Στοῦ πόνου σου τ' ανήλια σκοτάδια
ἐκύτταξα μὲ μυστικὴ τρομάρα·
κόσμων ὡραίων εἶδα ἐκεῖ ρημάδια
καὶ χάος κ' ἐρημιὰ καὶ μαύρη ἀντάρα.

Εἶδα νὰ σέρνεται, νὰ παραδέρνῃ
μέσ' στὰ συντρίμμια ἐκεῖνα τὴν ψυχή σου
καὶ μιὰ χαρὰ φευγάτη παραδείσου
περίλυπη στὴ μνήμη της νὰ φέρνῃ.

Ὅμως ἡ θεία Τέχνη παραστέκει
καὶ γράφει μὲ τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς σου,
καὶ μαργαριταρένια σιγοπλέκει
στεφάνια ἀπὸ τὰ δάκρυα τὰ θερμά σου.

Ἠχολογάει σὰν μουσικὴ τὸ κλάμμα
μέσα στοὺς στίχους σου, καὶ τὰ κομμάτια
τῶν κόσμων ξανασμίγουν, ὤ, τί θάμμα!
καὶ γίνονται περίτεχνα παλάτια.

Μεταμορφώνεται τοῦ πόνου ἡ χώρα,
ἡ ἀτέλειωτη, σ' ἀνθόσπαρτο λιβάδι,
καὶ χαραυγὴ μερώνει νικηφόρα
τ' ἄγριο, τ' ἀπαρηγόρητο σκοτάδι.

Καὶ βλέπω τὴν ψυχή σου σὰν ἀκτῖνα
νὰ τρέχῃ αἰώνια ἀπ' ἄνθος σὲ λουλοῦδι
κατόπι ἀπ' τὸ χρυσό της τ' ἀγγελοῦδι,
ποῦ φτερουγίζει μέσα στἄνθη ἐκεῖνα.