης!… ψεύδεσαι!… μ' ἀπατᾷς! φύγε, ὄνειρον ἐνσαρκωμένον διὰ νὰ μὲ τρομάξῃς!… ἐβόα ἡ Δωροθέα στρεφομένη περὶ αὑτὴν καὶ κάμνουσα τὸν σταυρόν της. Μετὰ ταῦτα δέ, ὡς ἐκ στοχασμοῦ τινος θαῤῥαλέου ἐμπνευσθεῖσα, ἐπροχώρησε πρὸς τὸν ἀρχιπειρατὴν, γονατιστὸν καὶ εἰς χεῖρας κρύπτοντα τὴν μορφήν του, καὶ εἶπε·

- Δὲν εἶσαι, λέγω, ὁ Ἀλφόνσος!… δὲν ἐμπορεῖς νὰ ἦσαι σύ!… Ἡ μήτηρ μου ἔλεγεν ὅτι οἱ πειραταὶ, πρὶν τὸ ἁρπάσουν, ἔκοψαν οἱ ἀνήμεροι τὸ ἀριστερόν του ὠτίον…-

Ὁ ἀρχιπειρατὴς, ἀντὶ πάσης ἀποκρίσεως, ἀνήγειρε διὰ τῶν μακρῶν του δακτύλων τὴν πυῤῥόξανθον καὶ μεγάλην του κόμην καὶ ἔδειξε γυμνὸν τὸ πρόσωπόν του…

Τὸ ἀριστερὸν οὖς ἔλειπεν ἀληθῶς.

Ἡ Δωροθέα κραυγάζει καὶ ὀπισθοδρομεῖ, ἔπειτα πάλιν προχωρεῖ ὡς ἐξ ὀλεθρίας προσωθουμένη περιεργείας καὶ λέγει·

- Ἐκεῖνος εἶχεν ἐπὶ τοῦ ἀριστεροῦ βραχίονος σημεῖόν τι κόκκινον, ἐν σχήματι δακτυλήθρας, τὸ ὁποῖον ἔλαβεν ὡς ἐκ τῆς ἀπροσεξίας τῆς μητρὸς, ἥτις, λησμονήσασα, ἠθέλησε νὰ ῥάψῃ τὴν ἡμέραν τοῦ Ἄγ. Συμεῶνος, ἡμέραν ἀργίας διὰ τὰς ἐγκύους γυναῖκας. -

Ὁ ἀρχιπειρατὴς, ἀντὶ πάλιν ἀποκρίσεως, ἀνήγειρε τὴν χειρίδα τῆς ἀριστερᾶς του χειρὸς καὶ ἔνευσεν ἐπ' αὐτῆς…

Ὁ τύπος τῆς δακτυλήθρας ὑπῆρχε τῳόντι ἐπὶ τοῦ λευκοσάρκου βραχίονός του.

Πρὸς τὴν ἐσχάτην αὐτὴν καὶ ἀναντίῤῥητον μαρτυρίαν ἡ Δωροθέα ἀνοίγει τὰς χεῖρας καὶ καταπίπτει ἀναίσθητος.

- Τὴν ἐφόνευσα ὁ φονεὺς ἐγώ! τὴν ἐσπάραξα ὁ λῃστὴς ἐγώ! ἀνεκραύγασεν ὁ Ἀλφόνσος (καιρὸς πάλιν νὰ λάβῃ τὸ γνήσιον αὑτοῦ ὄνομα) ἐγείρων ἀπὸ χαμαὶ τὴν ἀδελφὴν καὶ καθίζων αὐτὴν ἐπὶ μεγίστου τινος κιβωτίου πισσωμένου… Δωροθέα, Δωροθέα! ἐξηκολούθησε κράζων ὡς παράφρων, ὤ! ἐλθὲ πάλιν εἰς τὴν ζωήν! ἄνοιξον τὰ ὄμματά σου καὶ λάβε θάῤῥος!… Ἐγὼ σὲ ἠπάτησα!… Δὲν εἶμαι ἀδελφός σου!… ἐγὼ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ ἦμαι ἀδελφός σου· -ὁ λύκος τοῦ ἀμνοῦ ἀδελφὸς ὑπῆρξε ποτέ;… Ἐγὼ εἶμαι ὁ ἀρχιπειρατὴς Τρομάρας ὅστις ἄλλο δὲν θέλει εἰμὴ νὰ ἐπιστρέψῃς εἰς τὴν ζωὴν, νὰ σὲ ἐπαναφέρῃ εἰς τὴν μητέρα σου, νὰ σὲ ἀποδώσῃ εἰς τὸν φίλον σου καὶ ἀπηλπισμένος ἔπειτα νὰ πέσῃ εἰς τὴν θάλασσαν διὰ νὰ μὴ βλέπῃ πλέον πρόσωπον οὐρανοῦ καὶ ἀνθρώπων·-

Ἡ Δωροθέα συνέρχεται εἰς ἑαυτὴν βαρυστενάζουσα καὶ ῥίπτει βλέμμα τρυφερότητος ἅμα καὶ ἀπεχθείας… βλέμμα ἀνιστόρητον ἐπὶ τοῦ Ἀλφόνσου. Χείμαῤῥος τότε δακρύων ἀνακουφιστικῶν ἦλθεν εἰς βοήθειαν αὐτῆς καὶ ἐλάφρυνεν ὀλίγον τὴν πεπισμένην καρδίαν της.

- Ὦ Ἀλφόνσε ἀξιοθρήνητε· ἔλεγε θερμὰ κλαίουσα· ὦ θῦμα κακοτυχέστατον τοῦ πεπρωμένου·… ὦ ἀδελφὲ Ἀλφόνσε· πειρατὴς σύ·… Ἅ· δὲν ἦτο κάλλιον νὰ σὲ ἐφόνευον οἱ ἅρπαγές σου παρὰ νὰ σὲ καταστήσουν τοιοῦτον οἱ ἄνομοι·… Ζῇς· καὶ δι' αὐτὸ ἡ μήτηρ πολλάκις ἐσπάραξε τὴν κόμην τῆς ἕνεκεν ὀνείρων φοβερῶν ἅτινα δὲν τὴν ἀφίνουσι νὰ κλείσῃ ὄμμα τὴν νύκτα!… Ἆ· πῶς ἐπαλήθευσαν τὰ προαισθήματά της, Θεέ μου·… Πόσον δίκαιον εἶχε λέγουσα ὅτι διὰ νὰ σοὶ διδάξουν τὴν ἐπιστήμην των οἱ πειραταὶ σὲ ἐπῆραν·… Ἄκουσον, Ἀλφόνσε·… ὅταν ἐπιστρέψωμεν εἰς Ῥόδον βλέπε, πρὸς Θεοῦ, μὴ φανερώσῃς εἰς τὴν μητέρα μας τίποτε, διότι θὰ τὴν φονεύσῃς ἀμέσως, ταλαίπωρε. Εἰπὲ ὅτι καὶ σὺ ταξειδεύων ἐπειρατεύθης· πλάσε ὅ,τι θέλεις! ἀλλὰ μὴν εἰπῇς εἰς αὐτὴν ὅτι ἦσο ἀρχηγὸς των·… Τοὐλάχιστον ὅσην πικρίαν ἐδοκίμασε διὰ τὴν δραπέτευσιν τῆς κόρης τόσην χαρὰν ἂς αἰσθανθῇ διὰ τὴν ἀνεύρεσιν τοῦ υἱοῦ!… Ἴσως δὲ διὰ τὴν χαρὰν ταύτην συγχωρήσει ἡ μήτηρ τὴν μετὰ τοῦ Μενελάου ἕνωσίν μου καὶ λησμονηθῶσι τὰ πάντα…

- Ἐκτὸς τῆς κακούργου ζωῆς μου, ἀπήντησεν ὁ υἱὸς τῆς κυρίας Μοράνου κρούων τὴν κεφαλήν.

- Ἅ· καὶ ἀφοῦ κατὰ βάθος εἶχες, Ἀλφόνσε, τὸν σπινθῆρα τοῦ συνειδότος, ἀφοῦ, ὡς λέγεις, ἐγνώριζες τὴν τιμίαν καταγωγήν σου, πῶς δὲν ἔφευγες πρὶν ἢ τὸ δάγκαμα τῶν ὄφεων ἐκείνων καταφαρμακεύσῃ τὸ ἁγνὸν αἷμά σου; Εἴκοσιν ὁλοκλήρους χρόνους τί ἔκαμες, Ἀλφόνσε, μετὰ τῶν φονέων ἐκείνων;

- Φρικτὰ πράγματα θέλεις νὰ μάθῃς, Δωροθέα· ἀπεκρίθη ὁ Ἀλφόνσος κλίνων τὴν κεφαλὴν ὑπὸ τὸ ἄχθος τῆς καταισχύνης καὶ τῆς μετανοίας, ἀλλ' ὀφείλω, ὡς εἰς πνευματικὸν κατ' ἐπίσημον ὥραν, νὰ σοὶ ἀποκαλύψω τὰ πάντα. Καὶ μήπως σὺ, Δωροθέα, δὲν εἶσαι πνευματικὸς οὐρανόπεμπτος διὰ ν' ἀκούσῃς τὴν ἐξομολόγησιν τοῦ μεγίστου τῶν ἁμαρτωλῶν;

Υἱοθετηθεὶς κατὰ τὴν παιδιότητά μου ὑπὸ τοῦ ἀρχιπειρατοῦ ὅστις ἐφόνευσε τὸν πατέρα μας, καὶ ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων παρακολουθῶν αὐτὸν εἰς τὰς θαλασσίους λῃστείας του, εἰς τοσοῦτον ἐσυνειθίσθην πρὸς τὰς φρικτὰς πράξεις ὥστε πρώϊμα ἔγεινον ἡ δεξιὰ χεὶρ τοῦ ἀρχηγοῦ, καὶ δὲν ἐπράττετο τίποτε δίχως αὐτὸς νὰ λάβῃ πρώτον τὴν γνώμην μου. Ὅλοι οἱ σύντροφοί μου ἐθαύμαζον τὴν πρὸς τὸ πειρατεύειν ἐπιτηδειότητά μου, τὸ θράσος καὶ τὰ στρατηγήματα δι' ὧν ἐσαγήνευον ἢ προσέβαλλον τὰ πλοῖα. Τελευταῖον δὲ μετὰ τὸν θάνατον τοῦ ἀρχηγοῦ, εἰς δυστυχῆ τινα προσβολὴν φονευθέντος, ἐμὲ οἱ πειραταὶ ὁμοφώνως ἔκλεξαν ὡς διάδοχόν του.

Τρόμος καὶ φόβος κατέλαβε τώρα τὴν θάλασσαν. Ὡς μαινόμενος ἡμιλλώμην νὰ ὑπερβῶ τὸν προκάτοχον εἰς τὰ κακουργήματα! Ἔγεινον ἡ ἀληθὴς μάστιξ τοῦ πελάγους! ἔγεινον τὸ φόβητρον τῶν ναυτῶν! Τὸ ὄνομα Τρομάρας κατέστη τρομερῶς περιβόητον. Θησαυρίσας τοιουτοτρόπως πλούτη ἀναρίθμητα, - πλούτη εἰς τὸ αἷμα βεβαμμένα! - ἐπόθουν ὁ ἄπληστος καὶ νὰ τὰ διπλασιάσω, διότι τὸ πάθος τῆς φιλοχρυσίας μὲ κατεδέσποζεν. Εὐκαιρία δεξιωτάτη μοὶ παρουσιάζεται μετ' ὀλίγον. Βενετός τις ἔμπορος, μεταβαίνων ἐκ Σμύρνης εἰς Ῥόδον μὲ γράμματα συστατικὰ, πίπτει πρό τινων μηνῶν εἰς τὰς χεῖράς μου. Τὰ γράμματα ταῦτα θαυμασίως εὐκόλυνον τοὺς σκοπούς μου· τὰ ἀποσπῶ ἄρα ἀπὸ τὸν δύστηνον Φόσκαριν, ῥίπτω τοῦτον εἰς τὴν θάλασσαν καὶ μὲ τόλμην καὶ θράσος ἀνήκουστον ἔρχομαι εἰς Ῥόδον τοῦ δυστυχοῦς Ἰταλοῦ τ' ὄνομα σφετεριζόμενος. Ἅπαντες μὲ ὑπολήπτοντο καὶ οὐδείς ποτε ὑπωπτεύθη ὅτι ὑπὸ τὸν Φόσκαριν ὁ Τρομάρας ἐκρύπτετο. Ἡ ἐν Ῥόδῳ διαμονὴ πολλαπλῶς μὲ ὠφέλει. Μεταχειριζόμενος ἀπέραντον ἐμπόριον, κατεσκόπευον ταὐτοχρόνως καὶ τὰς πράξεις τῶν συναδέλφων ἐμπόρων καὶ πολυτίμους πληροφορίας ἔστελλον πρὸς τὸν ἐδῶ τοποτηρητήν μου· ἅπαξ δὲ τοῦ μηνὸς ἀνεχώρουν κ' ἐγὼ διὰ νὰ λάβω τὴν ἀρχηγίαν καὶ ὡς κεραυνὸς νὰ διατρέξω τὰ πελάγη, διότι ἡ καθιστικὴ ζωὴ μεγάλως μ' ἐστενοχώρει. Τελευταῖον σὲ εἶδα!… Κατὰ πρώτον ἤδη ᾐσθάνθην τὴν φιλοχρυσίαν μου ὑποχωροῦσαν εἰς αἴσθημά τι ἄλλο! Κατὰ πρῶτον ἤδη τὰ πλούτη μοὶ ἐφάνησαν ὠχρὰ καὶ ἀσήμαντα: Τὸ πρὸς σὲ, Δωροθέα, αἴσθημά μου ἔρως δὲν ἦτο, πόθος δὲν ἦτο, ἀλλ' κλίσις τις ἀκατανόητος, ἀγάπη τις θερμή, συγγενική! συμπάθειά τις μυστηριώδης, ἀπόῤῥητος! Τότε μόνον, ὅτε σὲ εἶδα, αἴφνης ᾐσθάνθην τὴν εἰς τὸν κόσμον ἀποξένωσιν καὶ ἐρημίαν μου καὶ σ' ἐπεπόθησα ὄχι ὡς σύζυγον ἀλλ' ὡς οἰκονόμον μου, ἀλλ' ὡς σύντροφόν μου, ἀλλ' ὡς ἀδελφήν μου ἥτις ἔμελλες νὰ φροντίζῃς περὶ ἐμοῦ καὶ ἐν καιρῷ ἀσθενείας νὰ μοὶ προσφέρῃς ἐν ποτήριον ὕδατος!… διότι, ἐπαναλαμβάνω, ἀφότου σὲ εἶδα εὐθὺς ἐπέβλεψα εἰς τὴν ἐρημίαν μου καὶ φρικτῶς ἐμελαγχόλουν ἀναπολῶν ὅτι δὲν εἶχα κ' ἐγὼ γονεῖς καὶ οἰκίους!… Ὁ ἔρως τοῦ Μενελάου παρηγκώνισε τὸν ἐδικόν μου, καθότι ὡς τοιοῦτον ἐγὼ τότε ὑπελάμβανον τὴν πρὸς σὲ μυστικήν μου συμπάθειαν, καὶ διήγειρεν ἐν ἐμοὶ ὁρμήματα πόθων καὶ ἐκδικήσεων ἀπανθρώπων. Συνειθισμένος ἐγὼ νὰ ἀπολαύω πᾶν ὅ,τι ἤθελον, ἐξηγριώθην καὶ ὤμωσα νὰ σὲ ἀποκτήσω. Ἡ μήτηρ (Ὕψιστε Θεέ!) ἡ μήτηρ… ἔγεινε σύμμαχος προθυμότατος εἰς τοῦτο. Μοὶ δίδει τὸν δι' ἐσὲ λόγον της, μετὰ τὴν ἀναχώρησιν τοῦ Μενελάου, προετοιμάζει τὰ πάντα διὰ τὸν ἀλάστορα τοῦτον γάμον, καὶ ἤθελε στραφῆν ὀπίσω ὁ ἥλιος ἐσκοτισμένος, καὶ ἤθελε διαῤῥηχθῆν τὸ παραπέτασμα τοῦ οὐρανοῦ ἂν κατὰ θείαν πρόνοιαν δὲν ἐδραπέτευες ἀκολουθοῦσα τὸν φίλον σου. Ὤ! αὐτὸν τὸν Μενέλαον ἐγὼ, σὺ καὶ ἡ μήτηρ πρέπει νὰ πέσωμεν καὶ νὰ τὸν προσκυνήσωμεν, Δωροθέα! Αὐτὸς εἶνε ὁ μὲ φλογίνην ῥομφαίαν ἀποσταλεὶς ἄγγελος διὰ νὰ τεθῇ μεταξὺ ἐμοῦ καί σοῦ καὶ νὰ κωλύσῃ τὴν στυγερωτάτην τῶν ἑνώσεων!… Αὐτὸς εἶνε ὁ ἀποδίδων εἰς τὴν μητέρα τὸν υἱὸν, ἀπωλολότα, ἀλλοίμονον! καὶ ἀνόσιον καὶ μυριάκις προτιμῶντα τὸν θάνατον ἢ τὴν τοιαύτην ζωήν!…

- Ὦ μυστήρια φρικωδέστατα καὶ ἀνέλπιστα! ἀνέκραξεν ἡ Δωροθέα. Ἐπανευρίσκω ἡ τάλαινα τὸν ἀδελφὸν, καὶ ἀντὶ περιχαρὴς, νὰ τρέξω εἰς τὰς ἀγκάλας του, νὰ ἀποστρέφωμαι τὴν ἁφήν του καὶ νὰ αἰσχύνωμαι τὴν θέαν του… Φεύγουσα τὴν μητέρα νὰ πίπτω εἰς τὸν υἱόν, καὶ ὁ υἱὸς οὗτος -Θεέ μου!- νὰ ἦνε…

Ἀλλ' αἰφνιδίως βοὴ καὶ θόρυβος ἀντηχοῦσιν ἀπὸ τὸ βάθος τοῦ ἐρημονησίου τῶν Ἀποθηκῶν καὶ διακόπτουσι τὴν ὁμιλίαν τῶν δύω ὁμαιμόνων. Ἡ Δωροθέα τείνει τὸ οὖς, ἀκροᾶται καὶ ὡς παράφορος ὁρμᾷ πρὸς τὴν θύραν ἀνακράζουσα,

- Ὁ Μενέλαος, ὁ Μενέλαος!…

Αὐτὸς ἐκεῖνος. Συνοδευόμενος ὑπὸ τριῶν ὁπλοφόρων πορεύεται πτερωτὸς πρὸς τὴν ἀποθήκην τοῦ πρώην ἀρχιπειρατοῦ. Φόβος καὶ τρόμος ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς του! Σεισμὸς καὶ κρότος ὑπὸ τὰ βήματά του! Κρατεῖ δὲ πυροβόλον ἀστράπτον ἀπὸ τὸν ἥλιον τοῦ νησίου.

- Ὁ Μενέλαος … ἐγώ! … ἀποκρίνεται ὁ λοχαγὸς μανιώδης. Ὁ Μενέλαος, Δωροθέα, ὅστις ἀργὰ πλέον φθάνει νὰ σ' ἐκδικήσῃ εἰς τοῦ θηρίου τούτου τὸ στῆθος.

Καὶ ταῦτα βροντῶν, βροντᾷ ταὐτοχρόνως τὸ πυροβόλον κατὰ τοῦ Ἀλφόνσου πρὶν ἢ λάβῃ καιρὸν ν' ἀκούσῃ τοὺς λόγους τῆς παρθένου.

- Ὁ Θεὸς εἶνε δίκαιος! ἐκραύγασεν ὁ ἀρχιπειρατὴς αἱματόφυρτος πίπτων ἐπὶ τοῦ χλοεροῦ κατωφλίου τῆς θύρας.

- Ἆ Μενέλαε, τί ἔκαμες; ἀνεφώνησεν ἡ Δωροθέα τρέχουσα πρὸς τὸν ἀρτίγνωστον ἀδελφόν της.

- Τί ἔκαμα; ἀπεκρίθη ὁ ἀξιωματικὸς μὲ ἦθος βαθείας εὐχαριστήσεως· τί ἔκαμα;… Δωροθέα, ἐφόνευσα τὸν ἀρχιπειρατὴν, τὸν ἅρπαγά σου, τὸν βιαστὴν τῆς τιμῆς σου ἴσως…

- Εἶν' ἀδελφός μου, Μενέλαε!… ἀπήντησεν ἡ νέα κλαίουσα καὶ κύπτουσα ὑπὲρ τοῦ πληγωμένου.

- Ἀδελφός σου!… αὐτός!… ἀνέκραξεν ὀπισθοδρομῶν ὁ Μενέλαος. Ὁ ἀρχιπειρατὴς Τρομάρας ἀδελφός σου!…

Ἐνθυμηθεὶς δὲ πάραυτα τὴν διήγησιν τῆς κυρίας Μοράνου καθ' ἣν ἡ παναθλία αὕτη μήτηρ ἐξέφραζε τοὺς περὶ τοῦ ἁρπαγέντος υἱοῦ φόβους της, φόβους πραγματοποιημένους ἤδη, ὁ Μενέλαος κατενόησε τὴν ἀλήθεαν καὶ ὡς ἐμβρόντητος ἐστάθη. Ἤθελε δὲ ὁ θαυμασμός του εἶναι ἔτι σφοδρότερος, ἂν ἐγνώριζεν ὅτι ὁ ἅρπαξ αὐτὸς ἀρχιπειρατὴς Τρομάρας, ὁ ἀνέλπιστος ἀδελφὸς τῆς φίλης του, ἦτο συγχρόνως ὁ ἀντίζηλος ἔμπορος τῆς Ῥόδου Κ. Φόσκαρις, ὁ μισητὸς μνηστὴρ τῆς Δωροθέας τὸν ὁποῖον ποτὲ ὁ Μενέλαος δὲν εἶχεν ἰδεῖν.

- Τὰ προαισθήματα τῆς κυρίας Μοράνου ἐπαλήθευσαν… εἶπεν ὁ ἀξιωματικὸς περίλυπος. Ὁ υἱὸς τῆς ζῇ πειρατής … Ἀλλ' ἐνῷ δι' ὀλιγωτέρας ὀργῆς ἠδυνάμην νὰ τῆς τὸν ἀποδώσω καὶ νὰ ἑλκύσω τελευταῖον τὴν εὔνοιάν της, ἰδοὺ ἐγὼ φονεὺς τοῦ πολυθρηνήτου αὐτοῦ υἱοῦ καὶ διὰ παντὸς ξένος σοῦ, ὦ Δωροθέα!… Ἂς θριαμβεύῃ καὶ ἂς ἀγάλλεται ὁ Κ. Φόσκαρις!… Ὁ Θεὸς κατεδίκασε, βλέπεις, τὸν ἔρωτά μας!… Ἂς ὑποκύψωμεν εἰς τὴν θέλησίν του.

- Μενέλαε… εἶπεν ὁ Ἀλφόνσος ὠχρὸς καὶ στηρίζων τὰ νῶτα ἐπὶ τῶν βάσεων τοῦ οἰκίσκου ἔξω τοῦ ὁποίου τραυματισμένος ἐκάθητο, θάῤῥει! θανασίμως δὲν ἐπληγώθην κατὰ δυστυχίαν!… Ἡ βολὶς ἀντὶ τοῦ στήθους ἐπέτυχε τὸν μηρόν μου. Ἡ μοῖρα δὲν ἠθέλησε διὰ χειρός σου νὰ λάβω πλήρη τὴν δίκην τῶν ἐγκλημάτων μου… Θέλει εἰσέτι νὰ ζήσω διὰ νὰ ἴδω ἅπαξ τὴν μητέρα μου καὶ τὴν συνένωσίν σας, ζεῦγος ἐράσμιον! Ἀλλὰ σπεύσετε. Εἰπὲ, ὦ Μενέλαε, εἰς τοὺς ἀνδρείους αὐτοὺς ναύτας σου, τοὺς ὁποίους εἰς μάτην ἄλλοτε προσέβαλον, νὰ μὲ μεταφέρωσιν εἰς τὴν λέμβον σου! Πιθανὸν οἱ πειραταὶ νὰ εἰδοποιηθῶσιν ἐκ τῆς ξηρᾶς καὶ νὰ φράξωσι τὴν ἐπιστροφήν σας…

- Θεέ μου! ἀνέκραξεν ἡ Δωροθέα περίφοβος· τῳόντι κινδυνεύομεν! Ἂς φύγωμεν γρήγορα ἀπὸ τὸν φρικτὸν τοῦτον τόπον!…

Πάραυτα τότε οἱ τρεῖς ἀκόλουθοι τοῦ Μενελάου, Κεφαλλῆνες ἀτρόμητοι καὶ μεγάθυμοι, ὡς ἅπαντες οἱ τῆς εὐάνδρου ἐκείνης νήσου υἱοὶ, ἐπαίρουσι πρός τι νεῦμα τοῦ λοχαγοῦ τὸν πληγωμένον ἐπὶ τῶν ὤμων καὶ μεταφέρουσιν αὐτὸν εἰς τὴν λέμβον. Ὁ Μενέλαος ὑποστηρίζων τὴν τρέμουσαν Δωροθέαν ἀκολουθεῖ τοὺς ναύτας καὶ ἐπιβαίνει μετ' αὐτῆς εἰς τὸ σκάφος. Μετ' ὀλίγον αὐτὸ (ἦτο δὲ μία μετὰ μεσημβρίαν ὥρα) ἐξήρχετο τοῦ ὅρμου τῶν Ἀποθηκῶν, ὅπου οἱ πειραταὶ τοῦ Τρομάρα συνευωχοῦντο, καὶ διευθύνετο πρὸς Ῥόδον.