Ο Ρίλκε αναθεωρεί την ομηρική αφήγηση με εκπληκτικό τρόπο, ωστόσο παραμένει πιστός στη βασική δομή της κλασικής εκδοχής. Το τραγούδι των Σειρήνων παραμένει επικίνδυνο, αλλά τώρα αντιλαμβανόμαστε το τραγούδι μόνο έμμεσα: οι ναύτες γνωρίζουν ότι μερικές φορές ακούγονται τραγούδια από αυτά τα νησιά, και η προσμονή ενός τραγουδιού επηρεάζει τη σιωπή που ακούνε, η οποία μεταμορφώνεται στην «άλλη πλευρά» του ακαταμάχητου τραγουδιού. Σημαντικό, επίσης, είναι το γεγονός ότι ο Ρίλκε βασίζεται στον Οδυσσέα ως αξιόπιστο μάρτυρα. Μέσω του ίδιου του Οδυσσέα μαθαίνει ο αναγνώστης για το νησί των Σειρήνων και για τη σιωπή που αποτελεί την άλλη πλευρά του τραγουδιού. Όπως και η ομηρική ιστορία, και το ποίημα του Ρίλκε εστιάζει εξίσου στην περίσταση της αφήγησης όσο στην ίδια την ιστορία. Η σιωπή στο ποίημα του Ρίλκε είναι χειροπιαστή, έντονη, και μοιάζει με την αντιστροφή μιας δυνατής μορφής λόγου, έχει παρουσία. (Koelb 1988)
«Τα νησιά των Σειρήνων»
Στοιχεία Έκδοσης:
- Δικταίος, Άρης. 1957. Εκλογή από το ποιητικό έργο του Rainer Maria Rilke. Αθήνα: Κάδμος.
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- Koelb, Clayton. 1988. "Kafka and the Sirens: Writing as Lethetic Reading". In: The Comparative Perspective on Literature. Approaches to Theory and Practice. Eds. Clayton Koelb & Susan Noakes. Ithaca, NY & London: Cornell University Press. 300-314.
- Rilke, Rainer Maria. 1919. Der Neuen Gedichte Anderer Teil Leipzig: Insel.
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
