10

Μιὰ νεράϊδα μ' ἐγέννησεν
Ἀπὸ θνητὸ πατέρα,
Ὢ μοῖρα καὶ ὢ παράδαρμα
Στὸν κόσμον ἐδῶ πέρα!

Οἱ ξωτικὲς οἱ ἀνάερες
Στὴν ὄψη τῆς σαρκός μου
Μὲ κοιτάξουν παράξενα
Καὶ φεύγουν ἀπ' ἐμπρός μου.

Στοιχειὸ μὲ λένε οἱ ἄνθρωποι,
Καὶ μακραίνουν μὲ τρόμο·
Καὶ ξένος πάντα βρίσκομαι
Στῆς ἐρημιᾶς τὸ δρόμο.

11

Ἡ γριὰ Ζωὴ ἀκουμπῶντας με
Χαϊδευτικὰ στὰ στήθη,
Μοῦ λέει τὸ παραμύθι της,
Τὸ αἰώνιο παραμύθοι:

− Βασιλοπούλα ἀγάπησε
Τὸ ξανθὸ παλληκάρι
Καὶ ζοῦσε μὲ μονάκριβο
Καημὸ γιὰ νὰ τὸ πάρῃ.

Ἀλλὰ μιὰ μέρα ὁ Δράκοντας
Τῆς φύλαγε καρτέρι,
Καὶ τὴν ἅρπαξε κ' ἔφυγε.
Ποῦ πάει; Κανεὶς δὲν ξέρει! −

12

Στέκει τὸ Βασιλόπουλο
Μὲ τὸ σπαθὶ στὴ βίγλα,
Γιὰ νὰ πιάσῃ τὴν ἄγνωστη,
Τὴν καταλύτρα Στρίγλα.

Στῶν ἄστρων τὸ τρεμόφεγγο
Τὴν ξανοίγει· εἶν' ἐκείνη!
Σπλάχνα κρατάει παιδιάτικα,
Καὶ τὸ αἷμα τους πίνει.

Ὠιμέ! κ' ἡ Στρίγλα ἡ φόνισσα
Εἴταν ἡ σαστικιά του,
Ἡ ἁγνή, ἡ καλή, ἡ πεντάμορφη…
Καὶ σωριάζεται κάτου.