Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ
Ὅταν τὸ φάσμα τῆς νυκτὸς τὸν πέπλον του συστέλλῃ,
καὶ διφρηλάτης ἀγλαὸς ὁ Φοῖβος ἀνατέλλῃ,
ἐκ τῶν δασῶν τοῦ Παρνασοῦ μυστηριώδης τόνος
ἀκούεται, ὡς φθογγασμὸς πενθούσης ἀηδόνος,
καὶ ἀλαμπῆ καὶ σκυθρωπὰ ὑψοῦνται τὰ πλευρά του,
ὡς νὰ ἡπλώθη ἐπ' αὐτῶν ὁ πέπλος τοῦ θανάτου.
Ἀλλ' ὁ θρηνώδης τόνος
δὲν εἶναι μόνον φθογγασμὸς πενθούσης ἀηδόνος,
ἀλλ' εἶναι μέλος νεκρικὸν ἀπαραμύθου Μούσης
τὴν ἐνταφίαν σιωπὴν τοῦ τέκνου της θρηνούσης.
Τὸν πέπλον τότε τῆς Αὐγῆς λεπτὴν ἐσθῆτα φέρει,
πλοκάμους εἰς τὰ νῶτά της τοῦ Φοίβου τὰς ἀκτῖνας
καὶ φέρεται πρὸς ἄγνωστα καὶ τεθλιμμένα μέρη
μὲ τοῦ φωτὸς τὰς δίνας.
Καὶ μὲ τὸ δάκρυ τῆς Αὐγῆς τὴν πέτραν τάφου λούει,
ὅστις περίλυπος τὸν θροῦν τοῦ ῥύακος ἀκούει.
Ἐκεῖ καθεύδει ὁ ζητῶν τὴν σκέπην ν' ἀποῤῥίψῃ
τῶν οὐρανῶν, κ' εἰς τοὺς τυφλοὺς θνητοὺς ν' ἀποκαλύψῃ
τ' ἀπόκρυφα τοῦ χάους,
τὰς χώρας τὰς ἰδανικὰς τοῦ ἀθανάτου φάους.
Πλὴν μήπως ὀφθαλμὸς θνητοῦ ἀντανακλᾷ δακρύων
τὸν χοῦν τὸν ἀνεμόκτυπον τοῦ μνήματος τὸν κρύον;
ἢ μήπως θρῆνον ἤκουσεν ἡ νεκροδόχος κοίτη
τὴν ἱερὰν ποτὲ σιγὴν τοῦ ᾍδου νὰ ἐκπλήττῃ;
τῆς Φοίβης τὸ νυκτιπλανὲς τὸν ἀτενίζει ὄμμα,
ὅταν ὠχρὸν περισκοπῇ τῶν οὐρανῶν τὸ δῶμα.
Καὶ μυστικὸς ἀκούεται τῆς λύρας του ὁ θρῆνος,
ὡς νὰ τὸν στέλλῃ κάτωθεν τοῦ μνήματος ἐκεῖνος,
ὅστις εἰς γῆν ἀδικηθεὶς, τὸ ἔρημόν του βῆμα,
πρὸς τὸ ξενίζον ἔτρεψε χαρὰς καὶ θλίψεις μνῆμα.
Τῶν ἐμπαθῶν κοινωνιῶν, τῆς ζηλοτύπου Μοίρας
οἱ σαρκασμοὶ ἀπέπνιγον τῆς κλαυθμηρᾶς του λύρας
τὸν φιλαλήθη τόνον,
ὡς οἱ ἀπαίσιοι κρωγμοὶ αἱματηρῶν ὀρνέων
φθονοῦντες ἀποπνίγουσι τὸ μέλισμα τ' ὡραῖον
τῶν λάλων ἀηδόνων.
Καὶ τοὺς ἀνθρώπους ἔφυγε, τοὺς ἀδαεῖς ἀνθρώπους,
κ' εἰς τὰ βουνὰ ἐζήτησεν ἀκατοικήτους τόπους,
τὸν βροντερὸν του ῥέοντος χειμάῤῥου θροῦν ν' ἀκούῃ,
καὶ τὴν ῥοὴν τοῦ ῥύακος, ὁποῦ τὴν χλόην λούει.
Καὶ τῶν ὀρέων ἤρχετο νὰ συγκινῇ τοὺς βράχους
τοὺς ἀναισθήτους, τοὺς θρασεῖς τοῦ Χρόνου μονομάχους,
ἀφοῦ ἐντὸς κοινωνιῶν ἡ κλαυθμηρὰ χορδή του
δὲν ἐθορύβησεν ἠχὼ καρδίας εὐαισθήτου·
καὶ ἵστατο κατάθαμβος, ᾠδὰς μυστηριώδεις
ὡς νὰ τοῦ ἐψιθύριζον αἱ δρῦς αἱ γιγαντώδεις.
Καὶ παρὰ φίλον ῥύακα, ὅστις ἠρέμα ῥέει,
ἡ ἀηδὼν τὸν ἤκουε τὴν λύραν του νὰ κρούῃ.
μὲ τὸν βορέαν νὰ θρηνῇ, μὲ τὴν αὐγὴν νὰ κλαίῃ,
καὶ τὴν κρυφίαν τῆς ἠχοῦς ἀπάντησιν ν' ἀκούῃ.
Ἑσπέραν μίαν ἔλεγεν: «ὦ προσφιλής μου Φύσις!
»ὁπόταν αἴφνης ἔρχεται ἡ ἑσπερία δύσις
»τοῦ φίλου σου ἡλίου,
»κοσμεῖ μὲ νέφη χρύσινα τὸ τέρμα τοῦ σταδίου.
»Ὁ κύκνος θνήσκων ἐμπαθεῖς ἀφίνει μελῳδίας·
»Κ' ἐγὼ πτηνὸν ὑψούμενον πρὸς χώρας ἀνωδύνους
»σ' ἀφίνω τῆς κιθάρας μου τοὺς τελευταίους θρήνους» -
κ' ἡ ἀηδὼν περίλυπος εἰς φύλλωμα ἰτέας
ἐσίγα, καὶ τριγύρω της ἐθρήνει ὁ βορέας.
»Ὦ φύσις! (πάλιν ἔλεγε), τὰ θέλγητρά σου πλέον
»δὲν θ' ἀτενίζῃ τ' ὄμμα μου ζηλότυπον καὶ κλαῖον.
»Σὲ εἶδον, σὲ ἠγάπησα καὶ εἶδον νὰ μαράνῃ
»τὸ ἔαρ μου ἡ δολερὰ τῆς καλλονῆς σου πλάνη,
»καὶ, κῦμα φθάσαν ἄγνωστον ἀγνώστους παραλίας,
»βαρὺν ἀφίνω γογγυσμὸν μεγάλης τρικυμίας.»
Καὶ πλέον δὲν ἠκούετο ἡ κλαυθμηρά του λύρα·
ἡ φθονερὰ τὴν ἔθραυσεν, ἡ ὀλεθρία Μοῖρα.
Κ' ἡ ἀηδὼν περίλυπος εἰς φύλλωμα ἰτέας
ἐξέπνευσε, καὶ γύρω της ἐθρήνει ὁ βορέας.
Ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος τὴν προσεχῆ πρωΐαν,
ἀλλ' οἴμοι! δὲν ἀπήντησεν, ἢ πέτραν τάφου κρύαν
παρὰ τοῦ φίλου ῥύακος τὴν ὄχθην ἐῤῥιμένην
καὶ μόνον ἀπὸ τοῦ βοῤῥᾶ τοὺς θρήνους πληττομένην,
ἐφ' ἧς οὐδὲν δακρύῤῥυτον μνημεῖον ἀνιδρύθη,
παρὰ φρουρός τις ἄγρυπνος, αὐτόκλητος, ἡ λήθη.
Καὶ ἔκτοτε ὁ οὐρανὸς δὲν διηγεῖται πλέον
εἰς τὸν θανόντα ποιητὴν μυστήριόν τι νέον·
οὐδὲ ἡ νὺξ τὸν κρύφιον τῶν ἄλλων κόσμων κρότον,
οὐδὲ τοῦ λέγει ἔρωτας τὸ ἄστρον τῶν ἐρώτων.
Εἰς μάτην πλέον ἡ Ἠὼς εἰς ἅρμα ὀχουμένη
τὸν καλλιγράφον κάλαμον τοῦ ποιητοῦ προσμένει·
ἡ φύσις μάτην εἰς αὐτὸν τὰ κάλλη της προβάλλει·
ἐκεῖνος δὲν αἰσθάνεται τῆς φύσεως τὰ κάλλη·
εἰς μάτην τοῦ μνημείου του τὸν χοῦν ἡ αὖρα κρούει.
Καὶ καθ' ἡμέραν ἔκτοτε ἡ Μοῦσα καταβαίνει,
καὶ πάντοτε τὸν τάφον του μὲ δάκρυ πένθους ῥαίνει·
κ' ἐγὼ πτηνὸν περίλυπον, πτηνὸν ἐρημολάλον
τὸν τάφον ἐπισκέπτομαι, θρηνῶδες ᾆσμα ψάλλον.
Σύρος
| 
