Κάθουνται τριγύρω στὸ τραπέζι τοῦ γάμου
μὲ τὴ χαρὰ ζωγραφισμένη στὴ μορφή τους
δὲν τοὺς στολίζει τίποτε ἀπ' τὰ ὄνειρά μου
σ' ἄλλους ὁρίζοντες δὲν ἔζησε ἡ ψυχή τους,
εἶνε κι' οἱ δυό τους μὲς τὰ πάθη βυθισμένοι
καὶ μ' ἕνα χαμογέλοιο πάντα ἐμὲ κυτάζουν
τοὺς βλέπω καὶ μοῦ φαίνονται σὰν κολασμένοι
κι' ἀπ' τὰ σωτικά μου τὴν γαλήνη ἁρπάζουν.