Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το ποίημα ανήκει στην ποιητική σύνθεση του Σικελιανού Πάσχα των Ελλήνων (1918-1919), έργο που, κατά τον Roderick Beaton ( 1996: 156), αντιπροσωπεύει την πρώτη ανολοκλήρωτη προσπάθεια του Σικελιανού να δώσει μια σύνθεση του αρχαίου παγανισμού, του Χριστιανισμού και του Ρομαντικού Πανθεϊσμού. Οι όροι αυτής της προσπάθειας μας θυμίζουν τον Παλαμά, αλλά το Πάσχα των Ελλήνων δεν αποπνέει την ιστορική αίσθηση των διαφόρων περιόδων του Ελληνισμού που διακρίνει τον Παλαμά. Η ενδιάθετη ενότητα και η μη ιστορική συγχρονικότητα διαφορετικών φαινομενικά θρησκευτικών εμπειριών είναι που ενδιέφεραν τον μυστικιστή και διαισθητικό Σικελιανό.
Το συγκεκριμένο ποίημα, που αποτελείται από 68 τετράστιχες στροφές, συνεχίζει με τις επτά πρώτες στροφές του τον «Ύμνο στην Ελένη». Σε ολόκληρο το ποίημα εκφράζεται η χαρά της ζωής με τρόπο επικολυρικό. Τα μυθολογικά θέματα τα αντλεί ο ποιητής από την Αργοναυτική εκστρατεία, και αφορούν στην κατασκευή και στη ναυπήγηση της Αργώς, καθώς και στην περιγραφή του ταξιδιού των Αργοναυτών. Ο λόγος δίνεται στους Αργοναύτες, που αναφέρονται στις δυσκολίες που συναντούν στην πορεία τους, δυσκολίες σωματικές, πνευματικές και ψυχικές. Ο αγώνας τους όμως δεν καταλήγει πουθενά, καθώς το ταξίδι τους είναι αιώνιο. Ο αγώνας είναι ασταμάτητος, γιατί ο αγώνας για την αυτογνωσία δεν τελειώνει ποτέ. Το ταξίδι, επομένως, των Αργοναυτών είναι ένα ταξίδι ψυχών, ένας «μυητικός περίπλους» αυτογνωσίας των αναζητητών της αλήθειας (Φυλακτού, 1986: 211).
Ορισμένοι μελετητές θεωρούν πως η σύνθεση του ποιήματος σχετίζεται με την αποστολή ελληνικών στρατευμάτων στην Ουκρανία το 1919 και ότι επιδιώκεται ο παραλληλισμός της πορείας του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος με την Αργοναυτική εκστρατεία (Φυλακτού, 1986: 293-297).