Πρόκειται για ένα από τα επτά ποιήματα της συλλογής «The Odyssey» που συμπεριλαμβάνεται στον τόμο Gorse Fires (gorse= είδος ακανθώδους θάμνου), τα οποία αντλούν το θέμα τους από την ομηρική Οδύσσεια. Ο Ιρλανδός ποιητής εμπνέεται από τη συνάντηση του Οδυσσέα με τον πατέρα του μετά από είκοσι χρόνια απουσίας, για να εκφράσει τα δικά του αισθήματα για τον πρόωρα χαμένο πατέρα του. Ο Οδυσσέας του ποιήματος παρουσιάζεται σαν ιδιαίτερα συναισθηματικός χαρακτήρας, ενώ ο ποιητής δίνει τη δική του εκδοχή για το τέλος της συνάντησης (υπονοείται ο θάνατος του Λαέρτη).
«Η ραχοκοκαλιά πολλών ποιημάτων του Λόνγκλεϋ είναι η Οδύσσεια. Ελεύθερες μεταφράσεις από το πρωτότυπο, παραλλαγμένες φυσικά ώστε να αποτυπώνουν το δικό του ποιητικό σχέδιο, μοιάζουν με σειρά από οδόσημα που εισάγουν στα βασικά θέματα της ποίησής του — τη βία, τις οικογενειακές σχέσεις, τη φιλία, την αφοσίωση σε αγαπημένα πρόσωπα, τη φθορά και την απώλεια. Ο Λόνγκλεϋ είναι εξαιρετικός αναγνώστης του Ομήρου, κι αυτό φαίνεται καθαρά στο έργο του. Ελέγχει και κατανοεί την πολυσημία του ομηρικού στίχου και ακούει δημιουργικά τον εσωτερικό του ρυθμό. Αλλά τα 'ομηρικά' του ποιήματα είναι, πέρα από κάθε αμφιβολία, απολύτως δικά του. Εργάζεται όπως ταιριάζει σ' έναν ποιητή/μεταφραστή, και γι' αυτό ακριβώς αντλεί σταθερά από τα αποθέματα της προσωπικής του εμπειρίας. Τα ομηρικά τοπία της Τροίας συγχωνεύονται με αυτά της Ιρλανδίας, η σφαγή των μνηστήρων λαμβάνει χώρα σ' έναν πολυσύχναστο δρόμο του Μπέλφαστ, το πλέξιμο των χεριών ου Λαέρτη 'γύρω από το λαιμό του τρανού Οδυσσέα' ανακαλεί τον πατέρα του ποιητή, που σβήνει και 'μικραίνει μέρα με τη μέρα'.» (Βλαβιανός 2005).
