ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

Ἕνα κορίτσι
κρινοπλασμένο,
δὲν μὲ χωνεύει
τὸ ὀρφανό,

δὲν μὲ χωνεύει
ἄχ! τὸ καϋμένο,
γιατ' εἶμαι, λέγει,
μελαχροινό.

Ἕνα μαχαῖρι
'πάρε, νὰ σφάζῃ,
σχίσε τὸ στῆθος
καὶ σἂν ἰδῇς

πῶς ἡ καρδιά μου
μέσα μου βράζει,
τότε βεβαίως
τότε θὰ 'πῇς:

«Πρόσωπο ποὔχει
μέσα στὰ στήθη
τέτοιο καμίνι,
θὰ δυνηθῇ,

ὡσὰν ἐμένα
ἄσπρο νὰ μείνῃ,
δὲν θὰ μαυρίσῃ,
δὲν θὰ ψηθῇ;

Σἂν δὲν σ' ἀρέσει
'μαῦρος νὰ μείνω,
σβύσε τὴν φλόγα,
καὶ παρευθύς,

ἐνῷ πασχίζεις
ἄσπρος νὰ γίνω,
καὶ σὺ κοντά μου
θὰ ζεσταθῇς,
κι' ὅλους τους ἄσπρους
θὰ συχαθῇς!