Ο ποιητής βάζει την αυτοθυσία της Άλκηστης να πραγματοποιείται την ίδια τη νύχτα του γάμου. Κάθε ένωση άντρα και γυναίκας, επομένως, εμπεριέχει αυτό το στοιχείο. Μόνο με αυτό το δώσιμο μιας γυναίκας αποκτά ο άντρας επίγνωση της αλήθειας που ξεπερνά το συνειδητό. Το συνειδητό από μόνο του δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί καμία άλλη πλευρά της ύπαρξης, ενώ ο έρωτας γίνεται ο διαμεσολαβητής για το παράλογο.
Στο ποίημα «Άλκηστις» του Rilke, η παρθένα ακόμη νύφη του Άδμητου αυτοπροσφέρεται ως θύμα στον σύζυγό της. Η αυτοθυσία αποτελεί σύμβολο της αγάπης, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και «πράξη αυτοπραγμάτωσης». (Malsch 2007).
Ο θεματικός κύκλος «Ασκήσεις αυταπάρνησης» περιγράφει το πώς οι περιορισμοί των δυνανατοτήτων για ζωή μετατρέπονται σε προϋποθέσεις για αυξημένη εμπειρία και την ολοκλήρωση της ύπαρξης. Υπό αυτό το πρίσμα ερμηνεύει ο Hans Richard Brittnacher την εθελοντική αυτοθυσία της Άλκηστις στο ομώνυμο ποίημα ως την επεξεργασία του μυθολογικού υλικού στο πνεύμα μιας λογικής θύματος του Rilke. (Schank 2001).
