Εἰς μουσικὴν χθὲς ἤμην ἑσπερίδα·
Τὸ κλειδοκύμβαλον πῶς συνεκίνει!
Πότε ἐγέλα, ἄλλοτε ἐθρήνει,
Τώρα μολπὰς ἐξέχεε ῥεμβώδεις,
Καὶ τώρα τόνους μέθης θορυβώδεις.
Ἔπειτα, ὅταν πάντες ἀνεχώρουν,
Λάθρα ἐλθοῦσαν βλέπω κορασίδα,
Τοῦ ἀγαθοῦ θεοῦ εὔχαρι πλάσμα·
Βεβαία, ὅτι δὲν τὴν ἐθεώρουν,
Δειλὴ πρὸ τοῦ κυμβάλου της καθίζει
Καὶ παίζει ἀφελές, μικρόν τι ᾆσμα,
Τὸ μόνον, ὅπερ ἴσως θὰ γνωρίζῃ·
Αἴφνης μὲ εἶδε, τρέμουσα ἐστράφη
Καὶ πορφυρᾶ ὑπὸ αἰδοῦς ἐβάφη.

Οὕτω κ' ἐγὼ ἐνίοτε λαθραίως
Ἐπὶ τῆς λύρας τῶν Μουσῶν, ἥν τόσοι
Μεγάλοι ψάλται κρούουσιν ἐνθέως,
Μικρόν τι ᾆσμα ψάλλω τολμητίας
Τρέμων ὑπ' ἄλλων μήπως ἀκουσθῶσι
Οἱ τόνοι μου, οἱ στεῖροι μελῳδίας.

1879