ΤΙΡΙ - ΛΙΡΙ
Ἢ
ΤΟ ΚΥΝΗΓΕΣΙΟΝ ΕΝ ΝΗΣΩΙ ΣΥΡΩΙ
Ποίημα ἡρωικοκωμικὸν εἰς μέρη ἑπτά.
Α.
Μοῦσα βοήθει! κίνδυνον μεγάλον διατρέχω!
Διότι ἑτοιμόγεννον τὴν κεφαλήν μου ἔχω·
Βοήθει, σὺ ἡ μαῖά μου, μήπως τεχθῇ τεκνίον
Ἀνάπηρον καὶ δυσειδές· καὶ ἐπειδὴ Κρονίων
Δὲν εἶμαι, κρίνω περιττόν μὲ πέλεκυν νὰ σχίσῃς
Τὸ ἁπαλὸν κρανίον μου! ἂς ἐνεργήσ' ἡ φύσις!
Καὶ ἂν ἀντὶ τῆς Ἀθηνᾶς ἀναπηδήσῃ Μῶμος
Εὐχήσου κἂν τὸ νεογνόν, κ' εἶν' ἡ εὐχή σου νόμος.
Τὸ μέγα κυνηγέσιον τῆς Σύρου θὰ σᾶς ψάλω!
Ὡσὰν αὐτὸ ἐπὶ τῆς γῆς δὲν εἶδα κανὲν ἄλλο·
Θὰ σᾶς εἰπῶ (κ' οἱ στίχοι μου δὲν εἶναι ἁπλῆ χλεύη)
Δι' ἕνα κοῦκκον εἰς αὐτὴν τὴν νῆσον τὶ συνέβη,
Καὶ ποία ἔρις ἤναψεν ἐκ θέματος ἀθῴου,
Κ' ἐτάραξε τὴν ἤρεμον καθέδραν τοῦ Κερδῴου.
[…]
Γ.
Εἶχε πρὸ δέκα ἡμερῶν ἀπὸ Λονδίνον φθάσει
Ἱστιοφόρον Ἀγγλικὸν σκοπεῦον νὰ περάσῃ
Εἰς Μῆλον, καὶ μυλόπετρας ἐκεῖθεν νὰ ζητήσῃ,
Ἐν Σύρῳ νότος πλὴν σφοδρὸς τὸ εἶχε φυλακίσει·
Πλοίαρχος Κοὺκ ὀνόματι διῴκει τὴν ὁλκάδα,
Τρὶς καθ' ἑκάστην φιαλῶν ἐρρόφα δωδεκάδα,
Καὶ βράντ καὶ ρούμ, ὥστ' ἤναπτον καὶ πρόσωπον καὶ ὄμμα,
Καὶ τοῦ βρασμένου ἀστακοῦ ἐλάμβανον τὸ χρῶμα.
Συνέβη δέ, ἀπὸ κακῆς διαβόλου συνεργείας,
Εἰς καφενεῖον νὰ ἐμβῇ ἐμπρὸς τῆς Δημαρχίας,
Κ' ἐκεῖ, ἀφ' οὗ ἐρρόφησε τὸν Τίγριν καὶ Εὐφράτην
Εἰς οἶνον καὶ εἰς πνεύματα, νὰ φθάσῃ τὴν ὑπάτην
Βαθμίδα τῆς οἰνοχαροῦς μακαριότητός του·
Τὴν κάραν του ἐστήριξε 'ς τὸν πῆχυν τῆς χειρός του,
Καὶ μ' ὄμματα ἡμίκλειστα ἐρρόγχαζεν ὡς λέων,
Τρυγίαν καὶ οἰνόπνευμα καὶ ζῦθον ἀποπνέων.
Ἐν ᾧ δ' ὡς Βάκχος ὕπνωττεν ἐντὸς τοῦ καφενείου,
Οἱ Κοῦκκοι συνηθροίσθησαν ἐμπρὸς τοῦ Δημαρχείου
Αἰτοῦντες δι' ἀναφορᾶς σφοδρᾶς καὶ ἐπισήμου,
Μὲ ἑκατὸν ὑπογραφάς, κ' εἰς φύλλα χαρτοσήμου,
Ν' ἀποδοθῇ τὸ δίκαιον, καὶ οἱ ἀντίπαλοί των
Νὰ παύσωσιν ὑβρίζοντες· ἐκραύγαζον δ' οὐχ ἧττον,
Ἀφ' οὗ διὰ τῶν ραβδισμῶν ἐκείνων τῶν ἐσχάτων
Ὡς ἡ κοιλία μαλακὰ ἦσαν τὰ κόκκαλά των,
Ἱκανοποίησις τρανὴ νὰ τοῖς δοθῇ καὶ πλήρης·
Ὁ τότε Δήμαρχος, ἀνὴρ ἀστεῖος καὶ θυμήρης,
Ἐδέχθη τὴν ἀναφορὰν γελῶν, ἀλλ' εἶπε πρῶτον
Ὅτι μικρὰ ὑπόθεσις μεγάλον κάμνει κρότον,
Καὶ ὅτι συμφερώτερον θὰ ἦτο εἰς τὴν πόλιν
Ἂν περιέσπα ἄλλο τι τὴν προσοχήν του ὅλην.
Ἀλλ' ἀρχικκοῦκός τις παρὼν καὶ δημοκράτης λίαν,
Πωγωνοφόρος, ἔκραξεν ἀμέσως μ' εὐτολμίαν·
-«Καὶ διατί, λοιπόν, ἡμεῖς σ'ἐδώκαμεν τὰς ψήφους,
»Καὶ Δήμαρχον σ' ἐκάμαμεν; ἵνα λαλῇς μεθ' ὕφους
»Τυραννικοῦ, ἂν τὸν λαὸν περιφρονῇς, ἂν πίνων
»Τοὺς δραχμικοὺς ἰδρῶτάς του, ἀρνεῖσαι εἰς ἐκεῖνον
»Αὐτὴν τὴν ἐπιούσιον Δικαιοσύνην, τότε
»Τὰ μέτρα μας θὰ λάβωμεν κ' ἡμεῖς οἱ Πατριῶται·
»Οἱ ἔνδοξοί μας πρόγονοι… » - «Πλήν, κύριε, συγχώρει…
(Ὑπέλαβεν ὁ Δήμαρχος, ὅστις σχεδὸν ἠπόρει
Τί νὰ εἰπῇ)· ἐξήλθετε, θαρρῶ, τοῦ προκειμένου!… »
- «Διόλου δὲν ἐξήλθομεν! μετ' ἤθους ὠργισμένου
Ἀνέκραξαν πεντήκοντα θρασεῖς ροπαλοφόροι·
»Διόλου δὲν ἐξήλθομεν!… μᾶς ἔπνιξαν οἱ φόροι!
»Ὡς καὶ διὰ τὸν ἥλιον καὶ διὰ τὴν σελήνην
»Πληρώνομεν! κι' ἀρνεῖσθε κἂν μικρὰν δικαιοσύνην!
»Κάτω τοιοῦτος Δήμαρχος! » - «Ναί! κάτω οἱ προδόται
»Τοῦ ἔθνους! » ἀνεβόησεν ὁ Δημοκράτης τότε.
Καὶ ὡς διὰ ἠλεκτρισμοῦ τὸ πλῆθος ἐκλονήθη,
Ὡς κεραυνὸς ἐβρόντησε, πεντήκοντα δὲ λίθοι
Τοῦ Δημαρχείου ἔθραυσαν συγχρόνως τὰς ὑέλους·
Τοιοῦτον πρόδρομον κακόν, κακοῦ προβλέπων τέλους
Ὁ Δήμαρχος, ἀπὸ μικροῦ ἐξώστου, πρὸς τὸ πλῆθος
Ἔλεξε τάδε, σοβαρῶς, μὲ Περικλέους ἦθος:
- «Ἀγαπητοί, εἰρηνικοί, καὶ φίλοι συμπολῖται!
»Καὶ μ' εἶπον, καὶ ἀνέγνωσα, κ' ἠξεύρω τὶ ζητεῖτε·
»Ἐπεύχομαι δ' ὡς κοινωνὸς πατρίδος ἐλευθέρας,
»Καὶ ἡ ὑπόθεσις αὐτὴ νὰ λάβῃ ἕν τι πέρας,
»Καὶ πέρας ἐπιθυμητόν· (Ἐδῶ χειροκροτήσεις
»Διέκοψαν τὸν ρήτορα)· ἀλλ' ἔχομεν καὶ ρήσεις
»Τῶν νόμων, αἵτινες τὸ πᾶν ἰσχύουν, κ' εἶν' ὁ φάρος
»Παντὸς Δημάρχου πλέοντος εἰς σκότος· ἂν τὸ βάρος
»Τὸν καταβάλῃ τῆς ἀρχῆς, ἢ ἂν νωθρῶς ὑπνώττῃ,
»Τοῦ σκάφους πρὶν, θέλει θραυσθῆ ἡ κεφαλή του πρώτη
»Ἐπὶ σκοπέλων προσταγῆς ὑπουργικῆς μὲ λύσσαν».
(Ἐδῶ τινὲς ἐγέλασαν… καὶ οἱ εἰδότες ἦσαν
Τὶ ἔπαθ' ἡ δημοτικὴ ἡμῶν νομοθεσία
Ἀπὸ τῶν ὑπαλλήλων μας τὰ ἔμπειρα κρανία).
«Τώρα σπουδαῖον ζήτημα γεννᾶται ἐν τῇ πόλει
»Ἥν διὰ τὸ φιλήσυχον θαυμάζ' ἡ Ἑλλὰς ὅλη,
»Καὶ ἔρχεσθε, ὡς ἤρχοντο (ἂς ἔχω τὴν συγγνώμην)
»Ὁ ὄχλος ὁ ἀκέφαλος εἰς τὴν ἀρχαίαν Ρώμην.
»Ἀγαπητοί, εἰρηνικοί, καὶ φίλοι συμπολῖται!
»Ὁ νόμος ὁ Δημοτικὸς ἰσχύων δὲν πατεῖται·
»Εἶναι αὐτὸς ἡ ἄγκυρα ἐπὶ στερροῦ ἐδάφους
»Τοῦ συνταγματικοῦ ἡμῶν καὶ ἀραγμένου σκάφους·
»Λοιπόν, συμφώνως μὲ αὐτὸν κ' ἐγὼ θὰ ἐνεργήσω
»Μὴ θέλων νὰ παρεκτραπῶ, ἢ νὰ παρανομήσω.
»Τὸν νόμον ἐξεφύλλισα, καὶ μ' ἀπορίαν εἶδον
»Ὅτι ἐντὸς τῶν ἑκατὸν καὶ τόσων του σελίδων
»Δὲν ἀναφέρει οὐδὲ γρῦ περὶ τῶν Κούκκων! ποία
»Τοῦ νομοθέτου δι' αὐτὸ ἡ ἀπρονοησία!
»Ἀφοῦ δὲ γρῦ περὶ αὐτῶν δὲν λέγει, ἐννοεῖται,
»Ὅτι κ' ἐγὼ νὰ πράξω τι δὲν δύναμαι· καὶ μήτε
»Ὑπάρχει θέλησις κακή, μηδ' ἄλλη τις αἰτία,
»'Σ τὰς πράξεις μου εἶν' ἡ σιγὴ τοῦ νόμου ἐναντία.
»Ὅθεν εἰρήνην εὔχομαι εἰς ἅπασαν τὴν Σῦρον!
»Τὸ γεῦμα ἐπλησίασε! καὶ μὲ ὀγκώδη λῆρον
»Δὲν θέλω τοὺς γενναίους σας στομάχους νὰ κορέσω·
»'Σ τοὺς οἴκους σας ἀπέλθετε! μόλις δὲ φθάσετ' ἔσω
»Ταῖς κούκκισσαις φιλήσατε μ' ἐρωτικὴν μανίαν!
»Ἔχ' ἡ πατρὶς στρατιωτῶν μεγίστην τώρα χρείαν…
»Διὰ τὴν ἄμετρον πληθὺν ὑποστρατήγων κι' ἄλλων
»Ταγματαρχῶν καὶ λοχαγῶν, μικρῶν τε καὶ μεγάλων,
»Ἀνάγκη πᾶσα ὡς θερμοί, καὶ σφόδρα Πατριῶται,
»Οἱ Κοῦκκοι κἂν νὰ μείνωσι τοῦ Κράτους στρατιῶται.
»Ἀλλ' ὁ καλὸς πολιτικὸς ὁπόταν τι ἀρνῆται
»Πρέπει νὰ συμβουλεύῃ κἄν· λοιπόν, ὦ Συμπολῖται!
»Θέλει τὸ πᾶν ὁμαλυνθῆ, θαρρῶ ὡς ἐκ τῆς πείρας,
»Ἂν 'ς τοῦ Εἰρηνοδίκου μας ἀνατεθῇ τὰς χεῖρας·
»Ἔριδες, ὕβρεις, ξυλισμοί, ἄνευ τινὸς κινδύνου,
»Εἰς τὴν ἁρμοδιότητα ὑπάγονται ἐκείνου.
»'Σ αὐτὸν, λοιπὸν, προστρέξατε, καὶ ἂν αὐτὸς δὲν φθάσῃ,
»Εἶν' ὁ Εἰσαγγελεὺς ἐδῶ! ἐκεῖνος νὰ διχάσῃ
»Ὡς καὶ τὴν τρίχα δύναται μὲ νομικὰς ψαλίδας·
»Εἰς τούτους ἂς στηρίξωμεν πάσας μας τὰς ἐλπίδας!
»Περαίνων δὲ ὁμολογῶ μ' ἐνθουσιώδη χείλη
»Ὅτ' εἶναι ἱερὰ ἡ γῆ, ὅπου πατοῦμεν, φίλοι!
»Ποτέ! ποτέ! ναί, ἀδελφοί! ποτὲ μὴ λησμονῆτε
»Τοῦ Φερεκύδου τοῦ σοφοῦ ὅτ' εἶσθε συμπολῖται!
»Ἐκεῖνος ἂν διὰ πολλὴν σοφίαν ἐδοξάσθη,
»Πλὴν διὰ τὴν ὑπομονὴν οὐχ ἧττον ἐθαυμάσθη.
»Καὶ ἔβλεπε τὰ μέλη του οὐδὲ τὸ στόμ' ἀνοίγων
»Νὰ γίνωνται βορὰ φθειρῶν ὀλίγον κατ' ὀλίγον.
»Αὐτόν, λοιπόν, μιμούμενοι (δὲν λέγω, ἐννοεῖται,
»Νὰ φθειριάσωμεν κ' ἐμεῖς), καλοί μου συμπολῖται!
»Ἂς ἔχωμεν ὑπομονήν, καὶ σέβας εἰς τὸν νόμον,
»Καὶ πίστιν εἰς τοὺς ἄρχοντας, καὶ τρέχομεν εἰς δρόμον
»Δι' οὐ συντόμως φθάνει τις εἰς τὴν ἀθανασίαν
»Γενόμενος παράδειγμα πρὸς μνήμην αἰωνίαν».
Εἶπεν· ἀλλ' ἔτι ἵπτατο ὁ λόγος εἰς τὰ χείλη,
Κ' ἤχησε κρότος μανικὸς χειρῶν· οἱ δὲ ὀργίλοι
Τὸ πρίν, ἐφώνουν χαίροντες καὶ μὲ κραυγὰς ἀγρίας:
- «Ζήτω ὁ μέγας Δήμαρχος τοιαύτης Δημαρχίας!
»Ζήτω ὁ ρήτωρ! ὁ λαμπρὸς τοῦ ἔθνους μαργαρίτης!
»Ζήτω ὁ ἀδιάφορος κ' ἐνάρετος πολίτης! »
Καὶ κράζοντες τοὺς πίλους των ἐπέτων πρὸς τὰ ὕψη.
Τοιοῦτος εἶναι ὁ λαός! ἂν ἀπειλῇ νὰ ρίψῃ,
Ὑψώνει αἴφνης, καὶ ἐν ᾧ σὲ ἀποθανατίζει,
Σὲ ρίπτει κατακέφαλα καὶ σὲ προπηλακίζει.
-«Ὁ Δήμαρχός μας ὁμιλεῖ ὡς ἄγγελος! εἶπέ τις
Ὀπωροπώλου ζωηρὸς κι' ἀστεῖος ὑπηρέτης·
- «Λαλεῖ ὡσὰν Χρυσόστομος!» εἶπ' ἄλλος φέρων ράσον·
- «Ἐγὼ δι' ὅσ' ἀράδιασε δὲν δίδω ἕνα πράσον!»
Εἶπεν εἷς λογιώτατος κρατῶν εἰς τὸ πλευρόν του
Τὸν θησαυρὸν τῶν γνώσεων, τὸ Μέγα λεξικόν του!
- «Κ' ἐγὼ θαρρῶ, προσέθηκε κολλυβιστής τις γέρων,
»Πῶς μᾶς τὴν ἔπαιξε κακὴν ὁ Δήμαρχος! συμφέρον
»Δὲν ἔχω, πλὴν δὲν ἐννοῶ πῶς νόμος περὶ Δήμων,
»Ἐρανισθεὶς ὑπὸ ἀνδρῶν τοσοῦτον διασήμων
»Διὰ τοὺς Κούκους νὰ σιγᾷ». - «Καλὰ δὰ τοῦ τὰ εἶπα!
»Καὶ νὰ ἐμβῇ τὸν ἔκαμα ὡς ὄφις εἰς τὴν τρύπα!
(Κομπάζων ἔκραξ' ὁ θρασὺς γνωστός μας Δημοκράτης)·
»Ἐν ᾧ ἡ πόλις τοὺς γεννᾷ μὲ τὰ ἐντόσθιά της,
»Αὐτοὶ οἱ Δήμαρχοι θαρροῦν ὅτ' εἶν' ἡλίου δίσκοι,
»Κι' ἂν τοὺς ἀφήσῃς γίνονται αὐθάδεις τυραννίσκοι!»
Τοιοῦτος τῶν ἐπικριτῶν πολλάκις εἶν' ὁ λῆρος!
Χώραν δ' ἐλάμβανε σκηνὴ ἀλλοίου χαρακτῆρος
Εἰς τὸ ἐκεῖ ἀπέναντι γνωστόν μας καφενεῖον
Ὅπου ὁ Ἄγγλος πλοίαρχος κατέκειτο μεθύων.
Διὰ τοῦ κρότου τοῦ φρικτοῦ ἐξύπνισε πηδήσας
Ὁ ἀδελφὸς ἐν Σιληνῷ κὺρ Κούκ· ἀλλ' ἐξυπνήσας,
Μόλις διέφερ' ὁ πτωχὸς τῆς πρῴην θέσεώς του·
Αἱ μήνιγγές του ἔπαλλον, καὶ ὁ ἐγκέφαλός του
Βεβαρημένος, καὶ ὡσεὶ μολύβδινος, κανένα
Δὲν εἶχε τότε στοχασμόν· μὲ ὄμματα πρησμένα
Καὶ κόκκινα, ἐκύτταζε χωρὶς νὰ διακρίνῃ·
Εἶχε πνοὴν φλογιστικήν· φωνήν … (πλὴν δὲν ἀφίνει
Φωνὴν ὁ συστηματικὸς ποτὲ κρασοπατέρας!)
Ἦτο κτηναλογάνθρωπος! καὶ νέου εἴδους τέρας.
Ἀκούσας, μόλις ἐγερθείς, βοήν, φωνὰς καὶ κρότον
Ἐνόμισεν ὅτι βορρᾶς παλαίει μὲ τὸν νότον,
Καὶ πλέοντα τὸν ἀπειλεῖ τὸ ἀφρισμένον κῦμα·
- «Godamn!» φωνάζει βραγχωδῶς καὶ κάμνει ἕνα βῆμα·
Ἀλλὰ σφαλών, ὡς ἔσφαλλε μετὰ πολλὰς συνήθως
Σπονδὰς εἰς τὸν Διόνυσον, πίπτει βαρὺς ὡς λίθος,
Κ' εἰς τράπεζαν μαρμάρινον τὴν κεφαλήν του κρούει·
Τὸ αἷμα ρέει ἄφθονον… τὸ πρόσωπόν του λούει,
Αὐτὸς δὲ μένει ἄφωνος κι' ἀναίσθητος ὁ τάλας·
Καὶ βοηθείας πάραυτα τῷ ἔκαμον μεγάλας,
Πλήν, εἴτε διὰ τὴν πληγήν, καὶ τὴν αἱμοραγίαν,
Εἴτε διὰ τὴν βάκχειον αὑτοῦ καρηβαρίαν,
Ἀναισθητῶν διέμενε. Φιλάνθρωπον καθῆκον
Ἐπέταττ' ἵνα τακτικῶς νοσηλευθῇ κατ' οἶκον·
Διὸ καὶ θέσαντες αὐτὸν ἐπί τινος φορείου,
Διὰ τριῶν Σπαρτιατῶν (μὴ ἀπὸ Παυσανίου
Καταγομένων) μὲ σπουδὴν τὸν πέμπουν θερμοτάτην
Εἰς ἕνα, ἀπὸ τοὺς πολλοὺς τῆς Σύρου, Ἱπποκράτην.
Τὸν πληγωθέντα πλοίαρχον ἐν ᾧ οἱ ἀχθοφόροι
Μετέφερον φωνάζοντες τὸ «βάρδα!» καὶ ἠπόρει
Εἰς τὸ τοιοῦτον θέαμα τὸ πυκνωμένον πλῆθος,
Μὲ τὸ τραχὺ καὶ σοβαρὸν Βρεττανικόν του ἦθος
Κατέβαιν' εἰς τὴν θάλασσαν ὅπως ἀναχωρήσῃ
Ὁ λόρδος Γούλφ. Εἶχεν αὐτὸς πρὸ ἕξ ὡρῶν τιμήσει
Διὰ τῆς παρουσίας του τὴν νῆσον, καὶ ἐχώρει
Πρὸς ἥλιον θερμότερον, ὡσὰν πρὸς γάμον κόρη.
Τὰς ὁμιχλώδεις ἄφησεν ἀκτὰς τῆς Ἀλβιόνος,
Καὶ πρὸς τὴν Ἕω ἔπλεεν ἀκάματος καὶ μόνος·
Ἐπόθει πάντα νὰ ἰδῇ, νὰ ἐννοήσῃ πάντα,
Καὶ μὲ τῶν ταξειδίων του τὰ μυθικὰ συμβάντα
Τῶν φίλων του τὰς ἀκοὰς νὰ τέρπῃ ἐπιστρέφων
Κατὰ τὰ ἐπιδόρπια. Τὸ χρῶμα τῶν συννέφων,
Ὁ καθαρός μας οὐρανός, αἱ αὖραι καὶ τὰ ὄρη
Τὸν ἔβαλον εἰς ἔκστασιν· τὰ πάντα ἐθεώρει
Μαγευτικά, καὶ μὲ αὐτὴν τὴν λάβρον ἀπληστίαν
Ἥτις εἰς τὰ ταξείδια κεντᾷ τὴν φαντασίαν.
Ἀλλ' ὁ Πατρίκιος αὐτὸς δὲν ἔτρεφεν ἰδέας
Τοσοῦτον φιλελληνικάς· ἀκούων φρικαλέας
Καταγγελίας, ἄν ποτε συνέπιπτεν ὁ λόγος
Περὶ Ἑλλάδος, καὶ φρονῶν ὅτι τὰ πάντα ψόγος,
Ἔλεγεν· - «ὅτι ἔσφαλε κι' ὁ Κάνιγγ, πρὸς τιμήν του,
»Ἀκούσας τὴν καρδίαν του, κι' οὐχὶ τὴν κεφαλήν του,
»Ὅτε τὴν ἐλευθέρωσιν συνέλαβε τῆς χώρας
»Ἐξ ἧς τὰ ἔθνη ἔδρεψαν πολιτισμοῦ ὀπώρας.»
Εἶχεν ὁ Γοὺλφ ἀπόφασιν νὰ περιέλθῃ τόπους
Ἀγρίους· θεωρῶν, λοιπόν, κ' ἡμᾶς ἀγριανθρώπους
Μᾶς ἐπροτίμησεν· ἐντὸς τῶν δύο θυλακίων
Πάντοτε ζεῦγος ἔφερεν ὡραίων πιστολίων,
Σμίλην τινὰ μικράν, δι' ἧς εὐκόλως νὰ χαράσσῃ
Τὸ ὄνομά του εἰς ναούς, εἰς σπήλαια καὶ δάση,
Καὶ σφῦραν, ὅπως δι' αὐτῆς ἐκκόππῃ μετὰ πείρας
Τῶν ἀγαλμάτων τὸν λαιμόν, τὴν ρῖνα ἢ τὰς χεῖρας.
Τοιοῦτον ἔργον εὐγενές, τὸ αἴσθημα ἐμφαῖνον,
Καὶ τοῦ καλοῦ τὸν ἔρωτα, τὸ πράττουν ἐκ τῶν ξένων
Πρὸς τὰ καλλιτεχνήματα τὰ ἐμποιοῦντα σέβας
Οἱ τοῦ Ἐλγίνου ἔχοντες τὸ αἷμα εἰς τὰς φλέβας.
Ἂν καὶ διέμεινεν ὁ Γοὺλφ ὀλίγον εἰς τὴν πόλιν,
Ὅμως ἐξήτασε καλῶς καὶ μὲ τὴν τάξιν ὅλην
Τὰ πλοῖα, τὸ ἐμπόριον, τοὺς ναύλους, τὰς πιστώσεις,
Καὶ περὶ πάντων ἔλαβεν ὀγκώδεις σημειώσεις.
Εἶν' ἀληθές, ὅτι ἐκεῖ, διὰ καλήν μας μοῖραν,
Δὲν ἔβαλ' εἰς ἐνέργειαν τὴν κολοβώτραν σφῦραν,
Καὶ μάτην ἀνεζήτησεν ἐπὶ πετρῶν ἀγράφων
Τοῦ Φερεκύδου τοῦ σοφοῦ τὸν οἶκον, ἢ τὸν τάφον·
Ὅμως ἠγόρασ' εὐθηνὰ (δι' ἑκατὸν στερλίνας!)
Σπάθην κοσμοῦσαν τὴν ὀσφύν ποτε τῆς Βουβουλίνας!
Ἀλλ' ὅ,τι προσαπέκτησε πολύτιμον πρὸ πάντων,
Καὶ δὲν ἀντήλλασσεν οὐδὲ μὲ πλῆθος ἀδαμάντων,
Ἦτον ἓξ φθεῖρες, αἵτινες κατήγοντο, βεβαίως!
Ἀπὸ τῶν Φερεκυδιδῶν!… ὁ θησαυρὸς ὁ νέος
Ἔμελλε νὰ σταλῇ εὐθὺς εἰς τὴν Ἀκαδημίαν
Πρὸς ἐπιστήμης πλουτισμόν, καὶ τοῦ εὑρέτου μνείαν.
Ἐγνώριζε τὸν πλοίαρχον ὁ Γούλφ, καὶ ὡς τὸν εἶδε
Ἄπνουν, ἐτρόμαξε πολύ· αὐτοὶ οἱ εὐπατρίδαι
Λυποῦνται μὲν εἰς θάνατον ἁπλοῦ ἀτόμου, οὔτε
Τοὺς μέλει ὅμως ἂν θρηνῇ, ἢ ἂν ὑποδουλοῦται
Ἔθνος ὁλόκληρον! πολὺ δ' εἶν' ὅμοιοι μὲ μίαν
Λατρευομένην ὑπ' ἐμοῦ εὐσπλαχνικὴν Κυρίαν,
Ἥτις ἐλάμβανε χροιὰν τοῦ ξηραμμένου φύλλου,
Ἂν ἔβλεπε τὸν θάνατον ἀθώου τινὸς ψύλλου,
Κ' ἥτις μ' ἀφῆκεν ἡ σκληρὰ μὲ βάσανα καὶ πόνους
'Σ τοῦ ἔρωτος τὴν κάμινον νὰ ψήνωμαι τρεῖς χρόνους.
Ὁ Ἄγγλος ἐπλησίασε τὸν πρῶτον ἐκ τοῦ πλήθους,
Καὶ διὰ τοῦ φλεγματικοῦ καὶ ἀγερώχου ἤθους·
- «Τί τρέχει, κύριε, ἐδῶ;» ἠρώτησε. - «Τί τρέχει;
»Νά! τί νὰ τρέξῃ! εἶπ' αὐτός, ἡ νῆσός μας δὲν ἔχει
»Οὐδ' ὕπνον, οὐδ' ἀσφάλειαν, καθὸ διχονοοῦσα
Μετὰ τοῦ κούκκου δυστυχῶς τὸν φόνον εἰς τὰ Χροῦσα.»
- «Τὸν Κοὺκ ἐφόνευσαν; Godamn! καὶ ποῖος;» - «Ὁ Ζολότας!
»Ἂν καὶ τρεῖς ἄλλοι λέγουσιν ὅτ' ἔδωκαν τὰς πρώτας
»Πληγὰς ἐκεῖνοι.» - «Ἀλλὰ τίς, γοργῶς καὶ ἐσπευσμένως,
»Τίς ὁ Ζολότας κ' οἱ λοιποί;» ἠρώτησεν ὁ ξένος.
- «Εἶν' ἔμποροι φιλήσυχοι ἐκ τῶν ἐν καταστάσει».
Εἶπεν ὁ ἐρωτώμενος. - Καλῶς νὰ συμβιβάσῃ
Ὁ Ἄγγλος δὲν ἠδύνατο κακούργημα τοιοῦτον
Μετ' ἐναρέτων αὐτουργῶν πολὺν μετρώντων πλοῦτον·
Διὸ σιγήσας πρὸς στιγμήν, μὲ ἧττον σκληρὸν τόνον,
- «Θὰ ἦλθον εἰς διένεξιν καὶ ἔπραξαν τὸν φόνον»,
Προσέθηκεν. Ἀλλὰ φαιδρῶς ὁ Σύριος γελάσας·
- «Ἢ ζῷον εἶμαι, ἔκραξεν, ἢ εἶν' ἡ ἔννοιά σας
»Πρωτοφανής! πλὴν εἰς ἡμᾶς δὲν ἔμεινεν ὡς ἕξις
»Οἱ ἔμποροι νὰ ἔχωσι μὲ κούκκους διενέξεις·
»Μὲ πυροβόλα τοὺς κτυποῦν, καὶ τοὺς νεκρούς των ψήνουν,
»Καὶ τρώγοντές τους κόκκαλον κανένα δὲν ἀφίνουν.
»Πρὸς φόνον εἴθε ὅμοιον τὸ ὅπλον μου ν' ἀνάψω,
»Καὶ μ' αἷμα κούκκου εὐτραφοῦς τὰς χεῖράς μου νὰ βάψω!»
Ὁ Γοὺλφ ὡς ἤκουσε φρικτὴν τοιαύτην βλασφημίαν
Ὠργίσθη, ὢν δὲ δόκιμος εἰς τὴν πυγμομαχίαν,
Ἐν ᾧ ὁ Σύριος λαλῶν ἐφαίνετο ἀκόμα,
Μίαν τὸν 'φιλοδώρησε καλὴν γρονθιὰν 'ς τὸ στόμα,
Συντρίψας τοὺς ὀδόντας του, τὰ οὖλα καὶ τὰ χείλη,
Ποῦ τοῦ ἐφάνη τοῦ πτωχοῦ ὁ οὐρανὸς σφονδύλι,
Καὶ ἓν περιφρονητικὸν ἐξακοντίσας βλέμμα,
Σφυρίζων ἠκολούθησε τὸν δρόμον του ἠρέμα.
Μεθ' ὥραν μίαν ἔγραφεν ἐκ τοῦ ἀτμοκινήτου
Διὰ Λονδῖνον· καὶ ἰδοὺ καὶ ἡ ἐπιστολή του.
- «Φίλε μου Μπόκ!
»Ἀναχωρῶ ἐκ Σύρου δι' Ἀθήνας
»Ἀφ' οὗ ὡς διὰ θαύματος ἐσώθην· μόλις μείνας
»Ὥρας τινάς, καθ' ἃς φρικτὴ σκηνὴ θηριωδίας!
»Πικρὸν συμβάν, μ' ἐνέπλησεν ὀργῆς καὶ ἀθυμίας!
»Μάθε ὅτι οἱ ἄγριοι τῆς νήσου εἶναι πάντες
»Ἀνθρωποφάγοι! τοὺς Ἰνδοὺς μεγάλως ὑπερβάντες·
»Καὶ ὅτι μετ' ὀρέξεως ἀπλήστου τε καὶ νέας
»Εὑρίσκουν νοστιμώτερον τὸ ἀγγλικὸν τὸ κρέας!
»Ἐπόπτης πάντων, μὲ αὐτοὺς τοὺς ὀφθαλμούς μου εἶδον!
»Τὸν πλοίαρχον τῆς Ἥρας Κοὺκ νεκρὸν ἐπὶ σανίδων,
»Νὰ φέρηται μετὰ κραυγῶν χαρᾶς εἰς κρεουργεῖον
»Ὅπως εἰς ἴσα μερισθῇ πρὸς κόρον τῶν ἀγρίων!
»Ἰδοὺ διὰ τὸ φύλλον σου ἡ λαμπροτέρα ὕλη!
»Ναί! τῆς Ἑλλάδος δι' αὐτοῦ ἂς μάθωσιν οἱ φίλοι.
»Ὅτι λαὸν ἀνέστησαν ἀγρίων Καννιβάλων
»Νὰ τοὺς βροχθίσῃ πρόθυμον ἕνα μετὰ τὸν ἄλλον!
»Θέλω καὶ ἀπὸ Ἀθηνῶν σοὶ γράψει καταλλήλως
»Περὶ αὐτῶν. - Ὑγίαινε!
Γούλφ, ὁ καλός σου φίλος».
Τώρα, ὧ Μοῦσά μου, εἰπὲ τὰ ὅσα καθ' ἡμέραν
Μαρτυρικῶς ἠκούομεν τῆς Μεσογείου πέραν,
Ὅπου ὁ δύων ἥλιος ἐν μέσῳ δόξης πάσης
Φιλεῖ χρυσώνων μαγικῶς τὸ κῦμα τῆς θαλάσσης·
Εἰπὲ τῶν τόσων συγγραφῶν τὰ ἆθλα τῆς αἰσχύνης!
Εἰπέ τα σύ, καθὸ καλὴ θυγάτηρ Μνημοσύνης,
Ἀφ' οὗ ἐγὼ μὲ τὸν μικρόν, νωθρὸν ἐγκέφαλόν μου
Ἔχω πολὺ εὐκοίλιον τὸ ἐνθυμητικόν μου,
Κι' ἀφ' οὗ, κατὰ παράδοξον συνήθειάν μου μίαν,
Τὰ φύλλα των κατέσχιζα σχεδὸν πᾶσαν πρωίαν.
Μὲ θαυμασμὸν ἀνέγνωμεν εἰς «τῶν Ἐθνῶν τὸν Φάρον»,
Ἐφημερίδα Ἀγγλικήν. - «Τὰ ἔθνη τῶν βαρβάρων
»Οἱ Ἕλληνες οἱ παλαιοὶ ἐκόλαζον μὲ μίαν
»Δοξολογοῦσαν τοῦ παντὸς τὴν φύσιν παροιμίαν·
»Ἡ παροιμία σήμερον εἰς βάρος των ἐστράφη,
»Ὡς τραβηχθὲν συνάλλαγμα ὅπερ δὲν ὑπεγράφη,
»Καὶ κάθε δίπουν ἄπτερον ἐκ τῶν ἐνταῦθα ζώντων
»Δοξολογεῖ γονυπετὲς τὸν Ποιητὴν τῶν ὄντων,
»Διότι ἔλαχεν ἁπλοῦς πολίτης τῆς Ἀγγλίας,
»Καὶ οὐχὶ Ἕλλην, δηλαδή υἱὸς τῆς ἀπωλείας!
»Κτῆνος οἰκτρόν! ἀνάξιος πατρίδος ἐλευθέρας!
»Μοναδικὸν σκληρότητος κι' ἀχαριστίας τέρας!
»Ὤ! ἡ Εὐρώπη θὰ εἰπῇ, ἡ ἕως χθὲς σιγῶσα,
»Ὅτ' εἶναι χαριεντισμὸς ἡ αὐστηρά μας γλῶσσα,
»Ἂν μάθῃ τὰ συμβαίνοντα 'ς τὴν γῆν τοῦ Περικλέους,
»Καὶ ποῖον αἶσχος ἔθαψε τοὺς Ἕλληνας τοὺς νέους.
»Ὁ Ἄγγλος πλοίαρχος Τζὸν-Κούκ, διοικητὴς ὁλκάδος,
»Πρὸ ἡμερῶν κατέπλευσεν εἰς Σῦρον τῆς Ἑλλάδος·
»Ἐν ᾧ δὲ περιήρχετο χάριν περιεργείας
»Τὴν νῆσον, θῦμα ἔπεσεν σκληρᾶς ἀπανθρωπίας
»Λαβὼν δέκα ὀκτὼ πληγὰς 'ς τὸ στῆθος κ' εἰς τὰ νῶτα
»Διὰ χειρὸς τοῦ τρομεροῦ ἀρχιληστοῦ Ζολότα!
»Ἀλλ' ἡ κακὴ κυβέρνησις αὐτοῦ τοῦ Βασιλείου
»Ἀντὶ νὰ ἐκδικήσῃ κἂν τὸν φόνον τοῦ ἀθλίου
»Πλοιάρχου μας, δι' ἀλλαγῆς ὑπουργικῆς, καθεύδει
»Εἰς δάφνας δόξης, λέγουσα ὅτ' εἶναι πάντα ψεύδη,
»Κ' ἵνα γενῇ καταφανὲς τὸ ληστρικόν της πνεῦμα,
»Προχθὲς εἰς τὸν ἀρχιληστὴν ἐδόθη μέγα γεῦμα,
»Ὅπου παρῆσαν αἱ ἀρχαί, κ' ἐγένοντο προπόσεις
»Τὰς τολμηρὰς αὐξάνουσαι τοῦ ἔθνους ἀξιώσεις,
»Καὶ ὅπου ἀπομίμημα τοῦ Κοὺκ ψυχορραγοῦντος
»Ἐτέθη εἰς τὴν τράπεζαν ὑπὸ μορφὴν πλακοῦντος!
»Ἰδοὺ ἡ γῆ, εἰς ἣν φαιδροί, μετὰ χρυσῶν ὀνείρων
»Ἐνδόξως ἀπεβίωσαν ὁ Ἄστυγξ καὶ ὁ Βύρων!»
Ἀνέγνωμεν κ' εἰς «τὴν Κομψὴν Ἀπεραντολογίαν»,
Ἐφημερίδα Γαλλικήν, καὶ πίστεως ἀξίαν·
- «Τὸ ἔθνος τὸ Ἑλληνικὸν κατέστη τελευταῖον
»Εἰς τὴν Εὐρώπην σκάνδαλον· πᾶν φρόνημα γενναῖον,
»Πᾶν αἴσθημα ἀνθρώπινον ἀπώλεσεν, ἀφ' ὅτου
»Εἰς Θεσσαλίαν ἔδειξεν ἀνδρείαν στρατιώτου,
»Καὶ τῶν πατέρων του τὴν γῆν ἐκεῖ ἐφιλονείκει,
»Διότι τὴν ἐνέμοντο αἱ ἄρκτοι καὶ οἱ λύκοι.
»Τὸ ἔθνος τοῦτο, ἄτιμον, ἀχρεῖον καὶ πανοῦργον,
»Εἶναι τὸ ἔθνος τῶν ληστῶν! τὸ ἔθνος τῶν κακούργων!
»Καὶ ὡς πληροφορούμεθα ἀπὸ ἀξιοπίστους
»Πηγάς, εἰς πράξεις σήμερον προέβη καταπτύστους.
»Ἰδοὺ τί μᾶς πληροφοροῦν δι' ἀλληλογραφίας
»Ἀπὸ Λονδίνου: Τρομερὰ σκηνὴ θηριωδίας
»Συνέβη πρό τινος καιροῦ ἐπὶ τῆς νήσου Σύρου!
»Ἐν ᾧ ὁ Ἄγγλος πλοίαρχος Τζὸν-Κοὺκ (ἀνὴρ ἀπείρου
»Κ' ἐξόχου ὑπολήψεως!) ἀπέβη διὰ μίαν
»Ὑπόθεσιν τοῦ πλοίου του ἐπὶ τὴν παραλίαν,
»Ὁμὰς ἀγρίων πειρατῶν! ὁμὰς ἀνθρωποφάγων
»Κατέσφαξεν ἀνηλεῶς τὸν δυστυχῆ ὡς τράγον!
»Ὤ! ἕως πότε οἱ φονεῖς αὐτοί; Ὤ! ἕως πότε
»Τοῦ Σκίρωνος θὰ κακουργοῦν οἱ νέοι πατριῶται».
Τῆς «Ἀληθείας ἡ Πηγή», ἐφημερὶς σπουδαία,
Εἰς τὰ διάφορα αὐτῆς δημοσιεύει νέα·
- «ᾌδεται ὅτι καὶ οἱ τρεῖς τοῦ Ἕλληνος προστάται
»(Ὧν εἷς τὸν ἄλλον ἀπατᾷ, κι' οὐδεὶς δὲν ἀπατᾶται)
»Σπουδαία καὶ δραστήρια λαμβάνουν μέτρα τώρα
»Περὶ Ἑλλάδος· ἡ μικρὰ κι' ἀθλία αὕτη χώρα
»Ἐν τῇ προόδῳ ἵσταται, καὶ ἔξυπνον ὑπνώττει,
»Εἶν' ἡ ἐσχάτη τῶν χωρῶν, θαρρεῖ δ' ὅτ' εἶναι πρώτη.
»Δέον, λοιπόν, ὡς κλασσικὴ τῶν ληστειῶν ἑστία,
»Νὰ γίνῃ πάλιν Τουρκικὴ ὡς πρῶτον ἐπαρχία·
»Ὁ φόνος τοῦ πλοιάρχου Κοὺκ διαπραχθεὶς εἰς Σῦρον
»Δεικνύει ὅτι ἡ Ἑλλὰς τοῦ ᾍδου εἶναι χείρων,
»Διότι παρὰ αἰσθητῶν δαιμόνων κατοικεῖται.
»Διότι Μακιαβελικῶς κι' ἀθλίως διοικεῖται,
»Διότι Ἔθνος κι' ἄρχοντες πρὸς τὴν ἀπώλειάν των
»Βαδίζουσι καλπάζοντες, διότι τέλος πάντων,
»Καθὼς ἐκ Σύρου βεβαιοῦν, ὁ ἴδιος Νομάρχης!
»Ἐφόνευσε τὸν πλοίαρχον, κ' ἐγένετο ληστάρχης!»
Ὁ δ' «Ἀξιόπιστος Λυγκεύς», μετὰ πομπῆς καὶ θάμβους
'Σ τῆς ἀξιοπιστίας του προσθέτει τοὺς θριάμβους·
- «Δυνάμεθα μὲ θετικόν!! νὰ ἐκφρασθῶμεν τρόπον
»Ὅτι ὁ πλοίαρχος Τζὸν-Κούκ, ὁ μέγας τῶν ἀνθρώπων!
»Δὲν ἐφονεύθη, ὡς κακῶς φρονοῦσιν, εἰς τὴν Σῦρον,
»Ἀλλ' εἰς Ἀθήνας! ἔμπροσθεν πολυπληθῶν μαρτύρων,
»Ὅπου τὸ μέγα πλοῖόν του μὲ ὄγκον μεγαλείου
»Προσωρμισμένον ἵσταται πλησίον τοῦ Θησείου!…
»Παρῆσαν δὲ εἰς τὴν σκηνὴν τὴν τραγικὴν ἐκείνην,
»Τὴν φέρουσαν 'ς τοὺς Ἕλληνας μεγίστην καταισχύνην,
»Τὸ Ὑπουργεῖον ἐν στολῇ! ὁ Βασιλεύς! κι' ὁ Κλῆρος!
»Στεφανωμένος ἔφθασεν ὁ Κούκ, ὡς ἄλλος ἥρως,
»Καὶ τότε ὁ ἀρχιληστὴς Ζολότας ἐπιπίπτει,
»Κι' ὡς ταῦρον Ἀνδαλούσειον νεκρὸν εὐθὺς τὸν ρίπτει.
»Ὤ! ἔπρεπε νὰ εἶναί τις παρών, ὅπως νοήσῃ
»Τοῦ ἔθνους τὸ αἱμοχαρὲς διὰ νὰ τὸ μισήσῃ·
»Μόλις τὸ αἷμα ἔρρευσε, καὶ ἤστραψε τὸ ὄμμα
Τῶν Ὑπουργῶν, καθὼς ἀστὴρ 'ς τοῦ οὐρανού τὸ δῶμα·
Ἐχειροκρότει ὁ λαὸς μαινόμενος κι' ὁ Κλῆρος
Μεγαλοφώνως ἔψαλλε πρὸς δόξαν τοῦ Σωτῆρος!
»Λέγουσι (κ' εἶναι βέβαιον!) ὅτι ποθοῦσα μᾶλλον
»Ἡ ἄκριτος Κυβέρνησις αὐτῶν τῶν Καννιβάλων
»Τοῦ Σοφοκλέους νὰ ἰδῇ ἐκ νέου τραγῳδίας
»Τοιαύτην ἐπενόησε σκηνὴν θηριωδίας».
Εἰς τὴν «Ἐκκλησιαστικὴν δὲ Ἕνωσιν», ἐν Ρώμῃ
Ἐκτυπουμένην, ἀσκεπεῖς ἀνέγνωμεν ἀκόμη·
(Τὸ ἄρθρον τοῦτο δυστυχῶς ἐγγράφη ὑπ' ἀχρείου
Ἀρνησιθρήσκου Ἕλληνος τανῦν Καρδιναλίου).
- «Τὸ λέγομεν μὲ λύπην μας! πλὴν μὲ χρυσῆν ἐλπίδα
»Οἱ Ἕλληνες Σχισματικοὶ θὰ εὕρωσιν ἀσπίδα
»Πολιτικῆς ὑπάρξεως, ἂν τὴν σαθρὰν ἀφήσουν
»Θρησκείαν τῶν πατέρων των, καὶ ἂν ἂναγνωρίσουν
»Τὸν ἐπὶ γῆς ἐπίτροπον τοῦ Ἰησοῦ ἐν Ρώμῃ·
»Μόνη ἡ τοῦ Ἁγίου μας Πατρὸς ἁπλῆ συγγνώμη
»Νὰ τοὺς λυτρώσῃ δύναται ἐκ τῶν πολλῶν δαιμόνων,
»Οἵτινες 'ς τὴν κοιλίαν των ἐφώλευσαν πρὸ χρόνων,
»Καὶ οἵτινες, πρὸς θρίαμβον τοῦ Σατανᾶ, μὲ κρότον
»Θὰ στείλουν εἰς τὴν κόλασιν τὸ ἔθνος τὸ τυφλῶττον.
»Πρὸς στήριξιν τῶν λόγων μας κοινοποιοῦμεν μίαν
»Διαπραχθεῖσαν παρ' αὐτῶν ἐσχάτως κακουργίαν·
»Ἐν ᾧ ὁ Ἄγγλος πλοίαρχος Τζὸν-Κοὺκ ἐξ Ἰρλανδίας,
»Ὡς φίλον τέκνον τῆς καλῆς μητρός μας Ἐκκλησίας,
»Εἰς Σῦρον, πρὸς ἐπίσκεψιν ἐξήρχετο μὲ ζῆλον
»Τῶν ἱερῶν ἐκεῖ ναῶν, Σχισματικῶν ὀργίλων
»Πληθὺς τὸν κατεσπάραξεν ἐν πλήρει μεσημβρίᾳ,
»Καὶ ἐν πληθούσῃ ἀγορᾷ· ἡ λύσσα καὶ μανία
»Αὐτῶν εἶν' ἀπερίγραπτος! ὁ δυστυχὴς ἐκπνέων
»Οὔτε σταυρὸν δὲν ἔκαμεν, οὐδ' ἤκουσ' ἱερέων
»Συγχωρητήριον εὐχήν, ὡς πᾶς πιστὸς ὀφείλει,
»Τὰς δὲ σπαιρούσας σάρκας του τὰς ἔφαγον οἱ σκύλοι!
»Γενναῖος καὶ φιλάνθρωπος ὁ μακαρίτης ἦτον!
»Καὶ τῶν κερδῶν του ἔδιδε κατ' ἔτος τὸ ἓν τρίτον
»Εἰς ἱερεῖς, καὶ εἰς Μονάς· διό, ὡς πᾶς τις κρίνει,
»Οὐδ' εἰς τὸ Πουργατόριον πολὺ δὲν θέλει μείνει.
»Τοιαῦτα ἔργα στυγερὰ κοσμοῦν τὰς κοινωνίας
»Ὅσαι μὲ οἶνον ἄκρατον μεθοῦν Ἐλευθερίας!
»Ὅσαι δὲν ἐπιβλέπονται ὑπὸ Καρδιναλίων
»Ζώντων μετὰ λιτότητος τῶν ἀσκητῶν κι' ἁγίων!
»Ἐντὸς αἱρέσεων, κ' ἐντὸς Σατανικῆς πλεκτάνης!
»Ὅσαι ἐμβάλλουν σκάνδαλα 'ς τοῦ κόσμου τὴν εἰρήνην,
»Κι' ὅσαι δὲν ἔχουν τοῦ Ἀμποὺτ τὴν Χριστιανωσύνην!
»Θὰ ἦτον δὲ ψυχωφελές, καὶ φρόνιμον συνάμα,
»Ἂν ἔπαυεν εἰς τὸ ἑξῆς τοιοῦτον αἰσχρὸν δρᾶμα,
»Καὶ ἂν αἱ Ἰνδουλτζέντζαι μας καὶ τάγμα Καπουκίνων
»Εἶχον ὀλίγην πέρασιν εἰς τὸν λαὸν ἐκεῖνον».
Τοιαῦτα ἀνεγίνωσκεν ὁ Κοὺκ εἰς νῆσον Μῆλον
Τὰ κοῖλα τῆς ὁλκάδος του πληρῶν μὲ λίθους μύλων·
- «Godamn! ἐφώνησ' (ἀπνευστὶ τὸ πλῆρές του ροφήσας
»Ποτήριον) ἐδῶ περνῶ νεκρὸς ἀνδραγαθήσας!…
»Ἀλλ' ἂν ἀπέθαν' ἀληθῶς;… πλὴν… πίνω!… κι' ὅταν πίνω…
»Ἄρα καὶ ζῶ!»- Εἶπεν αὐτά, κ' ἐγέλασε μ' ἐκεῖνο
Τὸ βακχικόν του γέλοιον, καὶ διὰ τῆς φιάλης
Ἐπείσθη ὅτι ζῇ!… πεσὼν νεκρὸς ὑπὸ κραιπάλης!
Κ' ἐκεῖνος μὲν ἐγέλασε μὲ ἀνοιγμένον στόμα,
Ὅμως ἐκλαύσαμεν ἡμεῖς… καὶ κλαίομεν ἀκόμα…
|
