Το έργο έχει τα θεμέλιά του στον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Πηγή του ποιητή αποτέλεσαν κυρίως οι Μεταμορφώσεις του Οβίδιου και σε μικρότερο βαθμό τα Γεωργικά του Βιργιλίου. Με την αναφορά στο αρχέτυπο του ποιητή, τον Ορφέα, έχουμε στη συλλογή μια ποιητική αυτοαναφορά. Συχνά πρόκειται για τις προϋποθέσεις της διαδικασίας της ποιητικής σύνθεσης και τον χαρακτήρα της τέχνης. Το συμπέρασμα είναι ότι η ποίηση ενέχει πάντοτε θεϊκό χαρακτήρα, μιας και ο κάθε ποιητής είναι άμεσος απόγονος του γιου της Μούσας.
«Θέμα της συλλογής αυτής του Ρίλκε είναι η μοίρα της Ποίησης. Που διαμελιζόμενη, όπως και ο Ποιητής-Τραγουδιστής Ορφέας, γίνεται πνοή που περνά από την ατομική ύπαρξη και ζωή του ποιητή στους λυτρωτικούς για όλους τους ανθρώπους αιώνιους χώρους και δρα σαν ακοή του αθάνατου μέσα στην ενθάδε φύση (πρώτο σονέτο) είτε και επιβεβαιώνει την αθανατοποίηση της όλης φύσης από αυτήν την ίδια την Ποίηση (τελευταίο σονέτο).» (Γκότσης & Πετρίδης 1995:8).
«Ο Ορφέας των Σονέτων ξέρουμε ότι είναι ταυτόχρονα προσωπείο του Rilke και εξιδανικευμένη γενίκευση για τους ποιητές (μια καθοριστική διεύρυνση του ορίζοντα προσδοκίας). Η σύγχυση του φευγαλέου λυρικού εγώ με ένα συλλογικό σώμα ανθεκτικό στο διηνεκές είναι η «μέθοδος» με την οποία ο βοημός ποιητής δίνει παράταση στην παροδικότητα. Εδώ τη μετάβαση επιτυγχάνει ο ομιλητής αποσυρόμενος στη θέση ενός τριτοπρόσωπου αφηγητή που καταλήγει εκφραστής της κοινότητας.»
(Αρμάος 2010:18)
